tag:blogger.com,1999:blog-37982424662694626872023-11-15T16:33:08.187+01:00Geen Paniek Sjleenhttp://www.blogger.com/profile/10000275153896121060noreply@blogger.comBlogger36125tag:blogger.com,1999:blog-3798242466269462687.post-2832013881491972252016-07-09T10:22:00.001+02:002016-07-09T10:23:48.405+02:00Wat krijgen we dan nou?!Geduldig wacht ik op mijn beurt in de rij bij de kassa van de Media Markt. En terwijl ik daar sta te wachten herinner ik mijzelf eraan dat ik zo meteen niet op automatische piloot terugkeer naar mijn vertrouwde, verloederende appartement met een vreselijk riekende lift, maar dat 'thuis' sinds kort in Landgraaf ligt. "<i>Dat is dan € 41,99. Pinnen?</i>" vraagt de dame achter de kassa. De medewerker achter haar leert mij dat de dame achter de kassa in opleiding is. "<i>Pinnen alsjeblieft</i>" antwoord ik. Even later duwt ze mij het bonnetje in mijn hand en kijkt ze al vragend naar de volgende klant. Zelfs nog voordat ik een 'bedankt-en-een-fijne-dag' gewenst krijg. Ik blijf staan en kijk de dame achter de kassa beduusd en een beetje vragend aan.<br />
<br />
"<i>Mag ik er misschien een tasje bij</i>?" vraag ik de dame in opleiding. Misschien ben ik wel een beetje verwend, maar meestal is dit toch een vraag die mij gesteld wordt? Ongeacht of ik er nu € 0,03 of <br />
€ 0,05 of zoals bij de Media Markt € 0,20 voor betaal. De dame in opleiding kijkt mij en vervolgens de medewerkster achter haar met grote ogen aan. <br />
Ik vermoed zo dat dit gedeelte niet in haar script staat. "<i>Ja dat kan, dat is dan € 0,20</i>" verteld de medewerkster(!) mij met verveelde blik. Ik leg braaf mijn centjes neer en de dame in opleiding legt braaf het nog netjes opgevouwen tasje voor mij neer...<br />
<br />
Mijn blik glijdt van het tasje naar de dame in opleiding, naar het tasje, naar mijn aankoop terug naar de dame in opleiding om te eindigen bij de aanlerende medewerkster. Mijn non-verbale communicatie was oorverdovend, maar blijkbaar spreken zij beide deze universele taal niet. Nog een keer kijk ik ze aan. En alsof het kwartje bij mij moet vallen vraag ik met opgetrokken wenkbrauwen "<i>oh sorry, ik moet mijn aankoop zelf inpakken?</i>" Ze keken me aan alsof ik Bambi zojuist voor hun ogen heb doodgeschoten.<br />
<br />
Vroeger, toen de tasjes nog gratis waren, kreeg ik mijn aankoop na betaling toch echt standaard ingepakt in een tasje aangereikt. Met uitzondering van het Kruidvat dan. Kruidvat heeft altijd moeite gespaard om je aangekochte spulletjes in te pakken. Dat er tegenwoordig een kleine bijdrage voor het plastic tasje gevraagd wordt, is prima, maar wat is er dan met de resterende service gebeurd? En betekend dat dan ook dat je je als caissière als een ware schobbejak moet gedragen?<br />
<br />
Ik pak mijn aankoop uiteindelijk zelf in en loop zachtjes foeterend weg bij de Media Markt. Ik stap in de auto en rij zonder na te denken richting de Aurora flat. Non-de-ju! Ik heb blijkbaar moeite met het loslaten van oude gewoontes. Tijd om nieuwe te creëren! Dus geen paniek, vanaf nu <strike>vraag</strike> 'vertel' ik de kassière mijn aankoop netjes in te pakken. Verwachtingen managen heet dat!<br />
<br />Sjleenhttp://www.blogger.com/profile/10000275153896121060noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3798242466269462687.post-70458193728351632902016-04-03T15:38:00.001+02:002016-04-03T15:44:17.016+02:00Weet je wat jij me kan?We hebben op deze wereld, met al die miljarden mensen, zeker één gemene deler in het leven. Een deler waarvan de één ervoor kiest deze lekker voor zichzelf te houden terwijl de ander hem ongevraagd in je gezicht zwaait. Deze gemene deler is er verschillende vormen en maten. Zo is er de genuanceerde vorm, de verkapte vorm of de niet zo tactische vorm. Maar er zijn natuurlijk nog veel meer manieren om uiting te geven aan.. jawel! Je raadt het al; een mening!<br />
<br />
Op zondag middag om klokslag twaalf uur een flesje wijn open trekken heeft menig wenkbrauw in mijn omgeving al doen optrekken. De meningen vliegen me dan om de oren; "dan heb je wel een triest leven wanneer je zondagmiddag al aan de drank moet." Of; "living on the edge! en YOLO Bitch!" Maar ook; "wordt het niet eens tijd om te settelen en een gezinnetje te starten?" Ook de vraag of ik een alcoholprobleem heb komt wel eens voorbij? Maar zolang er genoeg alcohol is, heb ik geen probleem.<br />
<br />
Mensen hebben blijkbaar ook een heel uitgesproken mening wanneer ik vertel dat ik een Tinder match heb met de fysiotherapeut. "Onprofessioneel, ongemakkelijk en ongepast," noemt een moeder met drie kids van vier vaders het. Maar mijn definitie van ongemakkelijk dat moment wanneer je iemand drie welkoms kusjes wilt geven en de ontvangende partij wilt je een verwelkomende knuffel geven. Dat levert pas een ongemakkelijke situatie op. Dat, of een Tinder match met je gynaecoloog.<br />
<br />
Vreemdgaan blijkt ook zo'n gevoelig taboe onderwerp te zijn. Iedereen heeft er mening over of een gevoel bij. Ik kan dat heel 'genuanceerd' omschrijven; ik heb al heel wat eikels in mijn leven meegemaakt. Maar afgelopen jaar heb ik toch wel de dennenappel onder de eikels ontmoet. En daar hebben mijn vrienden en familie een mening over en zelf mensen die ik geeneens ken. Zoals zijn vrouw bijvoorbeeld.<br />
<br />
En zo zit je dan op een zondag middag klokslag twaalf uur met een glas wijn alles even niet zo serieus te nemen. Even geen paniek. Even geen drama. En blijkbaar voorlopig ook even geen fysiotherapie. Vandaag is het lekker rustig genieten van het zonnetje, van mijn nieuwe huisje en de wetenschap dat zich de komende 24 uur geen alcoholprobleem zal voordoen.Sjleenhttp://www.blogger.com/profile/10000275153896121060noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3798242466269462687.post-54626450808888687212016-03-12T08:43:00.001+01:002016-03-12T09:05:45.035+01:00Hou je bek!<h3 class="post-title entry-title" itemprop="name" style="background-color: white; color: #222222; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 22px; font-stretch: normal; font-weight: normal; margin: 0.75em 0px 0px; position: relative;">
<div style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: 13.5pt; margin: 0cm 0cm 18pt; text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: "tahoma" , "sans-serif"; font-size: 9.0pt;">Klamme
handjes, hartkloppingen en klotsende oksels. Zweetdruppeltjes vormen zich
langzaam boven mijn wenkbrauwen. De onrust stroomt van mijn hoofd door naar
mijn lijf en zorgt voor een immense innerlijke paniek. Alles in mij wil maar
één ding; vluchten!!! Ver weg van hier. Ver weg van datgene wat mijn innerlijke
hulk zo acuut doet ontwaken.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: 13.5pt; margin: 0cm 0cm 18pt; text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: "tahoma" , "sans-serif"; font-size: 9.0pt;">Maar
vluchten is geen optie. Ik schuif maar naar het voorste puntje van mijn stoel,
haal drie keer diep adem en probeer controle te krijgen over de situatie. Welke
situatie?<o:p></o:p></span></div>
<div style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: 13.5pt; margin: 0cm 0cm 18pt; text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: "tahoma" , "sans-serif"; font-size: 9.0pt;">Ik bevind
mij tussen het publiek bij de show van Yora Rienstra in het Parkstad
Limburg Theater, in de ING zaal om precies te zijn. Dat betekent vrije
zitplaatsen. Keuzevrijheid. Iets waar we continue mee geconfronteerd worden.
