Wat krijgen we dan nou?!

Geduldig wacht ik op mijn beurt in de rij bij de kassa van de Media Markt. En terwijl ik daar sta te wachten herinner ik mijzelf eraan dat ik zo meteen niet op automatische piloot terugkeer naar mijn vertrouwde, verloederende appartement met een vreselijk riekende lift, maar dat 'thuis' sinds kort in Landgraaf ligt. "Dat is dan € 41,99. Pinnen?" vraagt de dame achter de kassa. De medewerker achter haar leert mij dat de dame achter de kassa in opleiding is. "Pinnen alsjeblieft" antwoord ik. Even later duwt ze mij het bonnetje in mijn hand en kijkt ze al vragend naar de volgende klant. Zelfs nog voordat ik een 'bedankt-en-een-fijne-dag' gewenst krijg. Ik blijf staan en kijk de dame achter de kassa beduusd en een beetje vragend aan.

"Mag ik er misschien een tasje bij?" vraag ik de dame in opleiding. Misschien ben ik wel een beetje verwend, maar meestal is dit toch een vraag die mij gesteld wordt? Ongeacht of ik er nu € 0,03 of
€ 0,05 of zoals bij de Media Markt € 0,20 voor betaal. De dame in opleiding kijkt mij en vervolgens de medewerkster achter haar met grote ogen aan.
Ik vermoed zo dat dit gedeelte niet in haar script staat. "Ja dat kan, dat is dan € 0,20" verteld de medewerkster(!) mij met verveelde blik. Ik leg braaf mijn centjes neer en de dame in opleiding legt braaf het nog netjes opgevouwen tasje voor mij neer...

Mijn blik glijdt van het tasje naar de dame in opleiding, naar het tasje, naar mijn aankoop terug naar de dame in opleiding om te eindigen bij de aanlerende medewerkster. Mijn non-verbale communicatie was oorverdovend, maar blijkbaar spreken zij beide deze universele taal niet. Nog een keer kijk ik ze aan. En alsof het kwartje bij mij moet vallen vraag ik met opgetrokken wenkbrauwen "oh sorry, ik moet mijn aankoop zelf inpakken?" Ze keken me aan alsof ik Bambi zojuist voor hun ogen heb doodgeschoten.

Vroeger, toen de tasjes nog gratis waren, kreeg ik mijn aankoop na betaling toch echt standaard ingepakt in een tasje aangereikt. Met uitzondering van het Kruidvat dan. Kruidvat heeft altijd moeite gespaard om je aangekochte spulletjes in te pakken. Dat er tegenwoordig een kleine bijdrage voor het plastic tasje gevraagd wordt, is prima, maar wat is er dan met de resterende service gebeurd? En betekend dat dan ook dat je je als caissière als een ware schobbejak moet gedragen?

Ik pak mijn aankoop uiteindelijk zelf in en loop zachtjes foeterend weg bij de Media Markt. Ik stap in de auto en rij zonder na te denken richting de Aurora flat. Non-de-ju! Ik heb blijkbaar moeite met het loslaten van oude gewoontes. Tijd om nieuwe te creëren! Dus geen paniek, vanaf nu vraag 'vertel' ik de kassière mijn aankoop netjes in te pakken. Verwachtingen managen heet dat!

Weet je wat jij me kan?

We hebben op deze wereld, met al die miljarden mensen, zeker één gemene deler in het leven. Een deler waarvan de één ervoor kiest deze lekker voor zichzelf te houden terwijl de ander hem ongevraagd in je gezicht zwaait. Deze gemene deler is er verschillende vormen en maten. Zo is er de genuanceerde vorm, de verkapte vorm of de niet zo tactische vorm. Maar er zijn natuurlijk nog veel meer manieren om uiting te geven aan.. jawel! Je raadt het al; een mening!