Keuzes maken. Neem heel eenvoudig maar eens wc-papier als voorbeeld. Je hebt
biologisch, organisch of synthetisch wc papier. Schuurpapier, dubbele lagen of
drie dubbele lagen. Met of zonder printje. Linksom gedraaid of rechtsom
gedraaid. Proppen of vouwen. Kortom, je wordt tegenwoordig gedwongen overal
goed over na te denken voordat je een keuze maakt. Zo dus ook vanavond over de
zitplaatsen tijdens de show van Yora.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: 13.5pt; margin: 0cm 0cm 18pt; text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: "tahoma" , "sans-serif"; font-size: 9.0pt;">Uiteindelijk
hebben we voor een strategisch goed gepositioneerde zitplaats gekozen. (Thans,
dat dachten wij). Zo zitten we dicht bij het gangpad en redelijk ver
achteraan. De zaal loopt dan ook al snel vol. Zo vol dat er bijna geen andere plekken meer
vrij zijn. Dat moet haast wel een goed voorteken zijn voor Yora Rienstra. Wanneer de lampen dimmen zakt ook het geroezemoes in de zaal
tot het muis stil is. En toen gebeurde het..<o:p></o:p></span></div>
<div style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: 13.5pt; margin: 0cm 0cm 18pt; text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: "tahoma" , "sans-serif"; font-size: 9.0pt;">De eerste
keer dat ik het geluid hoor ontken ik het direct. Het zal toch niet waar zijn
dat uitgerekend mij dit overkomt, in een zaal vol mensen. Maar al snel wordt
mijn gruwelijke vermoeden waarheid. Mijn vriendin en ik kijken elkaar aan met
een veel betekende blik in onze ogen. Ook uit haar ogen straalt angst. Het
geluid volgt zich steeds sneller achter elkaar op en vergroot zo dus ook de
innerlijke paniek in mij.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: 13.5pt; margin: 0cm 0cm 18pt; text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: "tahoma" , "sans-serif"; font-size: 9.0pt;">Hoe
schaamteloos kun je kauwgum eten? En dan niet alleen knauwen op dat stukje
rubber. Neen, zijn tong draait door zijn mond als een wasmachine op standje centrifuge. Dat gaat gepaard met een overvloed aan speeksel dat als een buiten zijn
oevers getreden rivier door zijn kaken heen en weg naar buiten probeert te
banen.<br />
<br />
En dan is veel te laat voor geen paniek. De innerlijke hulk in mij is
geboren... met Gill de la Tourette; Køt Klåtæ Værdåmmæ!!! Hou je bek!!!<o:p></o:p></span></div>
<div style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: 13.5pt; margin: 0cm 0cm 18pt; text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: "tahoma" , "sans-serif"; font-size: 9.0pt;">Na 45
minuten had onze achterbuurman er waarschijnlijk zelf ook genoeg van. Ik hoor hem even
frutselen en daarmee houdt het geluid op te bestaan. Meneer heeft zijn kauwgum
in een papiertje verfrommeld… Een papiertje waarmee hij de rest van de show mee heeft zitten knisperen.</span></div>
</h3>
Sjleenhttp://www.blogger.com/profile/10000275153896121060noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3798242466269462687.post-42797494897772728372015-12-30T19:00:00.002+01:002015-12-31T09:01:34.069+01:00Ga eens huilen!<div style="background-color: white; font-size: 12px; line-height: 18px; margin-bottom: 1.5em; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-style: inherit;">Een dikke week geleden zat ik met een vriendin in het Theater bij de show 'Hartenvrouwen', wanneer ik mij hardop bedenk; "Babette van Veen en ik. Wat hebben wij nou gemeen?" Babette is ouder, was getrouwd en heeft kinderen. Babette kan toon houden wanneer ze zingt en krijgt het prima voor elkaar om rode wijn uit de fles te drinken, tijdens haar show ‘Hartenvrouwen’. En ze kan breien. Dus ja… Babette van Veen en ik. Wat hebben wij nou gemeen?</span></div>
<div style="background-color: white; font-size: 12px; line-height: 18px; margin-bottom: 1.5em; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Het antwoord blijkt simpel. We hebben allebei een put.</span></div>
<div style="background-color: white; font-size: 12px; line-height: 18px; margin-bottom: 1.5em; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Als een klein bleek meisje met een rood aangelopen hoofd van woede gooi ik melodramatisch mijn armen in de lucht en schreeuw dat het leven oneerlijk is. Stampvoetend banjer ik als een lompe boerin vloekend en tierend door de woonkamer. En tot slot zak ik als een mak lammetje door mijn benen, en barst hartverscheurend in huilen uit. Niet snikkend maar echt oprecht tranen met tuiten. Zoals Romeo om zijn Juliet huilt.</span></div>
<div style="background-color: white; font-size: 12px; line-height: 18px; margin-bottom: 1.5em; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Ik bezoek mijn put gelukkig niet zo heel vaak. Hoewel ik er het afgelopen jaar toch iets meer tijd heb doorgebracht dan gepland. Iets met een ezel, een steen en twee keer stoten. Enfin, het zijn geen barre omstandigheden in mijn put. Het is er eigenlijk best huiselijk. Zo is er zelfs wifi. Maar ook een vliegenvanger aan de lamp, een flinke verzameling lege flessen en een aardig hoopje afwas bij elkaar gesprokkeld. Een trieste date met de pizzabezorger die ik tegenwoordig vaker zie dan mijn ouders en mijn bank heeft inmiddels de vorm van mijn billen, als een waar malletje, overgenomen.</span></div>
<div style="background-color: white; font-size: 12px; line-height: 18px; margin-bottom: 1.5em; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Maar uiteindelijk klim ik, net als Babette, geheel op mijn eigen manier uit de put. En dat is best een hele klus. Ik heb geen ladder, geen ‘Go Go Gadget Arms’ of een touw waaraan ik mij kan optrekken. Geen prins op een wit paard wat deftig aan de putrand hinnikend en behulpzaam op mij staat te wachten. Was het niet voor mijn naïviteit geweest, dan had ik die prins met zijn kut paard waarschijnlijk meteen al die put in gedonderd. Dus nee, geen paniek! Ik klim er zelf uit en wel geheel op eigen wijze.</span></div>
<div style="background-color: white; font-size: 12px; line-height: 18px; margin-bottom: 1.5em; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">En ook dat hebben Babette van Veen en ik gemeen; wij vinden het leven mooi als je kunt lachen om je verdriet.</span></div>
<div style="background-color: white; font-size: 12px; line-height: 18px; margin-bottom: 1.5em; padding: 0px; text-align: justify;">
<br /></div>
Sjleenhttp://www.blogger.com/profile/10000275153896121060noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3798242466269462687.post-9226431766536006542015-09-13T12:12:00.000+02:002016-03-06T10:33:57.356+01:00Of je worst lust?Een kilometertjes hier en een kilometertje daar, een squad zus en een lunge zo.. je krijgt er maar honger van! Niet alleen mijn lichaam is in shock door de hoeveelheid energie dat het tegenwoordig verbrand, ook mijn hoofd heeft moeite met het accepteren dat er vaker gegeten moet worden met het vele trainen. Niet dat eten nu echt een straf is voor mij. Ik kan me er zelfs op verheugen; een lekkere lunch of een goed gevuld diner. Van de boodschappen doen tot het bereiden van een gerecht. Zolang er maar genoeg tijd voor handen is vind ik het allemaal prachtig. Potten, pannen en een ovenschotel.. Ik schroom er niet voor om alles uit de kast te halen. Alleen die verrekte afwas, daar ben ik niet zo'n fan van. <br />
<br />
Ken je dat moment dat je brein en maag contact krijgen met elkaar en ze samen spannen? Dat moment dat er geen ander signaal meer doorkomt dan alleen maar; HONGER! Dat zich spontaan een brulkikker in mijn buik manifesteert die de collega's drie bureaus verder op nog kunnen horen. <br />
Dan zit er natuurlijk maar één ding op en dat is zo snel mogelijk wat eten. Mocht dat niet mogelijk zijn... oei. Dan wil ik nog wel eens zo prikkelbaar worden als een cactus.. en tja.. dat is ook zo'n moment waar ik niet zo'n fan van ben. <br />
<br />
Maar zo zijn er ook genoeg momenten waar ik juist heel groot fan van ben. Gerechten uitproberen bijvoorbeeld. Zo kan ik uren lang op het internet rondneuzen, opzoek gaan naar de nieuwste trends en recepten. Ik denk dat het wel veilig is om te zeggen dat ik naast schrijven, het rennen van een kilometertje ook wel een passie heb voor koken en lekker (gezond) eten heb. Ook is het uitproberen van nieuwe dingen wel iets waar ik fan van ben. Onlangs heb ik dan ook besloten om deze twee te combineren en een klein experiment te houden. Want wat is er nou leuker dan lekker eten? Juist! Samen lekker eten. <br />
<br />
In het kader van er voor elkaar zijn, pay it forward en gewoon omdat het kan, wil ik jou uitnodigen om gezellig te komen eten. Wereldproblemen zullen we vast niet oplossen, maar mijn probleem om die verrekte afwas te doen is dan in elk geval al gehalveerd. Dus lijkt het jou leuk om ergens tussen maandag 21 september en vrijdag 25 september bij mij aan te schuiven? Laat me dan even een berichtje achter. Details bespreken we dan wel. <br />
<br />
Ennuhh.. geen paniek! Zolang je met je mondje dicht eet, is er niks aan het handje :)<br />
<br />
<br />
<br />Sjleenhttp://www.blogger.com/profile/10000275153896121060noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3798242466269462687.post-42068714156508427692015-08-08T13:22:00.000+02:002016-03-06T10:34:23.475+01:00Mensen mensIk kan wel stellen dat ik een mensen mens ben. Gezelligheid hier, lekker kletsen daar, een wijntje zus, samen relaxen zo. Een praatje maken of iemand uitnodigen voor een drankje, daar ben ik niet vies van. Ik vind het dan ook erg leuk om naar mensen te luisteren die gepassioneerd een (levens)verhaal vertellen. Sommige mensen zijn erg inspirerend en andere mensen daarentegen geven weer genoeg voer om een blog over te schrijven. Er zijn namelijk van die mensen die gewoon het slechtste in je naar boven halen. Soms is de wetenschap van hun aanwezigheid daar alleen al voldoende voor. Laat staan als ze dan ook nog eens geluiden produceren. <br />
<br />
Nee lieve mensen, dit is geen vervolg op het verhaal <a href="http://geenpaniek.blogspot.nl/2014/11/kleine-hufters.html" target="_blank">'kleine hufters'</a>. Dat zou wel heel ongevoelig van me zijn. <br />
<br />
Het is tegenwoordig geen geheim meer dat ik een hele lage tolerantie heb voor mensen die ontoepasselijke geluiden maken. Een appel eten, harde snoepjes die tegen de tanden aan tikken maar vooral smackgeluiden geproduceerd door eten met de mond open behoren tot deze geluiden. Onlangs heb ik ontdekt dat mensen die fluiten daar ook bij horen. Zo'n hoog schel fluittoontje waarbij je ogen praktisch naar achter rollen in je oogkassen. Het bloed pompt opeens sneller door je lijf en je handen ballen zich plots tot vuisten. <br />
<br />
Wanneer zich dan zo'n specifieke situatie voordoet, dan sluit ik mijn ogen, tel tot tien, haal diep adem en bedenk me dat een gevangenisoutfit mij waarschijnlijk niet goed staat. Weglopen is dan een optie. Maar wat als weglopen niet meer voldoende is en wat als niet alleen het fluiten onuitstaanbaar is, maar elke vorm van geluid wat uit z'n strot komt tergend is? Dus probeer ik mijn innerlijke demonen maar te temmen. Omdat een baksteen naar z'n kop gooien nu eenmaal strafbaar is.<br />
<br />
Ik ben er trouwens van overtuigd dat het liedje 'er staat een paard in de gang' van Andre van Duin geïnspireerd is door zijn bulderlach. <br />
<br />
Maar geen paniek! Maar buiten dit alles.. ben ik echt een mensen mens.Sjleenhttp://www.blogger.com/profile/10000275153896121060noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3798242466269462687.post-7982055753060285092015-07-10T18:44:00.002+02:002015-07-10T18:49:18.614+02:00Een laatste eer..<span style="font-family: inherit;">
<span style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">Het is vrijdag
ochtend wanneer mijn Senseo apparaat besluit dat acht trouwe dienst jaren wel
voldoende zijn geweest. Geen bakkie leut deze ochtend, dan maar een bakkie
thee. Kleine verandering deze ochtend. Daar kan ik, als amateur koffiedrinker,
best mee leven. Wanneer ik mij achter mijn laptop zet om de krant te lezen merk
ik dat mijn ogen al snel afdwalen…</span></span><br />
<span style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;"><span style="font-family: inherit;"></span></span><br />
<span style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;"></span><span style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;"><span style="font-family: inherit;">Het eens zo
irritante doch prettige landschap wat ik bewonderde vanuit mijn woonkamer
blijkt plots te zijn verandert. Daar waar eerst stellages en bouwvakkers
onderdeel uitmaakten van mijn uitzicht is er nu alleen nog maar een witte muur.
Geen stellages meer en dus geen dansende bouwvakkers meer. Geen poserende,
afgetrainde en fluitende bouwvakkers die soms een iets te laag hangende
broeken aan hadden.</span></span><br />
<span style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;"><span style="font-family: inherit;"></span></span><br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 10pt; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;">
<span style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;"><span style="font-family: inherit;">Mijn dag is nog
maar 10 minuten oud en ik word nu al gedwongen na te denken over hoe ik deze
gebeurtenissen en ‘plotselinge veranderingen’ moet verwerken. Soms zijn er
van die dingen die je bewust maken van beslissingen en gebeurtenissen in
het leven. Soms heb je er invloed op, soms heb je er geen invloed op. Het
beste wat je dan kan doen.. is loslaten. Of het nou je overleden Senseo
is, een vertrokken bouwvakker of gewoon een gevoel. Maar hoe doe je dat?
Dat loslaten..'</span></span><br />
</div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 10pt; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;"><span style="font-family: inherit;">Loslaten gaat niet over vergeten, ergens niet aan
denken of iets negeren.<br />
Het laat geen gevoel achter van woede, jaloezie of spijt.<br />
Loslaten is niet winnen of verliezen. Het heeft niks van doen met je trots,<br />
en het gaat niet over je verschijning, het houdt niet vast aan het verleden.<br />
Loslaten is niet het wegstoppen van herinneringen of verdrietige gedachtes, <br />
het laat geen leegtes, pijn of verdriet achter. Het gaat niet over opgeven of
toegeven. <br />
Loslaten gaat niet over verdriet of over verslagen zijn. <br />
Loslaten is het koesteren van momenten, ergens boven kunnen staan en doorgaan.
Het is het <br />
hebben van een open mind en het vertrouwen in de toekomst. Loslaten is
accepteren.<br />
Het is leren en ervaren en groeien. Loslaten is dankbaar zijn voor de momenten
dat je moest lachen, voor de momenten dat je moest huilen en voor de momenten
die je hebben gemaakt tot wie je bent. Het gaat over alles dat je hebt, dat wat
je had en alles dat je snel weer zult hebben. Loslaten is het lef hebben om
veranderingen te accepteren en kracht te vinden om door te gaan. Loslaten is
volwassen worden. Het realiseren dat je hart soms het meest krachtige remedie
kan zijn. Loslaten is een deur openen, een weg zien en jezelf vrij laten…</span></span></i><br />
</div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 10pt; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;">
<span style="font-family: inherit;"><span style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">Nu kun je wel
denken.. al dit voor een Senseo? Al dit voor een paar zwetende en luidkeelse
bouwvakkers? Nee hoor geen paniek! Maar hebben we niet allemaal wel eens iets
dat we los moeten laten. Vandaag zijn het mijn bouwvakkers, mijn Senseo
apparaat of een gevoel. Wat we morgen los moeten laten.. dat laten we
morgen wel weer los. </span><span style="mso-bidi-font-family: "Arial Unicode MS"; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS"; mso-fareast-language: NL;"><o:p></o:p></span></span></div>
<span style="font-family: inherit;">
</span>Sjleenhttp://www.blogger.com/profile/10000275153896121060noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3798242466269462687.post-50735156981351464352015-05-14T13:06:00.001+02:002015-05-14T13:06:35.731+02:00Niet geschoten...Met een onderzoekende blik bekijk ik deze ochtend mijn wasmachine eens goed. Zoveel verschillende programma's heeft ze te bieden en toch gebruik ik er al zeven jaar maar twee van; het katoen programma en het handwas programma. Nu heeft onlangs een specifieke lingerie verkoopster mij wel even duidelijk gemaakt dat de handwas functie op een wasmachine wel degelijk verschilt van het echt op de hand wassen. Misschien moet ik die theorie eens uitproberen door mijn kleren te vervangen met mijn afwas en dan het handwas programma selecteren..<br />
<br />
En toch vraag ik me af.. Die wasmachine van mij heeft dus nooit meer dan twee van haar voorgeprogrammeerde wasprogramma's gebruikt. Wat zou er gebeuren als ik de volgende keer een ander programma selecteer.. Zou ze nog weten wat ze moet doen of zouden al deze instellingen verloren zijn gegaan doordat ze altijd maar het zelfde heeft moeten doen. Misschien heeft ze wel een soort van dementia.<br />
Een wasmachine met alzheimer. Een walzmacheimer.<br />
<br />
Misschien moet ik het gewoon eens wat anders proberen. Het geeft vast weer wat leuks om over te schrijven. Over schrijven gesproken. Weet je wat ik zo mooi vind aan schrijven? Dat je mensen kunt inspireren. Soms zet je iemand aan tot nadenken en soms help je iemand om alles even voor een paar minuten te vergeten of laat je iemand lachen. Zo heb ik bijvoorbeeld ook gemerkt dat mijn schrijven de innerlijke taalnazi in sommige mensen naar boven haalt. En weet je, dat is allemaal oké. Want ook ik ben niet perfect. Ook ik maak (taal)vouten. Ja, ook ik faal wel eens.<br />
<br />
Over falen gesproken. Die 30 dagen niet drinken is niet echt een persoonlijk succes geworden. Ik heb challenge de eerste keer niet gehaald. Maar een wijze man zei ooit; "Succes is het vermogen om van de ene mislukte poging naar de andere te gaan zonder je enthousiasme te verliezen." Dus geen paniek! In juli 2015 waag ik mij aan mijn tweede poging. En mocht het dan weer mislukken dan is oktober 2015 ook een optie. Aan enthousiasme geen gebrek!<br />
<br />
<br />
<br />Sjleenhttp://www.blogger.com/profile/10000275153896121060noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3798242466269462687.post-74821497028750515792015-04-05T16:20:00.001+02:002015-04-05T16:25:28.969+02:00De druif in mij..<h4>
<span style="font-family: inherit;">Dag 1;</span></h4>
<span style="font-family: inherit;">Zaterdag 4 april. Met een waardig afscheid van de wijn gisteravond,
ben ik vandaag mijn 30 geen alcohol challange begonnen. Een afscheid met een flesje
wit, rosé en een flesje rode wijn. Een eerbetoon aan alle machtige druiven in
haar puurste vorm. Pure poëzie. Een kleine kater maakt een perfecte start met
uiterste motivatie.<br /><br />Als bezigheidstherapie haal ik de Albert Heijn moestuintjes
uit hun bakjes en plant ze in de plastic bak die ik er bij gekocht heb. Ik
betrap mij erop dat ik stiekem zoek naar een druivenplant. Deze zou ik dan
uiterst zorgvuldig planten en elke dag water geven tot er druifjes uit poppen. Lieve woordjes zou ik ze toe fluisteren en
geruststellen dat ze veilig zijn om te groeien en om zichzelf te zijn.<br /><br />
Natuurlijk vertel ik niet van mijn verborgen agenda. De druiven worden straks
gewoon ordinair platgestampt om een wijntje van te trekken.<br />Mijn teleurstelling is dan ook groot als ik zie dat er geen
druivenplant bij de moestuin verzameling zit. Wel selderij. Deze kan ik dan eventueel
in een Bloody Mary gooien die ik dan van mijn zelf gegroeide tomatenplant trek. Met een scheut zelfgekochte
Vodka.<br /><o:p> </o:p></span><br />
<h4>
<span style="font-family: inherit;">Dag 2;</span></h4>
<span style="font-family: inherit;">Zondag 5 april. Alcoholvrij de zaterdagavond doorgekomen. Dat
zet mijn zondagochtend opeens in een ander daglicht. Prima moment om een rondje te
rennen dus. En hoewel ik pas twee dagen in mijn challange zit weet ik dat er fysiek
nog geen verandering plaats kan hebben gevonden, maar de mindset is er, ik voel me goed en het
rondje rennen breekt dan ook weer een persoonlijk record.<br /><br />Maar later op de dag komt dan toch een duiveltje om de hoek
kijken. Het is immers lang weekend en een glaasje wijn vanavond met vriendinnen
zou toch wel erg lekker zijn. Het gevecht met mezelf wordt er niet makkelijker
op wanneer ik mij bedenk dat ik volgende week met mijn verjaardag misschien
toch één avondje een uitstapje maken naar alcoholland. Dus dat zou inhouden dat
ik de challange niet ga volhouden dus kan ik net zo goed vanavond al een
wijntje drinken.<br /><br />Nee. NEE! Nee!!! Ik doe het niet. Ja maar.. Nee!<br /><br />Gelukkig zijn de winkels vandaag gesloten en is de voorraad vrijdagavond
op gegaan. Dus dan maar een filmpje op
tv, Sem mijn kleine grote paashaas op de
bank en een lekkere warme kop thee. En nee, geen paniek! Het is alcoholvrije bosbessen
thee. Eyes on
the price! Volgende week de volgende update... </span><br />
<span style="font-family: inherit;"><br /></span>
<br />
<div>
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: inherit;">To be continued</span></div>
Sjleenhttp://www.blogger.com/profile/10000275153896121060noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3798242466269462687.post-51952789619170648842015-04-03T14:46:00.001+02:002015-04-05T16:21:48.876+02:00Als God het wil!Er staat een grote prikkelstruik in mijn straat. Een prikkelstruik mooi afgezet achter een klein hekwerk. Nooit echt eerder aandacht aan besteed tot ik een ochtend wakker werd, een schoen kwijt was en onder de krassen zat. Juist ja. Van die prikkelstruik. De beelden schieten door mijn hoofd hoe ik mijn straat inloop, niet eens in de buurt van die prikkelstruik. En toch, op wonderbaarlijke wijze heb ik het voor elkaar gekregen om met beide benen omhoog in die struik te belanden, een schoen kwijt te raken en vervolgens de andere schoen er boos in te gooien omdat ik die ene niet kon vinden.<br />
<br />
Ik herinner alles nog van die avond twee jaar geleden. Het feest en de aangelegenheid, wat ik gedronken heb met wie ik allemaal een praatje heb gemaakt. Een gewaagde poging om mijn borst te grijpen door iemand waar ik de naam geen eens van ken. Een actie waarop ik op een maandagmorgen anders gereageerd zou hebben dan op een late zate zaterdag avond. Je wordt wat toleranter zullen we maar zeggen. Maar Inshallah.<br />
<br />
Wanneer ik deze morgen mijn telefoon pak zie ik dat het half 11 is. Mijn hoofd voelt zwaar en ik heb een grote behoefte aan water.Veel water. Ik kijk tussen mijn ontvangen en verzonden berichten en zie dat het gisteravond vrij laat geworden is. En hoe gezellig het was, dat hoor ik uit de geluidsopnames die er gemaakt zijn toen we met vier meiden een eigen versie van 'Come on Eileen' hebben gezongen.<br />
<br />
Leuke verhalen voor de "kleinkinderen" in overvloed. Maar toch. Ik loop al een tijdje met de gedachte om eens radicaal te stoppen met de wijntjes hier en speciaal biertjes daar. Want met de wijntjes en biertjes komen ook de sigaretjes. en geasfalteerde longen... dat rent eigenlijk zo lekker niet op zondagmorgen. Dus ik ga het gewoon doen. 30 dagen geen alcohol.<br />
<br />
Ik zal voor gek verklaard worden, het moeilijk krijgen en misschien wel gesaboteerd worden.. maar Geen Paniek! voor de lieve vrienden en vriendinnen die mij willen sabobieren of wijnoteren in deze uitdaging.. ik heb ook genoeg video- en geluidsopnames van jou..<br />
<br />
Maar dat geldt niet voor vanavond. Want vanavond komt Helen. Helen komt uit Engeland en daar is wijn drinken een stukje cultuur. Dus vanavond pas ik mij cultureel aan. Morgen begin ik! Inshallah!Sjleenhttp://www.blogger.com/profile/10000275153896121060noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3798242466269462687.post-1531182971625202342015-03-07T11:20:00.002+01:002015-09-14T11:50:27.074+02:00Daar breekt mijn klomp!Ik vind het altijd heerlijk als mensen de moeite nemen om met mij mee te denken wanneer ik ze een probleem, waar ik tegen aanloop, voorschotel. Of eigenlijk moet ik 'uitdaging´ zeggen. Probleem is zo negatief beladen. En een uitdaging... daar houden we over het algemeen toch allemaal van?<br />
<br />