Op zondag middag om klokslag twaalf uur een flesje wijn open trekken heeft menig wenkbrauw in mijn omgeving al doen optrekken. De meningen vliegen me dan om de oren; "dan heb je wel een triest leven wanneer je zondagmiddag al aan de drank moet." Of; "living on the edge! en YOLO Bitch!" Maar ook; "wordt het niet eens tijd om te settelen en een gezinnetje te starten?" Ook de vraag of ik een alcoholprobleem heb komt wel eens voorbij? Maar zolang er genoeg alcohol is, heb ik geen probleem.

Mensen hebben blijkbaar ook een heel uitgesproken mening wanneer ik vertel dat ik een Tinder match heb met de fysiotherapeut. "Onprofessioneel, ongemakkelijk en ongepast," noemt een moeder met drie kids van vier vaders het. Maar mijn definitie van ongemakkelijk dat moment wanneer je iemand drie welkoms kusjes wilt geven en de ontvangende partij wilt je een verwelkomende knuffel geven. Dat levert pas een ongemakkelijke situatie op. Dat, of een Tinder match met je gynaecoloog.

Vreemdgaan blijkt ook zo'n gevoelig taboe onderwerp te zijn. Iedereen heeft er mening over of een gevoel bij. Ik kan dat heel 'genuanceerd' omschrijven; ik heb al heel wat eikels in mijn leven meegemaakt. Maar afgelopen jaar heb ik toch wel de dennenappel onder de eikels ontmoet. En daar hebben mijn vrienden en familie een mening over en zelf mensen die ik geeneens ken. Zoals zijn vrouw bijvoorbeeld.

En zo zit je dan op een zondag middag klokslag twaalf uur met een glas wijn alles even niet zo serieus te nemen. Even geen paniek. Even geen drama. En blijkbaar voorlopig ook even geen fysiotherapie. Vandaag is het lekker rustig genieten van het zonnetje, van mijn nieuwe huisje en de wetenschap dat zich de komende 24 uur geen alcoholprobleem zal voordoen.

Hou je bek!

Klamme handjes, hartkloppingen en klotsende oksels. Zweetdruppeltjes vormen zich langzaam boven mijn wenkbrauwen. De onrust stroomt van mijn hoofd door naar mijn lijf en zorgt voor een immense innerlijke paniek. Alles in mij wil maar één ding; vluchten!!! Ver weg van hier. Ver weg van datgene wat mijn innerlijke hulk zo acuut doet ontwaken.

Maar vluchten is geen optie. Ik schuif maar naar het voorste puntje van mijn stoel, haal drie keer diep adem en probeer controle te krijgen over de situatie. Welke situatie?

Ik bevind mij tussen het publiek bij de show van Yora Rienstra in het Parkstad Limburg Theater, in de ING zaal om precies te zijn. Dat betekent vrije zitplaatsen. Keuzevrijheid. Iets waar we continue mee geconfronteerd worden. Keuzes maken. Neem heel eenvoudig maar eens wc-papier als voorbeeld. Je hebt biologisch, organisch of synthetisch wc papier. Schuurpapier, dubbele lagen of drie dubbele lagen. Met of zonder printje. Linksom gedraaid of rechtsom gedraaid. Proppen of vouwen. Kortom, je wordt tegenwoordig gedwongen overal goed over na te denken voordat je een keuze maakt. Zo dus ook vanavond over de zitplaatsen tijdens de show van Yora.

Uiteindelijk hebben we voor een strategisch goed gepositioneerde zitplaats gekozen. (Thans, dat dachten wij). Zo zitten we dicht bij het gangpad en redelijk ver achteraan. De zaal loopt dan ook al snel vol. Zo vol dat er bijna geen andere plekken meer vrij zijn. Dat moet haast wel een goed voorteken zijn voor Yora Rienstra. Wanneer de lampen dimmen zakt ook het geroezemoes in de zaal tot het muis stil is. En toen gebeurde het..