Een van mijn recente uitdagingen openbaarde zich een werkgever geleden. Na ruim een jaar trouwe dienst en niks dan lof te ontvangen vond ik het toch wel eens tijd worden voor een beloning in de vorm van meer centjes op de rekening. Het leven wordt duurder, dan zou het salaris niet goedkoper moeten worden. Dus ik trek de stoute schoenen en bespreek mijn 'uitdaging' en wensen met mijn toenmalige manager.<br />
<br />
Met lage tot geen verwachtingen ben ik het gesprek aangegaan. Er wordt met de volle aandacht geluisterd en ook wordt mijn 'uitdaging' erkent als zijnde 'uitdaging'. Dit gaat de goeie kant uit denk ik bij mijzelf. Fijn dat je er ook nog even bij te horen krijgt wat voor grootse plannen hij met je heeft op professioneel vlak. En hoe waardevol je bent voor het project en als collega zijnde. Een mooie ego-boost zeg maar.<br />
<br />
Mijn gezicht begint te stralen en er verschijnt zelfs bijna een tand-ontblote glimlach... Bijna.<br />
<br />
Want na het mooie verhaal komt die vervloekte MAAR..<br />
"Beste Simone, ik kan je verzoek niet honoreren." Na deze woorden hoorde ik alleen nog maar blablabla bla bladiebladerdebladieblaat! Bezuinigingen bladieblaat blabla blaaaaaaat.<br />
<br />
En net wanneer ik denk dat het gesprek te einde is, gebeurd het...<br />
"Simone? Zou het geen optie zijn als je op een studentenkamertje gaat wonen? Dat zou je een besparing in huurkosten kunnen opleveren. En je hebt ook een auto toch? Heb je die wel echt nodig? Je kunt ook met het openbaar vervoer komen toch? Dan verkoop je de auto, dat levert ook weer wat extra geld op."<br />
<br />
Ik kijk hem vragend aan en vervolgens kijk ik de kamer rond. "Waar hangen hier de camera's?" vraag ik hem nog. Maar zijn gezicht blijft in een plooi en zijn ogen kijken mij nu vragend aan."Hoe bedoel je?"<br />
Hij is serieus. Hij wil met mij meedenken, als dat inhoudt dat hij mij niet 'kwijt' raakt. Wederom verschijnt er een bijna-ontblote glimlach op mijn gezicht. Eentje die de verbijstering en ongeloof van mijn gezicht verbergt. Ik bedank hem vriendelijk en loop terug naar mijn werkplek.<br />
<br />
Geen paniek! dacht ik nog. We hebben blijkbaar allemaal zo onze eigen 'uitdagingen'. Die van mij valt dus blijkbaar nog mee.. Duidelijk mag zijn waarom hij mijn toenmalige manager is.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />Sjleenhttp://www.blogger.com/profile/10000275153896121060noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3798242466269462687.post-54078239571115530632015-01-09T18:57:00.003+01:002015-09-14T11:59:05.228+02:00Texelse zandkorreltjes op avontuurVrijdagochtend, klaar voor vertrek. Tenminste, bijna klaar voor vertrek dan. Nog even snel tanken en dan kan ik beginnen aan mijn vier uur durende autorit naar Texel. Even snel tanken... Daar ging het dus al mis.<br />
<br />
Als een standaard cliché vrouw zet ik de auto iets te ver van de tank af, om er bij een poging tot tanken achter te komen dat de slang niet toereikend was. Nu is dat opzich geen ramp, alleen stonden aan alle kanten rijen met auto's te wachten op de eerste rij die van mijn falende actie konden meegenieten. Dus ik spring weer in de auto, rij hem een stuk achteruit en gooi de tank vol. Wanneer ik na het afrekenen naar mijn auto wandel probeer ik zo casual mogelijk mijn jas uit te trekken. Maar wanneer ik rechterarm eruit wil mwurmen, blijft de autosleutel die ik natuurlijk nog in mijn hand heb, in mijn mouw steken waardoor ik vast blijf hangen. Wederom met hetzelfde publiek op de eerste rij. Ik voelde de druk van de haastige mensen en mijn wangetjes rood kleuren van deze gênante momentjes en dat alles op een tijdsbestek van 4 minuten..<br />
<br />
Ik zet mijn koers voort naar het noorden waar ik tijdens de auto rit in gedachte de finale van Idols, The Voice Of Holland en Soundmixshow win. Ongekende zangkunsten! Ik zou willen zeggen dat ik in één keer goed gereden ben maar bij Amsterdam ging het toch even mis. Hoewel ik de lesauto voor mij, die maar niet in durfde te voegen, daarvan de schuld zou willen geven. Het was te spannend om niet te blijven volgen, gevolg was wel dat ik mijn afslag daardoor falicaal miste.<br />
<br />
Met 10 minuten vertraging kom ik dan toch nog op tijd in Den Helder aan. Tijd om aan boord van de boot te rijden. Eenmaal op het water sta ik lekker buiten op het dek. Even lekker uitwaaien en over het water turen. Dat was van korte duur toen er drie kleine huftertjes zo'n lol hadden met wie schreeuwt er het hardst..<br />
Ik loop snel naar binnen en ga aan de andere kant mijn rust zoeken. En als bijtjes op zoek naar honing.. Volgen ze mij trouw.<br />
<br />
Eenmaal op het eiland zoek ik mijn hotel op waar ik al mijn spullen drop om gelijk even wat Texel strand op te snuiven. Een flink windje, een paar regendruppeltjes en wat muziek in de oren maken dit een heerlijke start van, wat voorspeld is, een winderig weekendje.<br />
Na een kort wandeling keer ik om, om mij om te kleden en wat te gaan eten.en wat kom ik tegen bij het omkleden.. Zand! In mijn BH! Hoe in hemelsnaam vraag je je af. Zand dat drie lagen kleding en een dikke jas heeft weten te trotseren.<br />
<br />
Met een goed gezandstraald gezicht en droge kleren settel ik me in het restaurant met een wijntje. Nu is het wachten op het diner.. Dit weekend is er geen paniek. Alleen voor de zandkorreltjes die waarschijnlijk plekken zullen bezoeken die niet bezocht horen te worden in deze weersomstandigheden..<br />
<br />
<br />
<br />Sjleenhttp://www.blogger.com/profile/10000275153896121060noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3798242466269462687.post-67767820928936554292014-12-31T15:28:00.002+01:002014-12-31T17:13:10.025+01:00Een ongewenst lotMorgen wordt een dag die uit vele verschillende scenario's kan bestaan. Een dag waarvan ik zelf mijn lot getart heb en ik zal merken of mijn karma mijn goedgezind is of dat deze nog een flinke rekening te vereffenen heeft.. De dag dat iemand heel erg gelukkig wakker wordt, de dag dat ik mijn eigen 'gierigheid' wel zal vervloeken of de dag waarna ik nooit meer terugkom op een al dan niet verkeerd gemaakte beslissing. Morgen kan alles zomaar anders zijn.<br />
<br />
Een halve dag werk zit erop wanneer ik beslis om nog even een pitstop te maken bij de Albert Heijn en bij mijn ouders. Toch altijd een prettig gevoel om ze op de laatste en eerste dag van het jaar te zien. Nog voor ik doorrij naar huis loop ik de supermarkt binnen. Een paar boodschapjes voor vandaag en morgen. Voordat ik weer naar buiten loop trekt er een bord mijn aandacht. Staatsloterij.. Oudejaarstrekking.. Koop uw lot hier.<br />
<br />
Dat is precies wat ik gedaan heb. Ik heb mijn lot gekocht. Letterlijk en figuurlijk.<br />
"Wilt u een half of een heel lot?" vraagt het vriendelijke meisje achter de balie. "Een hele graag," antwoord ik terwijl ik mij afvraag wat een half lot nu weer mag zijn. Ze slaat het lot aan en er verschijnt zowaar een bedrag van 30 euro op het schermpje. "Pardon!?" roep ik, "waarom is een lot 30 euro? Normaal betaal ik 15 euro?"<br />
<br />
Blijkbaar is het normaal om voor de oudejaarstrekking het dubbele te vragen. Wist ik veel. Ik vraag of ik nog mag ruilen naar een half lot. Met een moeilijk gezicht kijkt ze me aan toen opeens de jongeman achter mij zei; "Ik neem hem anders wel."<br />
<br />
"Oh wat aardig" zeg ik en we lachen nog wat voordat ik braaf mijn halve staatslot afreken en naar buiten loop. "Nu moet je wel niet de jackpot winnen hé!" grapte ik nog...<br />
Daarna volgde het zeer pijnlijke besef dat dit zomaar eens het scenario kan zijn van een wel heel pijnlijk begin van 2015<br />
<br />
Hoe een ongewenst lot zomaar tot een ongewenst lot kan lijden...<br />
<br />
Ik zie de krantenkoppen al voor me; <br />
<i><b>Jongeman uit Heerlen wint staatsloterij met een afgedankte lot van een te gierige dame..</b></i><br />
<br />
Ondanks dat er een even grote kans is tot het winnen van de halve jackpot met mijn half lotje.. is er nu wel een ander gevoel van spanning naast de gebruikelijke portie hoop. Maar gelukkig geen paniek.<br />
Want zeg nou zelf.. de reacties van jullie, mijn favoriete lezers, die zijn toch onbetaalbaar!<br />
<br />
Dank jullie wel! Hopelijk zie ik jullie weer terug in 2015! Al dan niet in een ongewenst lot.<br />
Gelukkig nieuw jaar!<br />
<br />
Simone<br />
<br />
<br />
<i><b><br /></b></i>
<i><b><br /></b></i>
<br />
<br />Sjleenhttp://www.blogger.com/profile/10000275153896121060noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3798242466269462687.post-37964598996524244442014-11-30T17:35:00.000+01:002014-11-30T17:55:05.710+01:00Volop spanningWanneer bepaalde aangelegenheden herhaaldelijk de revue passeren in je leven dan wordt je daar steeds beter in. Je wordt er aardig getraind in, zeg maar. Zo ook bijvoorbeeld met afscheidsfeestjes.<br />
Over de afgelopen tien jaar heb ik toch al de nodige, al dan niet van mijzelf, afscheidsfeestjes mogen meemaken. Daarnaast heb ik ook al de nodige welkom terug thuis feestjes ervaren.<br />
Op een gegeven moment waren deze zo frequent dat het na mijn laatste keer emigreren wel gedaan was met de vaarwel-we-gaan-je-missen en welkom-terug-thuis-feestjes.<br />
<br />
Afgelopen vrijdag was mijn laatste werkdag. Vele kussen, knuffels en mooie woorden zijn wederzijds uitgedeeld geworden en hoewel afscheid nemen nooit leuk is, wordt het op een bepaald moment wel makkelijker. Je weet van bepaalde mensen dat je ze ook echt nooit meer zal zien en waar je een andere spoedig terug wilt zien hoop je sommige dan ook echt nooit meer tegen te komen.<br />
<br />
Maar vanaf maandag mag ik een nieuw hoofdstuk beginnen. Spannend.<br />
Aangezien mijn nieuwe werklocatie dichtbij huis is zal ik elke ochtend beginnen met een lekkere wandeling. Dat is reden genoeg om er op uit te trekken en een lekkere dikke winterjas te kopen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik wandel de Esprit binnen, maak oogcontact en het voelde meteen goed.<br />
<br />
Ik trek de jas aan en rits voorzichtig de sluiting tot boven aan dicht. "<i>Hmm, 't ken net!</i>" zeg ik met een Fries accent tegen de verkoopster. Aangezien het een dikke donzen winterjas is die mij heerlijk warm gaat houden terwijl ik naar mijn werk huppel, zie ik er geen bewaar in dat deze onderaan minder spelingsruimte heeft. Het is geen jas waarvan een hoge mate van flexibiliteit vereist is of waarmee ik een spagaat moet maken. Zolang ik het maar niet koud krijg.<br />
<br />
Wanneer ik thuis kom bedenk ik me dat ik nog even naar Landgraaf moet en boodschappen halen. Helemaal gelukkig trek ik trots mijn nieuwe donzen winterjas aan. De temperatuur buiten is er in elk geval al zeker naar. Tasje gevuld met alles dat nodig is, muts op en hop, naar buiten. Bij de auto aangekomen gooi ik mijn tas nog op de passagiers stoel en zonder na te denken, in één vloeiende beweging stap ik mijn auto in...<br />
<br />
Krak..<br />
<br />
Ik was nog niet eens op de helft en verschrikt sta ik gelijk weer naast mijn auto. Ik durf me niet om te draaien, bang dat ik de donzen veertjes achter me door de lucht zie dwarrelen. Alsof er een eend uit de lucht is geschoten. Voorzichtig trek ik mijn jas een beetje omhoog, om vervolgens met uiterste voorzichtigheid weer in mijn auto te stappen. Gelukkig gaat dit gaat goed en stiekem kijk ik met geknepen ogen of ik dan toch een paar veertjes op de grond kan vinden.<br />
<br />
Bukken, zitten en hurken zijn dus blijkbaar ook acties die iets meer doordachtheid vereisen.<br />
Gelukkig geen gaten of scheuren in de jas maar een klein touwtje dat ergens aan de binnenkant voor extra spanning zorgde. Overbodige spanning aangezien ik morgen mijn eerste werkdag heb. Maar geen paniek! Gelukkig ben ik ook daarin goed getraind.<br />
<br />
<br />Sjleenhttp://www.blogger.com/profile/10000275153896121060noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3798242466269462687.post-3148946767360613672014-11-13T16:43:00.000+01:002014-11-13T16:51:37.046+01:00Kleine huftersWanneer ik na een lekker rustig weekend weer op mijn werk aanvang word ik warm en hartelijk ontvangen door mijn collega's. Ik word gecomplimenteerd over mijn haren, dat ik straal en... " Ohhh je hebt je wenkbrauwen gedaan?!" klinkt het opeens iets te enthousiast. "Uhm, neen." Stamel ik zachtjes.<br />
Een pijnlijke stilte gevolgd door een enorme bewustwording van mijn wenkbrauwen is wat er overblijft na een enthousiast onthaal.<br />
Helaas niet alleen bij mijzelf. Er zitten inmiddels 4 mensen naar mijn zo heel normale doch opeens zwaar ongemakkelijk voelende wenkbrauwen te staren.<br />
<br />
Dat zelfde ongemakkelijke gevoel heb ik onlangs ook ervaren toen ik opeens in het bijzijn van mijn vriendinnen riep dat ik het gevoel heb dat ik ondertussen ook wel klaar ben voor moederschap.<br />
Een stilte volgde en een paar verbaasde maar ook verheugende ogen kijken mij weeïg aan. "Dus toch!" en "Zie je wel!" worden me toegeworpen voordat ik ook maar antwoord kan geven op de vraag waar dit zo vandaan komt.<br />
<br />
Het is namelijk zo dat ik tegenwoordig meer vrienden met dan zonder kinderen heb. Daarbij komt de hoeveelheid informatie die ik elke keer ontvang met ondersteunende observaties die ik tussentijds doe wanneer twee kinderen elkaar ontmoeten. Tel daarbij op de verhalen over de minder leuke kanten van kersverse mama's en de roze wolk wat eigenlijk een ordinaire marketing truc is aangezien er is niks roze is aan die eerste maanden. Het is deze specifieke voorkennis die mij het gevoel geven dat ik zeer voorbereid ben en er in theorie praktisch klaar voor ben. Dat moederschap.<br />
<br />
In theorie dan. Want in de praktijk vind ik kinderen gewoon hufters. (uitzonderingen daargelaten) Ze bepalen de rest van je leven inclusief bio- en slaapritme. Zelfs wanneer je na een drukke werkweek even alles lekker weg denkt te kunnen lachen bij een theatervoorstelling van Najib Amhali, gebeurd het onmogelijke... zijn hele show is toegewijd aan zijn zwangere vrouw, vaderschap en kinderen. Terwijl hij nog aan het begin van de show beloofde dat het niet alleen maar over kinderen zou gaan.<br />
Wanneer ik in de ochtend de radio aanzet hoor ik een oproep van de DJ's aan ouders; Film je kinderen de dag na Sint Maarten en vertel ze dat je al hun snoep, wat ze de avond ervoor bij mensen aan de deur bij elkaar gebedeld hebben, hebt opgegeten. Dat is leuk! Een 'trend' uit Amerika waarbij kinderen vanuit een normale staat naar een Groene Hulk transformeren in 1.3 seconde. Zoals ik zeg; hufters.<br />
<br />
Ik heb er eigenlijk nooit echt eerder over nagedacht, maar niet alleen het leven van kersverse ouders verandert drastisch bij het verwelkomen van een gerimpeld mormel. Ook de vriendschappen veranderen. Ik weet tegenwoordig meer over de slaap, eet en poeppatronen van de kinderen wanneer ik de moeders vraag hoe het met ze gaat. Het antwoord bevat altijd wel een terugkoppeling naar de levensfase waar de kleine zich in bevindt. "Ja het gaat wel, de kleine heeft al drie dagen last van diarree." Of; "ja het gaat wel oké. De kleine slaapt niet goed en iedere nacht moet ik wel drie keer op."<br />
<br />
Mijn ervaringen, observaties en informatie bronnen wordt goed bewaard. Mocht het ooit zover zijn dan kan ik alles wat ik nu al leer toepassen in de praktijk. Maar geen paniek!!! Ik geloof in reïncarnatie. Dus dat 'ooit' zou zomaar eens in mijn volgende leven kunnen zijn.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />Sjleenhttp://www.blogger.com/profile/10000275153896121060noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3798242466269462687.post-71942934731976857262014-09-20T14:21:00.001+02:002015-09-14T11:55:56.604+02:00Een roze wolkTot mijn grote verbazing valt er deze week een envelop op mijn deurmat van Driessen HRM. De spreekwoordelijk deurmat moet ik zeggen, want ik woon immers nog steeds in een flat waar ze van die ijzeren postbakken hebben bij de gezamenlijke ingang. Niet de deurmat van het droomhuis waarvan ik 5 jaar geleden langzaam begon te dromen. Wanneer je afgestudeerd bent, gaat er toch een banen en woning wereld voor je open en is er een kans op een iet wat luxueuzer bestaan? Zeker nu alcohol niet meer de grootste uitgavenpost is.<br />
<br />
Dat was het streven, dat was mijn doel.<br />
<br />
Echter sta ik nog steeds dagelijks in een lift waarin je ruikt of de voorganger zich al dan niet gedoucht heeft of dat iemand zijn afvalzak iets te lang op het balkon heeft laten composteren. Ook de gezellige conversaties om 3 uur 's nachts op de balustrade heeft wel een beetje Romeo & Juliet romantiek. Een altijd-wat-te-beleven omgeving met doordeweeks een prachtig uitzicht op half naakte bouwvakkers die het Maankwartier vorm geven. Regelmatig sta ik 's ochtends vroeg met mijn dampende kop koffie op het balkon Gods gezegende creaties te bewonderen.<br />
<br />
Wanneer ik de betreffende envelop open maak en de brief eruit takel lees ik een schriftelijke afwijzing van een online sollicitatie voor Marketing Communicatie adviseur. Ergens heel erg netjes dat ze überhaupt iets laten weten en dat ze dat dan ook nog eens per post doen. Ergens is het ook echt onnodig papier verspilling. Een mail was niet alleen sneller en goedkoper geweest, het was ook nog eens milieuvriendelijker.<br />
Dit had ik ze in drie verschillende talen kunnen vertellen, via social media en met inzet van een crossmediaal concept. Ik had er een blog met interessante content over kunnen schrijven wat in combinatie met SEO en SEA een hoge ranking in Google gescoord zou hebben en de concurrentie het nakijken hebben gegeven. Een online marketing strategie en een hernieuwde positionering zouden uiteindelijk voor een sterkte groei zorgen en zo meer werkgelegenheid creëren binnen het bedrijf.<br />
<br />
Maar goed.. de keuze is gevallen op andere kandidaten.<br />
<br />
Maar geen paniek! Mijn zoektocht naar een droombaan gaat genadeloos door, mijn droomhuis blijft nog even een droom en voorlopig blijf ik 's ochtends wegdromen bij het uitzicht op de mooie mannen.<br />
<br />
<br />Sjleenhttp://www.blogger.com/profile/10000275153896121060noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3798242466269462687.post-73337755084823138482014-07-13T22:16:00.000+02:002014-07-13T22:20:27.128+02:00Ik doe toch lekker wat ik zelf wil<div class="MsoNormal">
Ik weet het nog goed, ‘Got To Give It Up’ van Marvin Gaye klonk
uit de speakers, een glas bier in zijn rechterhand en zijn linkerhand maakte
een wijzende beweging naar boven. Licht gehurkt door de knieën, heupen wiegend
van links naar rechts en een enorme glimlach op mijn vaders gezicht.. Het was
een geweldig feestje! En ik? Ik was 6 jaar oud en moest naar bed. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
“Wacht maar!” riep ik van boven aan de trap. “Wacht maar tot ik later groot ben! Dan doe ik
lekker alles wat ik zelf wil..”</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Nu, 25 jaar later heb ik een glas wijn in mijn linker hand
en met mijn rechterhand maak ik klikkende beweging op het ritme van Got To Give
It Up van Marvin Gaye. Knieën licht gehurkt en heupen wiegend van links naar
rechts. Met een schouderophalende beweging dans ik mijn woonkamer rond. <br />
“I’ve got myself together, baby” zingt Marvin in mijn oor.. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
“I’ve got Myself together too!” roep ik bevestigend een lege
kamer in. Er is hier namelijk geen feestje aan de gang. Het is zondagochtend,
regenachtig weer buiten en ik ben nog maar net terug van mijn wekelijks
ritueel; boodschappen doen. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
In tegenstelling tot mijn moeder is boodschappen doen voor
mij toch wel een van mijn favoriete wekelijkse bezigheden. Mijn moeder had vroeger
een bloedhekel aan boodschappen doen in het weekend. Het was altijd afgeladen
vol op zaterdag in de supermarkt want de zondag, die was toen nog gewoon voor
de familie. Niks niet geen koopzondag. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Dat is tegenwoordig wel anders. Als drukke dertiger moet ik zorgvuldig
met tijd om te gaan. Zo verzamel ik gedurende
de week de inhoud voor mijn boodschappenlijst. Zodra ik ergens een tekort dreigt,
verschijnt dit product zorgvuldig op mijn ‘Niet Vergeten’ Ikea keuken
krijtbord. Wanneer ik dan op zondagochtend de inhoud van het bord overneem
krijg ik dat bekende I’ve-got-myself-together-gevoel
over mij heen. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Naast boodschappen doen is shoppen in het algemeen ook een
favoriete bezigheid. In het kader van efficiënt met tijd omgaan spaar ik mijn ‘omruil’
of ’terugbrengen’ klusjes op zodat ik alles in één rit af kan handelen. Afgelopen
zaterdag was de dag om deze klusjes te volbrengen..</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Zo loop ik met goede moed een lingerie keten binnen met een
BH die al drie keer eerder omgeruild was in verband met verschillende
mankementen; een borst leeg geprikt krijgen door een beugel die uit zijn voegen
geschoten is of een bandje wat onder de zwaartekracht bezwijkt. Natuurlijk op
de meest ongelegen momenten. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Er zat dus niks anders op om weer terug te gaan naar mijn
favoriete zaak bewapend met beugel en BH. Wanneer ik mijn BH op de toonbank leg,
kijken twee paar ogen mij aan alsof ik zojuist een baby egel uit de wasmachine
heb gehaald. "Wat is hiermee gebeurd?!" roept de verkoopster
verontwaardigd met een hoog gepitchte stem.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Nu ben ik een persoon die er van overtuigd is dat
eerlijkheid het langst duurt. Ongeacht de situatie, ongeacht wat er gebeurd is.