De eerste keer dat ik het geluid hoor ontken ik het direct. Het zal toch niet waar zijn dat uitgerekend mij dit overkomt, in een zaal vol mensen. Maar al snel wordt mijn gruwelijke vermoeden waarheid. Mijn vriendin en ik kijken elkaar aan met een veel betekende blik in onze ogen. Ook uit haar ogen straalt angst. Het geluid volgt zich steeds sneller achter elkaar op en vergroot zo dus ook de innerlijke paniek in mij.

Hoe schaamteloos kun je kauwgum eten? En dan niet alleen knauwen op dat stukje rubber. Neen, zijn tong draait door zijn mond als een wasmachine op standje centrifuge. Dat gaat gepaard met een overvloed aan speeksel dat als een buiten zijn oevers getreden rivier door zijn kaken heen en weg naar buiten probeert te banen.

En dan is veel te laat voor geen paniek. De innerlijke hulk in mij is geboren... met Gill de la Tourette; Køt Klåtæ Værdåmmæ!!! Hou je bek!!!

Na 45 minuten had onze achterbuurman er waarschijnlijk zelf ook genoeg van. Ik hoor hem even frutselen en daarmee houdt het geluid op te bestaan. Meneer heeft zijn kauwgum in een papiertje verfrommeld… Een papiertje waarmee hij de rest van de show mee heeft zitten knisperen.

Ga eens huilen!

Een dikke week geleden zat ik met een vriendin in het Theater bij de show 'Hartenvrouwen', wanneer ik mij hardop bedenk; "Babette van Veen en ik. Wat hebben wij nou gemeen?" Babette is ouder, was getrouwd en heeft kinderen. Babette kan toon houden wanneer ze zingt en krijgt het prima voor elkaar om rode wijn uit de fles te drinken, tijdens haar show ‘Hartenvrouwen’. En ze kan breien. Dus ja… Babette van Veen en ik. Wat hebben wij nou gemeen?

Het antwoord blijkt simpel. We hebben allebei een put.

Als een klein bleek meisje met een rood aangelopen hoofd van woede gooi ik melodramatisch mijn armen in de lucht en schreeuw dat het leven oneerlijk is. Stampvoetend banjer ik als een lompe boerin vloekend en tierend door de woonkamer. En tot slot zak ik als een mak lammetje door mijn benen, en barst hartverscheurend in huilen uit. Niet snikkend maar  echt oprecht tranen met tuiten. Zoals Romeo om zijn Juliet huilt.

Ik bezoek mijn put gelukkig niet zo heel vaak. Hoewel ik er het afgelopen jaar toch iets meer tijd heb doorgebracht dan gepland. Iets met een ezel, een steen en twee keer stoten. Enfin, het zijn geen barre omstandigheden in mijn put. Het is er eigenlijk best huiselijk. Zo is er zelfs wifi. Maar ook een vliegenvanger aan de lamp, een flinke verzameling lege flessen en een aardig hoopje afwas bij elkaar gesprokkeld. Een trieste date met de pizzabezorger die ik tegenwoordig vaker zie dan mijn ouders en mijn bank heeft inmiddels de vorm van mijn billen, als een waar malletje, overgenomen.

Maar uiteindelijk klim ik, net als Babette, geheel op mijn eigen manier uit de put. En dat is best een hele klus. Ik heb geen ladder, geen ‘Go Go Gadget Arms’ of een touw waaraan ik mij kan optrekken. Geen prins op een wit paard wat deftig aan de putrand hinnikend en behulpzaam op mij staat te wachten. Was het niet voor mijn naïviteit geweest, dan had ik die prins met zijn kut paard waarschijnlijk meteen al die put in gedonderd. Dus nee, geen paniek! Ik klim er zelf uit en wel geheel op eigen wijze.

En ook dat hebben Babette van Veen en ik gemeen; wij vinden het leven mooi als je kunt lachen om je verdriet.

Of je worst lust?