Oké, een leugentje om bestwil hier en daar, maar over het algemeen duurt
eerlijkheid dus het langst...</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
"Jah! dat vraag ik mij dus ook af" zeg ik nog
verontwaardigder. "Net een week geleden gekocht en nu al kapot." De
verkoopster pakt de BH op alsof ze een vuile heren onderbroek vast houdt.
"Mevrouw, hoe wast u uw BH?" vraagt ze met grote ogen "Nou
gewoon, netjes in het bh netje van jullie, in de wasmachine op 90 graden."
zeg ik met een strenge blik.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Oei... Dit is het moment dat een leugentje om bestwil best
toegepast had mogen worden. Van verontwaardiging naar pure woede in drie
tellen.. Of ik dat alsjeblieft nóóit meer wilde doen!? Een BH mag niet in de
wasmachine gewassen worden en al helemaal niet op 90 graden. Je vraagt je bijna
af waarom je dan van die BH netjes hebt om te voorkomen dat de beugel in de machine
vast komt te zitten? Na een belerende preek aangehoord te hebben en mijn woord
gegeven te hebben het nooit meer te doen, ben ik met de spreekwoordelijke
staart tussen mijn benen de winkel uitgelopen.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Met deze gebeurtenis in mijn achterhoofd loop ik nu dezelfde
lingerie keten binnen op een andere locatie. Bij binnenkomst wordt ik
vriendelijk begroet. Nadat ik de situatie aan de verkoopster heb uitlegt volgt
wederom de vraag; “hoe wast u uw BH?
"Nou", zeg ik, "netjes op handwas modus in de machine in een
speciaal netje wat ik bij jullie gekocht heb."<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Oei!<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
"Maar mevrouw u mag uw BH nóóit in de wasmachine
wassen!" Ja maar nee, maar ja maar nee.. HO! wacht eens even. Mijn
wasmachine heeft een handwas functie en jullie verkopen BH netjes. <br />
Een verloren discussie. Grote verontwaardigde ogen, een belerende preek en weer
met de staart tussen de benen verlaat ik de tweede winkel. Gelukkig ligt 200 meter
verder op nog zo’n zelfde lingerie keten.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Wanneer ik naar binnen loop en ik mijn verhaal doe over mijn
defecte BH vraagt de verkoopster; "Hoe wast u uw BH mevrouw?" Waarop
ik antwoord; "op de hand, in een emmertje met lauw warm water."<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
"Oh nou wat vervelend dat uw BH weer defect is. Kom,
dan ruilen we hem om." </div>
<div class="MsoNormal">
De overwinning van zonet laat blosjes achter op mijn wangen
die al strak staan van de enorme glimlach. Die echter niet lang
duurde..</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ik word boos aangestaard door de dame achter de kassa bij een
schoenwinkel. Een schoenwinkel waar ik zojuist nog een mooie betaling heb
gedaan. Mijn eigen schoenen achterlatend voor reparatie en nieuwe muiltjes
klaar om aan te trekken om verder te gaan met winkelen. </div>
<div class="MsoNormal">
<br />
Maar alsof ik haar moeder voor rotte vis heb uitgemaakt, zo kijkt de dame mij
aan. Ik wil wegkruipen achter een rek of nog beter, de tijd terugdraaien en
mijn laatste woorden die nog zachtjes weerklinken in mijn oren, terug nemen. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Daar sta ik dan met mijn goed gedrag, aan de kassa met mijn
nieuwe schoenen en de woorden dat ik mijn schoenen nooit inspuit. Een zenuwachtig
lachje klinkend als een hinnikende hyena komt er uit mijn keel. Oei. Ik heb
gevloekt in haar kerk.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
"Dat mag je nooit zeggen in een schoenenwinkel"
zegt ze met rode blosjes op haar wangen. Blosjes niet van schaamte maar eerder
van furieus ongeloof. “Ingespoten schoenen hebben een langer leven” zegt ze terwijl ze verwijtend naar mijn ter
reparatie aangeboden schoenen kijkt. “Een lang en droog leven”.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Wanneer ik de dame achter de kassa weer aan durf te kijken
zeg ik zo overtuigend mogelijk dat ze blij moet zijn dat ik mijn schoenen niet
inspuit. Aangezien mijn schoenen volgens haar theorie een korter en natter
leven gegund zijn, zou ik dus wel sneller terug komen om nieuwe schoenen te
kopen. En deze leveren meer op dan een busje spuit.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
'Ja dat is inderdaad wel zo' zegt ze. Ik kijk haar aan en
zie haar furieuze blosjes langzaam verdwijnen. Ik pak mijn schoenen aan en voor
dat ik mij omdraai zeg ik haar nog; "geen paniek, ik ga zo meteen mijn
schoenen inspuiten! Met geurvreters wel te verstaan"<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Dat zal de levensverwachting van mijn schoenen vast ook
verlengen.</div>
<div class="MsoNormal">
Wanneer ik thuis kom van een bewogen middagje winkelen kan
ik niet anders dan weer even aan de zes jarige versie van mijzelf denken; ik
doe lekker alles wat ik zelf wil..”</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
Ik zet mijn onbespoten schoenen in de gang en leg mijn
nieuwe BH zorgvuldig in het daarvoor bestemde wasnetje en gooi hem in de
wasmachine. Hoppa, in de kookwas.</div>
<div class="MsoNormal">
<br />
Klikkende bewegingen met mijn linkerhand, knieën licht gebogen en wiegend met
mijn heupen doe ik een dansje in mijn woonkamer op de geweldige klanken van
Marvin Gaye die dit keer uit mijn oordopjes klinken. Ik kan niet anders dan
meezingen; I’ve got myself together baby!!</div>
Sjleenhttp://www.blogger.com/profile/10000275153896121060noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3798242466269462687.post-78047480903937141792014-05-29T14:22:00.004+02:002015-04-05T16:26:44.712+02:00Weet ik veel.. Geen partner om over na te denken en geen kinderen om mij zorgen om te maken. Mijn ouders zijn gelukkig samen, mijn konijnen functioneren prima en zoals het ze betaamt vragen en geven zij op z'n tijd een knuffel.<br />
Kortom, ik heb heel veel tijd om handen om na te denken over het leven. Over mij leven voornamelijk. Want wat wil ik en waar sta ik nu? Wat heb ik allemaal gedaan en bereikt? Doe ik nu wat ik altijd al had willen doen en de belangrijkste vraag van allemaal... Ben ik gelukkig?<br />
<br />
Afhankelijk van het weer, mijn hormoonspiegel, mijn bank saldo, de staat van mijn huis en de muziek op de radio ten tijde van deze zelf reflecterende vraag, kan het antwoord nog wel eens conflicterend zijn.<br />
<br />
Wanneer ik, voor dat ik naar mijn werk vertrek, naar mijn konijnen kijk en denk; "ik zou graag met jullie willen ruilen", of wanneer ik 's avond op de bank zit en denk; "morgen is alles beter, morgen voel ik mij weer normaal", wanneer ik in huilen uitbarst bij het horen van een John Mayer nummer dan vrees ik dat het onvermijdelijke aan de hand is. Gerelateerd aan geluk of niet.. het is een crisis! Een quarter life crisis zoals geleerden het noemen.<br />
<br />
Iets met generatie Y, iets met keuzes kunnen, mogen en /of moeten maken. Iets waar zelfs comfort shoppen niet tegen helpt, waar geen enkele dosis chocolade tegen bestand is en waarvoor zelfs alcohol geen oplossing is. Het is een zeer dynamisch gevoel wat hyper gevoelig is voor prikkels vanuit de omgeving. Onderweg in de auto kan ik opeens het antwoord hebben op de vraag hoe ik verder wil met mijn leven. Terwijl vijf minuten later, wanneer ik binnen wandel op mijn werk, alle hoop en glorie weer net zo hard van mijn radar verdwenen is.<br />
<br />
Heb ik het antwoord op de vraag of ik gelukkig ben? Nee. Wel heb ik een ander antwoord. Een antwoord wat net zo belangrijk is op een vraag die misschien nog wel veel belangrijker is om te beantwoorden..<br />
Ben ik ongelukkig? Nee gelukkig niet!<br />
<br />
Dus geen paniek! De tranen die over mijn wangen biggelen bij het horen van een John Mayer nummer kunnen zomaar tranen van euforisch geluk zijn. Het gevoel dat morgen alles beter is en ik mij weer normaal voel kan heel goed veroorzaakt worden door een avondje wijnen. En zien hoe twee totaal verschillende konijnenrassen zo ongelofelijk teder kunnen zijn naar elkaar kan mij in de ochtend hard op laten zeggen dat ik graag met ze zou willen ruilen..<br />
<br />
Pfff, weet ik veel..<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />Sjleenhttp://www.blogger.com/profile/10000275153896121060noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3798242466269462687.post-27895817940933215282014-05-24T11:28:00.001+02:002014-05-24T11:29:39.162+02:00Maar bedankt voor je belangstelling!Het is intussen een dagelijks ritueel geworden; het openen van mijn email inbox, snel door de ongelezen email scrollen zoekend naar dat ene mailtje. Een reactie op een brief waar ik dan toch al zo mijn best voor heb gedaan. Een brief waarvoor ik out-of-the-box moest denken. Een brief waarin ik mijzelf op een originele doch professionele maar ook op een unieke manier moet presenteren. Die brief is geschreven, herschreven, weggelegd opnieuw beoordeeld en weer aangepast. En als ik dan al reactie krijg, op deze zo originele doch professionele brief dan hou ik op na het lezen van worden 'profiel' en 'geen match'.<br />
<br />
Misschien is het niet verstandig om een pensioen adviesbureau als AZL te schrijven dat een pensioen fonds het imago heeft van oude grijze mannen in pak en dat feministische marketing daarin vele mogelijkheden biedt. Ik zie al helemaal voor me hoe een oude, norse man met een sigaar rustend in zijn asbak naast een glaasje cognac mijn brief leest. Die man wil toch helemaal niks horen over feministische marketing. Die man zoekt een kandidaat die hem geen tegengas zal geven, die zich in zijn manier van denken herkent en die nog goed te kneden valt.<br />
<br />