Een kilometertjes hier en een kilometertje daar, een squad zus en een lunge zo.. je krijgt er maar honger van! Niet alleen mijn lichaam is in shock door de hoeveelheid energie dat het tegenwoordig verbrand, ook mijn hoofd heeft moeite met het accepteren dat er vaker gegeten moet worden met het vele trainen. Niet dat eten nu echt een straf is voor mij. Ik kan me er zelfs op verheugen; een lekkere lunch of een goed gevuld diner. Van de boodschappen doen tot het bereiden van een gerecht. Zolang er maar genoeg tijd voor handen is vind ik het allemaal prachtig. Potten, pannen en een ovenschotel.. Ik schroom er niet voor om alles uit de kast te halen. Alleen die verrekte afwas, daar ben ik niet zo'n fan van.

Ken je dat moment dat je brein en maag contact krijgen met elkaar en ze samen spannen? Dat moment dat er geen ander signaal meer doorkomt dan alleen maar; HONGER! Dat zich spontaan een brulkikker in mijn buik manifesteert die de collega's drie bureaus verder op nog kunnen horen.
Dan zit er natuurlijk maar één ding op en dat is zo snel mogelijk wat eten. Mocht dat niet mogelijk zijn... oei. Dan wil ik nog wel eens zo prikkelbaar worden als een cactus..  en tja.. dat is ook zo'n moment waar ik niet zo'n fan van ben.

Maar zo zijn er ook genoeg momenten waar ik juist heel groot fan van ben. Gerechten uitproberen bijvoorbeeld. Zo kan ik uren lang op het internet rondneuzen, opzoek gaan naar de nieuwste trends en recepten. Ik denk dat het wel veilig is om te zeggen dat ik naast schrijven, het rennen van een kilometertje ook wel een passie heb voor koken en lekker (gezond) eten heb. Ook is het uitproberen van nieuwe dingen wel iets waar ik fan van ben. Onlangs heb ik dan ook besloten om deze twee te combineren en een klein experiment te houden. Want wat is er nou leuker dan lekker eten? Juist! Samen lekker eten.

In het kader van er voor elkaar zijn, pay it forward en gewoon omdat het kan, wil ik jou uitnodigen om gezellig te komen eten. Wereldproblemen zullen we vast niet oplossen, maar mijn probleem om die verrekte afwas te doen is dan in elk geval al gehalveerd. Dus lijkt het jou leuk om ergens tussen maandag 21 september en vrijdag 25 september bij mij aan te schuiven? Laat me dan even een berichtje achter. Details bespreken we dan wel. 

Ennuhh.. geen paniek! Zolang je met je mondje dicht eet, is er niks aan het handje :)

Mensen mens

Ik kan wel stellen dat ik een mensen mens ben. Gezelligheid hier, lekker kletsen daar, een wijntje zus, samen relaxen zo. Een praatje maken of iemand uitnodigen voor een drankje, daar ben ik niet vies van. Ik vind het dan ook erg leuk om naar mensen te luisteren die gepassioneerd een (levens)verhaal vertellen. Sommige mensen zijn erg inspirerend en andere mensen daarentegen geven weer genoeg voer om een blog over te schrijven. Er zijn namelijk van die mensen die gewoon het slechtste in je naar boven halen. Soms is de wetenschap van hun aanwezigheid daar alleen al voldoende voor. Laat staan als ze dan ook nog eens geluiden produceren.

Nee lieve mensen, dit is geen vervolg op het verhaal 'kleine hufters'. Dat zou wel heel ongevoelig van me zijn.

Het is tegenwoordig geen geheim meer dat ik een hele lage tolerantie heb voor mensen die ontoepasselijke geluiden maken. Een appel eten, harde snoepjes die tegen de tanden aan tikken maar vooral smackgeluiden geproduceerd door eten met de mond open behoren tot deze geluiden. Onlangs heb ik ontdekt dat mensen die fluiten daar ook bij horen. Zo'n hoog schel fluittoontje waarbij je ogen praktisch naar achter rollen in je oogkassen. Het bloed pompt opeens sneller door je lijf en je handen ballen zich plots tot vuisten.