Het is een beetje het profiel van elke marketing communicatie vacature die je vindt op het internet; je bent net afgestudeerd en je werkt voor het minimum loon, je hebt ervaring en kennis van Adobe Photoshop en Adobe InDesign. Je bent een Social Media goeroe en weet precies hoe je je doelgroep moet raken met de juiste content. Je maakt onderscheidt en stelt prioriteiten in je dagelijkse takenpakket. Je bent flexibel inzetbaar op verschillende afdelingen en je hebt geen 9-5 mentaliteit. Je spreekt en schrijft vier talen vloeiend en foutloos, je maakt websites en je beheert ze, je weet hoe je met Google Analytics moet werken, je hebt ervaring en kennis van SEA en SEO. En je hebt een adviserende rol naar je managers.<br />
<br />
En je zult zien, ik faal in elke sollicitatie op dat laatste puntje.<br />
<br />
Maar geen paniek. Vanaf nu ga ik de rollen omdraaien. Elke vacature die ik vanaf nu ontvang zal ik analyseren op bedrijfsprofiel en de functie die zij bieden. Ik zal het bedrijf informeren dat er meerdere kandidaten zijn die hun interesse hebben getoond en dat, na een zorgvuldige afweging te hebben gemaakt, mijn voorkeur uitgaat naar een bedrijf die beter voldoet aan mijn profielschets.<br />
<br />
Maar bedankt voor je belangstelling!<br />
<br />
<br />
<br />
<br />Sjleenhttp://www.blogger.com/profile/10000275153896121060noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3798242466269462687.post-54784364764847737102014-04-20T10:06:00.002+02:002014-04-20T10:06:41.191+02:00De perfecte match..Daar we eigenlijk heel goed weten dat we niet op uiterlijk moeten beoordelen, doen we het toch bijna allemaal. Het is een proces waar je gewoon niet zo veel grip op hebt. Een eerste indruk, oordeel of label is binnen een paar seconden gemaakt in onze brein. Of we er ook naar handelen, dat is een tweede. Maar hoe graag ik ook zou willen zeggen dat uiterlijke verschijnselen een bijzaak zijn.. het zou een leugenaar van mij maken.<br />
<br />
Onlangs heb ik gekozen voor een avontuur en ben een nieuwe zoektocht begonnen. Websites bezoeken, door verschillende plaatjes heen klikken en dan bedenken of je er wel of niet een afspraakje mee moet inplannen. Een profiel aanmaken en de makers van de website overtuigen van mijn wensen. Een omschrijving geven van de gewenste karaktereigenschappen en uiterlijke kenmerken. En dan maar hopen dat er een perfecte match uit gaat komen. Natuurlijk ben ik zelf pro-actief opzoek; zo informeer ik mijn vrienden en vriendinnen dat ik zoekende ben. Je weet immers maar nooit wie de gouden tip heeft.<br />
<br />
Inmiddels heb ik al een paar afspraakjes gehad en elke keer weer kom ik toch een beetje teleurgesteld thuis. Stel ik dan echt te hoge eisen? Zijn mijn verwachtingen dan niet realistisch? Ik mag toch wel een beetje kritisch zijn als ik een beslissing moet maken waar ik mijn hart de komende 30 jaar een thuis ga geven..<br />
Het is niet zo eenvoudig.. Een huis kopen..<br />
<br />
Angstaanjagend vind ik wel dat een geschikt huis zoeken net zo moeilijk, ingewikkeld en persoonlijk is als het zoeken van een partner. Relatieplanet of Funda.. beide bieden mooie plaatjes, maar toch, de kleine oneffenheden zijn uit de presentatie gelaten. Een dragende pilaar midden in een woonkamer heel specifiek weglaten op foto's staat gelijk aan een date die in een rolstoel zit maar besluit dit nog even voor zichzelf te houden tot het moment suprême. Maar ook bijvoorbeeld de eigenschap; jaloers zijn. Dit staat praktisch gelijk aan een rot dak; het is er wel, je ziet het alleen niet meteen. <br />
<br />
Een date, een huis kopen, een huwelijk, een hypotheek.. Ze bezorgen je uiteindelijk allemaal wel een keer hoofdpijn. Komende week heb ik weer een bezichtiging en aangezien de huizen net zo snel afgekeurd worden als mijn dates... vermoed ik dat dit nog een lange, barre, kille en eenzame zoektocht wordt. Misschien toch tijd voor lichtelijke paniek..Sjleenhttp://www.blogger.com/profile/10000275153896121060noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3798242466269462687.post-29605836890682349872014-04-06T16:36:00.001+02:002014-04-09T09:58:34.945+02:00Zoete wraak!Succesmomentjes. We kennen en we hebben ze allemaal wel eens. Groot succes, klein succes of een gevoel van een overwinning. Vandaag is zo'n dag voor mij. Vandaag beleefde ik een persoonlijke overwinning en tevens een klein succesmomentje.<br />
<br />
Wanneer ik deze zondag vroeg opsta om aan de website van DUS-Communicatie te werken gebeurd er exact dat als wat ik had verwacht. Helemaal niks namelijk. Uren achter de laptop zitten, bierviltjes bestellen, door visitekaartjes heen neuzen maar geen teksten schrijven voor mijn website. Uiteindelijk verplaats ik mij naar mijn woonkamer om maar een boodschappen lijstje te schrijven en vertrek richting de winkel.<br />
<br />
Wanneer ik even later door de Albert Heijn loop hoor ik in de verte een geluid. Een hoog schel geluid. Kort daarna word ik opgeschrikt door het geluid van een Eland. Ik draai mij om en kijk recht in de ogen van twee kinderen. Weer hoor ik dat geluid maar zie nu dat het deze kinderen zijn en niet een Eland. Het is een penetrant geluid en niet zo zuinig ook. Ik pak wat ik pakken moet en kijk nog even met 'doe-normaal/blik' naar de spelende kinderen voordat ik wegloop. <br />
<br />
Snel loop ik naar de schoonmaakmiddelengang waar ik vervolgens klem gereden wordt door andere kinderen. Het lijkt wel een vrije speelmiddag vandaag. Wanneer deze kinderen luidkeels beginnen te schreeuwen en gieren herken ik dat schelle geluid weer. Enig, nog meer dierentuin taferelen in de winkel. De twee kinderen die mij klem houden in de gang zien er onverzorgd en ongewassen uit. Het meisje, een jaar of 10, kijkt me aan en verteld me zonder dat ik er om gevraagd heb; "wij komen uit Amerika" met een prachtig Limburgs accent. Ze begint met haar klompen te stampen en tegen het jongere jongetje naast haar aan te rijden met haar winkelwagen. Tja.. Hillbilly ten top.<br />
<br />
Wanneer het mij teveel wordt roep ik naar de uitbundige brutale apen dat het een supermarkt is waar ze zich bevinden, niet een markt.<br />
OEI!<br />
<br />
Als ik weg loop hoor ik ze vol verbazing aan elkaar vragen wat ik nu precies zei om vervolgens een achtervolging in te zetten. Stampend met hun klompen lopen ze langs en rondjes om mij heen, roepend dat ze zelf bepalen wat ze doen en dat ze alles mogen. Natuurlijk, ouderlijk toezicht was er niet..<br />
Mijn laatste 15 minuten winkelen waren gevuld met stalking, terrorisme en irritante geluiden van deze twee losgeslagen apen. Met mijn über boze blik probeerde ik ze te intimideren en tot zwijgen te staren.. Zonder succes want even later hoorde ik achter mij een stemmetje; "daar is ze!" en marcheerde weer op mij af.<br />
<br />
Bij de kassa aangekomen vertel ik met grote bange ogen aan het kassameisje dat ik zonet vreselijk geïntimideerd ben geworden door twee kinderen die zonder ouderlijk toezicht rondstruinen en de rest van het winkelend publiek het leven zuur maakt. En dat moment.. dat heeft geleidt tot mijn succesmomentje van de dag; ze werden in de kraag gegrepen en vriendelijk doch dringend verzocht de winkel te verlaten. HA!<br />
<br />
Met een succesvol gevoel rij ik terug naar huis. Wie het laatst lacht hé. Maar geen paniek! Ik had ook een corrigerende tik kunnen uitdelen. Dat ik dat niet gedaan heb, dat is die persoonlijk overwinning van vandaag.<br />
<br />
<br />Sjleenhttp://www.blogger.com/profile/10000275153896121060noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3798242466269462687.post-39287673373006144852014-03-07T09:05:00.001+01:002014-04-09T09:59:59.900+02:00Een duivels geintje...De tussenstand op vrijdagochtend; twee telefoonnummers, een email adres en een jaarcontract in de pocket. Ze zijn niet gerelateerd aan elkaar dus mag je wel zeggen dat het een relatief productief en druk weekje is geweest.<br />
<br />
Het eerste telefoonnummer heb ik min of meer uit een bange carnavalist uit Engeland weten te krijgen. Het was namelijk carnaval en de Engel des Duivels was mijn outfit. Dat het uiteindelijk mijn ziel over zou nemen die avond, dat was mij echter niet verteld bij de aankoop van mijn zwarte vleugels.<br />
<br />
Wanneer ik op donderdagavond bij het van der Valk hotel aankom neem ik gehaast plaats in een bijeenkomst die ongeveer 45 minuten geleden begonnen was. Een bijeenkomst voor startende ondernemers die wegwijs gemaakt worden in het belastingstelsel van Nederland. Wanneer het onderwerp 'echte ondernemer' of 'resultaat genieter' aan bod komen stel ik de gewaagde vraag; Als ik een escortservice zou beginnen.. ben ik dan 'echte ondernemer' of 'resultaatgenieter'? <br />
<br />
En zo ben ik aan het tweede telefoonnummer en een email adres gekomen deze week.<br />
<br />
Of ik altijd laat kom, werd me na de meeting gevraagd. "Nee" zeg ik tegen de persoon met een iets wat dubieuze dubbelzinnige blik in zijn ogen. "Ik zat midden in mijn contractonderhandeling en die was een beetje uitgelopen." En zo ben ik aan mijn jaarcontract gekomen. Een relatief productief weekje dus.<br />
<br />
Maar geen paniek, men was ook nog steeds geïnteresseerd in het concept van DUS-Communicatie en de vraag of ik alsnog contact met ze wilde opnemen staat dan ook nog steeds. Dat stond los van mijn "duivels geintje".<br />
<br />
Wanneer ik de deur uit loop kijk ik ze nog even aan en zeg; "ach, leuker kunnen we het niet maken toch?"<br />
<br />
<br />Sjleenhttp://www.blogger.com/profile/10000275153896121060noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3798242466269462687.post-90326100934458820842014-02-23T13:12:00.001+01:002014-04-09T10:00:37.837+02:00Op de biechtstoel.. We hebben allemaal onze geheimen of onderwerpen waar we liever niet over praten. Dat maakt soms dat het voelt als een geheim of een soort van taboe. Soms praat je gewoon liever niet over bepaalde onderwerpen of geneer je je een beetje. Zo zijn er genoeg mensen die bijvoorbeeld onder de douche plassen. Dat wil niet zeggen dat zo'n onderwerp besproken wordt bij de koffieautomaat. Ik zie het al gebeuren dat een collega ronduit gedetailleerd verteld over de sterke straal die er die ochtend geproduceerd werd onder de douche dat de kalkaanslag in het hoekje van de douche eindelijk eens weggepoetst is.<br />
<br />
Nee dan weet je dat sommige dingen beter onbesproken kunnen blijven. Maar wat als het onderwerp aan de lunchtafel snuiven is? Moet je dan Pandora's doos openen of hou je subtiel je mond, eet je je boterhammetje luister je naar de verhalen die anderen vertellen. Het zijn van die momenten die jou als collega kunnen definiëren. Want hoe kijken je collega's immers naar je nadat je een onthulling hebt gedaan die je nooit meer ongedaan kan maken?<br />
<br />
Ik neem de gok en vertel met een strak gezicht dat ik minstens twee á drie keer in de week zeker een flinke snuif neem. Soms als het een rustige week is geweest, dan blijft het wel eens bij twee keer maar er zijn ook van die tijden dat het bijna dagelijks gebeurd. Vaak doe ik het ook zonder erbij na te denken. Dan schrik ik van mijzelf en bedenk ik me wat andere zouden zeggen als ze me zo zouden zien. Vaak heb ik het gevoel dat ik de enige ben die hier zo'n gewoonte van heeft gemaakt.<br />
<br />
Net nog, heb ik toegegeven aan deze drang en heb ik mijn neus eens even flink verwent. Ik krijg zo'n heerlijk gelukzalig gevoel van binnen en probeer hier de hele dag een beetje aan vast te houden. Een gevoel dat ik de hele wereld aan kan blijft vaak lang hangen. Zelfs bij een tegenslag weet ik dat ik altijd iets heb waar ik op terug kan vallen. Ik merk wel, wanneer ik tegen het einde van de dag nog een snuif neem dat het effect niet meer zo sterk is als de eerste snuif van de dag.<br />
<br />
Ik vraag mij dan ook wel eens af of er meerdere mensen zijn die dat hebben en dat gevoel delen. Dat overheerlijke gevoel dat je krijgt wanneer je je droge, net gewassen was van het rek af haalt en je neus erin duwt en diep inhaleert. Wanneer je een t-shirt uit de kast haalt en je neus er diep in begraaft. Of wanneer je je beddengoed verschoont, dat je je hoofd wel kunt begraven in het kussen. Die verfrissende robijn lucht dat je dat beertje op de fles bijna kunt voelen, zo zacht en fris ruikt alles.<br />
<br />
Mijn favoriete moment is dat moment dat je je gezicht afdroogt met een handdoek die je zonet van het wasrek af hebt gehaald.. Diep inhaleren, even vasthouden en weer uitademen. Het lijkt bijna meditatie. Rustgevend, sfeer verlichtend en ontspannend. Kortom, heb je stress? Geen paniek! Gewoon diep inhaleren en flink door snuiven. Het helpt. Echt!<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />Sjleenhttp://www.blogger.com/profile/10000275153896121060noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3798242466269462687.post-69233364348959802122014-01-31T10:26:00.002+01:002015-09-14T12:08:03.514+02:00Omdat je blijkbaar niet alleen over je leeftijd moet liegen...Ik ben iemand die er van overtuigd is dat eerlijkheid het langst duurt. Ongeacht de situatie, ongeacht wat er gebeurd is. Een leugentje om bestwil slipt er zo nu en dan ook nog wel eens tussen door. Wanneer iemand bijvoorbeeld vraagt of ik voorkeur heb voor een van mijn vier konijnen dan is het antwoord steevast; "nee, ik zou echt niet kunnen kiezen.." Of wanneer je per ongeluk een scheetje hebt gelaten en men kijkt je vragend aan.. Dan is het antwoord ook standaard nee. Tenzij je een pronk stukje los gelaten hebt, dan vraag je je omstanders of ze ook die vers gebakken popcorn lucht ruiken.. en dan wachten tot ze allemaal diep inhaleren..<br />
<br />
Maar over het algemeen duurt eerlijkheid dus het langs... zo dacht ik ook toen ik onlangs bij de Hunkenmöller naar binnen liep met een BH die al drie keer eerder omgeruild was door verschillende mankementen. Een borst leeg geprikt wordt door een beugel die uit zijn voegen geschoten is, is nooit grappig. Er zat dus niks anders op om weer terug te gaan naar mijn favoriete zaak bewapend met beugel en BH.<br />
<br />
Het was ongeveer een jaar geleden dat ik met een andere buste houder retour ging omdat deze ook een beugel defect had. Wanneer ik mijn BH op de toonbank leg kijken twee paar ogen mij aan alsof ik zonet een nest kittens in de wasmachine heb gestopt. "Wat is hiermee gebeurd?" vraagt de verkoopster verontwaardigd.<br />
"Jah! dat vraag ik mij dus ook af" zeg ik nog verontwaardigder. "Net een week geleden gekocht en nu al kapot." De verkoopster pakt de BH op alsof ze een vuile heren onderbroek vast houd. "Mevrouw, hoe wast u uw BH?" vraagt ze met grote ogen "Nou gewoon netjes in het bh netje van jullie in de wasmachine op 90 graden." zeg ik met een strenge blik.<br />
<br />
Oei... Dit is het moment dat een leugentje om bestwil best toegepast had mogen worden. Van verontwaardiging naar pure woede in drie tellen.. Of ik dat alsjeblieft nóóit meer wil doen!? Een BH mag niet op 90 graden gewassen worden en al helemaal niet in de wasmachine. Je vraagt je bijna af waarom je dan van die BH netjes hebt om te voorkomen dat de beugel in de machine vast komt te zitten.. maar goed.<br />
Na een belerende preek aangehoord te hebben en mijn woord gegeven te hebben het nooit meer te doen ben ik met de staart tussen mijn benen de winkel uitgelopen.<br />
<br />
Met deze gebeurtenis in mijn achterhoofd loop ik naar de volgende Hunkemöller en leg de situatie uit aan de verkoopster. Wederom volgt de vraag hoe ik mijn BH was. "Nou", zeg ik, "netjes op handwas modus in de machine in een speciaal netje wat ik bij jullie gekocht heb."<br />
Oei!<br />
<br />
"Maar mevrouw u mag uw BH nóóit in de wasmachine wassen!" Ja maar nee, maar ja maar nee.. HO! wacht eens even. Mijn wasmachine heeft een handwas functie en jullie verkopen BH netjes...<br />
Een verloren discussie.. grote verontwaardigde ogen, een belerende preek en weer met de staart tussen de benen verlaat ik de winkel. Gelukkig ligt 200 meter verder op nóg een Hunkemöller.<br />
Wanneer ik naar binnen loop en ik mijn verhaal doe over mijn defecte BH vraagt de verkoopster; "Hoe wast u uw BH?" Waarop ik antwoord; "op de hand, in een emmertje met lauw warm water."<br />
"Oh wat vervelend dat uw BH weer defect is. Kom, dan ruilen we hem om."<br />
<br />
Met een gevoel van overwinning loop ik de winkel uit. Een leugentje om bestwil.. soms best acceptabel. Ik was mijn BH's overigens nog steeds netjes in het BH netje in de wasmachine. Maar geen paniek mevrouw van de Hunkenmöller, al lang niet meer op 90 graden. Daar verschrompelen ze zo van hé?!<br />
<br />
<br />Sjleenhttp://www.blogger.com/profile/10000275153896121060noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3798242466269462687.post-90426568754615655882014-01-19T17:24:00.000+01:002014-04-09T10:03:55.260+02:00Een vreemde eend in de bijt..Naast afwassen en douche is een autorit ook een goed moment om je gedachten eens even de vrije loop te laten gaan. Zo ontstaan er het 's ochtends onderweg naar mijn werk vaak genoeg nieuwe blogs in mijn hoofd die ik, tegen de tijd dat ik 's avonds thuis kom, grandioos hard vergeten ben. Lange tijd heb ik gedacht dat wanneer ik iets opschrijf dan vergeet ik het ook niet. Wanneer een afspraak in mijn agenda staat, dan kan ik die dag geen dubbele afspraken inplannen. Logisch toch?<br />
<br />
Inmiddels heb ik een boekje waarin ik elke ochtend begin met schrijven; dit moet ik nog doen, dat moet ik niet vergeten, kijk even naar die vragen, geef antwoord op dat vraagstuk. Het resulteert in een zeer overzichtelijk lijstje. Het zou natuurlijk leuk zijn als ik niet vergeet om dit lijstje terug te lezen en de - vergeet mij niet - taken ook daadwerkelijk uit te voeren.<br />
<br />
Nog iets wat heel logisch klinkt zijn de gynaecologisch bezoekjes. Wij vrouwen, wij kennen het allemaal. Het hele gedoe is al een ongemakkelijke bedoeling bij elkaar dus je wilt je wel 'goed' voelen op zo'n dag. Daarom zet je je beste beentje voor; je ontdoet je van je wintervachtje en de 'oei ik groei' haartjes, je trekt je mooiste ondergoed aan; een setje dat niet alleen in kleur matcht maar ook in kanten randjes. Je trekt een leuk outfit aan en vertrekt met een 'Man, I feel like a woman!' vibe naar de gynaecoloog.<br />
<br />
Lang duurt die vibe helaas nooit. Bij aankomst wordt er een gordijn om je heen geslagen zodat je je in alle 'privacy' kunt ontdoen van je kleren. Leuk dat ze je die privacy gunnen maar als je een paar minuten later in die flatteuze stoel ligt is er geen privacy meer en daarbij krijgt dat mooie matchende setje wat zo zorgvuldig uitgekozen is, nooit de erkenning wat het verdient.<br />
<br />
Na het ploeg- en veldwerk mag je je weer in alle privacy aankleden. Wanneer dat gordijn dan bijna gesloten is komt er nog snel een hand naar je toe. Een hand die me daar toch een schaap van een pamper vast heeft. Zo'n pamper, die je laat lopen alsof je in je broek gepoept hebt. Zo'n pamper waarvan je weet dat je niet de roltrap naar boven moet nemen. Zo'n pamper die niet eens past in je zo zorgvuldig uitgekozen ondergoed. Zo'n pamper die je alles behalve een 'Man I feel like a woman!' vibe zal geven.<br />
<br />
Gelukkig werkt mijn korte geheugen niet zo goed, dus al zou ik het zelfs opschrijven dat dit gebeurd is, ik zou het waarschijnlijk toch vergeten te lezen. Dus geen paniek! dingen vergeten heeft dus ook zijn voordeel.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />Sjleenhttp://www.blogger.com/profile/10000275153896121060noreply@blogger.com0