Wanneer zich dan zo'n specifieke situatie voordoet, dan sluit ik mijn ogen, tel tot tien, haal diep adem en bedenk me dat een gevangenisoutfit mij waarschijnlijk niet goed staat. Weglopen is dan een optie. Maar wat als weglopen niet meer voldoende is en wat als niet alleen het fluiten onuitstaanbaar is, maar elke vorm van geluid wat uit z'n strot komt tergend is? Dus probeer ik mijn innerlijke demonen maar te temmen. Omdat een baksteen naar z'n kop gooien nu eenmaal strafbaar is.

Ik ben er trouwens van overtuigd dat het liedje 'er staat een paard in de gang' van Andre van Duin geïnspireerd is door zijn bulderlach.

Maar geen paniek! Maar buiten dit alles.. ben ik echt een mensen mens.

Een laatste eer..

Het is vrijdag ochtend wanneer mijn Senseo apparaat besluit dat acht trouwe dienst jaren wel voldoende zijn geweest. Geen bakkie leut deze ochtend, dan maar een bakkie thee. Kleine verandering deze ochtend. Daar kan ik, als amateur koffiedrinker, best mee leven. Wanneer ik mij achter mijn laptop zet om de krant te lezen merk ik dat mijn ogen al snel afdwalen…

Het eens zo irritante doch prettige landschap wat ik bewonderde vanuit mijn woonkamer blijkt plots te zijn verandert. Daar waar eerst stellages en bouwvakkers onderdeel uitmaakten van mijn uitzicht is er nu alleen nog maar een witte muur. Geen stellages meer en dus geen dansende bouwvakkers meer. Geen poserende, afgetrainde en fluitende bouwvakkers die soms een iets te laag hangende broeken aan hadden.

Mijn dag is nog maar 10 minuten oud en ik word nu al gedwongen na te denken over hoe ik deze gebeurtenissen en ‘plotselinge veranderingen’ moet verwerken. Soms zijn er van die dingen die je bewust maken van beslissingen en gebeurtenissen in het leven. Soms heb je er invloed op, soms heb je er geen invloed op. Het beste wat je dan kan doen.. is loslaten. Of het nou je overleden Senseo is, een vertrokken bouwvakker of gewoon een gevoel. Maar hoe doe je dat? Dat loslaten..'
 

Loslaten gaat niet over vergeten, ergens niet aan denken of iets negeren.
Het laat geen gevoel achter van woede, jaloezie of spijt.
Loslaten is niet winnen of verliezen. Het heeft niks van doen met je trots,
en het gaat niet over je verschijning, het houdt niet vast aan het verleden.
Loslaten is niet het wegstoppen van herinneringen of verdrietige gedachtes,
het laat geen leegtes, pijn of verdriet achter. Het gaat niet over opgeven of toegeven.
Loslaten gaat niet over verdriet of over verslagen zijn.
Loslaten is het koesteren van momenten, ergens boven kunnen staan en doorgaan. Het is het
hebben van een open mind en het vertrouwen in de toekomst. Loslaten is accepteren.
Het is leren en ervaren en groeien. Loslaten is dankbaar zijn voor de momenten dat je moest lachen, voor de momenten dat je moest huilen en voor de momenten die je hebben gemaakt tot wie je bent. Het gaat over alles dat je hebt, dat wat je had en alles dat je snel weer zult hebben. Loslaten is het lef hebben om veranderingen te accepteren en kracht te vinden om door te gaan. Loslaten is volwassen worden. Het realiseren dat je hart soms het meest krachtige remedie kan zijn. Loslaten is een deur openen, een weg zien en jezelf vrij laten…
 

Nu kun je wel denken.. al dit voor een Senseo? Al dit voor een paar zwetende en luidkeelse bouwvakkers? Nee hoor geen paniek! Maar hebben we niet allemaal wel eens iets dat we los moeten laten. Vandaag zijn het mijn bouwvakkers, mijn Senseo apparaat of een gevoel. Wat we morgen los moeten laten.. dat laten we morgen wel weer los.