Uhm... Jongedame!

Het is een zonnige donderdagochtend wanneer ik naar mijn auto loop en opeens een diepe stem achter mij hoor; “Uhm, jongedame..”

Het woord ‘Uhm’ gevolgd door ‘Jongedame’ belooft nooit veel goeds. Ik krimp al lichtelijk in elkaar bij het horen van deze woorden. Een ongemakkelijk gevoel en zweet handjes presenteren zich direct. Ik ontwikkel een ongekend vermogen om de afgelopen weken in één flits als een ware actiefilm door mijn hoofd te laten spelen.  ‘Uhm jongedame’ zijn de woorden waarmee mams mij vroeger tot de orde riep wanneer ze mij met een van mijn leugentjes confronteerde. Zeg nou zelf,  een leeg maar net nieuw pak hagelslag op tafel.. daarvan kun je de muisjes niet de schuld blijven geven. Het zijn de woorden die je hoort wanneer je met je handjes op heterdaad in de koekjestrommel wordt betrapt…

De ware actiefilm die zich in mijn hoofd afspeelt onthult geen dingen die ik dringend moet verbergen. Al zijn er wel een aantal grijze gebieden. Gezellige feestjes, open bar en hakkenschoenen.  Niks beschamends overigens, maar toch. Wat heeft deze man, die mij aanspreekt met ‘uhm jongedame’, mij te melden. Wat heeft hij gezien of gehoord waardoor hij zich genoodzaakt voelt om mij hiermee te confronteren?

Voordat ik mij omdraai om ‘de stem’ onder ogen te komen,  schiet er nog een filmflits door mijn hoofd. Twee weekenden geleden ben ik onderweg naar huis namelijk een schoen (eigenlijk beide) ‘kwijtgeraakt’. En nu geloof ik niet in sprookjes, maar zou het?
Staat daar, wanneer ik mij omdraai, dan toch Prince Charming voor me met die  ‘ene’ missende schoen die hij elegant aan mijn voet introduceert?

Met een blosje op mijn wangen zwiep ik mijn lange blonde haren over mijn schouder en knipper nog één keer diep met mijn volle wimpers. Met mijn hoofd lichtjes gebogen draai ik mij onschuldig naar de stem toe die mij zojuist aansprak met de woorden ‘uhm jongedame’…

“Dat briefje, dat had ik onder je ruitenwisser gelegd, ik ben automonteur”

Ik kijk de man een beetje beduusd aan. Owja. Er plakte onlangs een briefje onder mijn ruitenwisser. Na mijn bumper-trekhaak actie was er schade aan mijn auto zichtbaar. Deze aardige monteur heeft mij hierop een briefje geschreven met zijn nummer en het aanbod de auto op te kalefateren. 

Geen Prince Charming dus, geen confrontatie met onbehoorlijk gedrag en geen schoen(en) die geretourneerd worden. Kortom, geen paniek voor mij, het mysterie rondom de schoenen blijft, de grijzen gebieden blijven grijs en de woorden ‘uhm jongedame’ zijn opeens een stuk minder beladen.

Een klein beetje Ms Jones…

Een kleine beetje Bridget, is wat er momenteel in mij omgaat. En waarom dan maar een klein beetje Bridget? Nou, buiten de leeftijd, het roken en het overmatig drinken van alcohol hebben we verder niet veel gemeen. Oké, we zijn ook beide single en in gevecht met de kilootjes, maar daarmee is het meeste wel gezegd denk ik.

Bridget wil graag aan de man en daarmee verschillen wij van elkaar. Bij mij is het namelijk zo dat mijn omgeving mij heel graag aan de man wilt zien. Dat maakt mijn omgeving mij pijnlijk duidelijk wanneer ik vertel over de verschillende confrontaties die ik met het mannelijke geslacht heb gehad.

Wanneer ik een schadeformulier met een man moet invullen na een kleine bumper-trekhaak actie bij de Albert Heijn, zijn mijn vrienden voornamelijk geïnteresseerd of ik wel eens een beschuitje zou willen eten met deze man? “Was het wat?”  wordt ook veelal gevraagd. “Je hebt nu wel zijn nummer, je kunt hem altijd een sms sturen en vragen of hij ‘letsel’ opgelopen heeft?”

Zo slaat de fantasie van mijn vriendinnen pas echt op hol wanneer ik vertel over mijn afspraakje met de gynaecoloog. Prince Charming met zijn lange witte dokters jas, zijn doktersbril en dat golvend haar, die je langzaam ontdoet van je kleren en dan met zijn stethoscoop je hartslag opmeet gevolgd door het opmeten van je temperatuur met zijn thermom…. Snel maak ik een eind aan deze hitsige fantasie, het was namelijk een klein rond vrouwke met witte lange doktersjas en doktersbril en niet zo’n golvend haar.
Nog net zie ik een wenkbrauw optrekken bij mijn vriendin; “een beetje Bi is niet bah”

Soms hebben mensen een bepaalde blik in hun ogen. Zo’n blik van hoop, alsof er een kraslot open gekrast wordt en bij elk vakje zou zomaar de jackpot kunnen vallen.. Die hoopvolle blik, die zie ik soms ook wel eens bij mams in de ogen wanneer ik haar vertel over een onschuldige flirt of over een gezellige avond met een oude bekende.

Wanneer ik het verblijdende nieuws de wereld in mag helpen dat ik volgende week met een nieuwe baan begin en over drie maandjes Peettante word, voel ik toch een kleine piranha beet wanneer ik de opmerking krijg.. “Nu nog een vriendje hé?”
Het lijkt haast een geprioriteerde missie te worden om mij aan de man te krijgen. Om jullie dan maar een zetje in de juiste richting te geven; ik val niet op alcoholisten, workaholics, mannen met bindingsangst of verlatingsangst, mannen met een vriendin, vrouw of kinderen,  vrouwenhaters, mannen met grootheidswaanzin, chauvinisten, emotionele fuckwhats of perverse mannen.


Succes en geen paniek! Er zit echt geen haast bij. 

Een onverbloemd gesprek....

Het was tussen het laten inwerken van de crèmespoeling en het net in mijn mond duwen van mijn tandenborstel vol tandpasta, toen mijn telefoontje begon te rinkelen. Ik verwachte een telefoontje, waarom zou ik anders mijn telefoon mee naar de badkamer nemen. Ik had alleen gehoopt dat ik niet nu net op dat moment gebeld zou worden.

Géén paniek! Ik heb dit doordacht. Mijn telefoon heb ik meegenomen naar de badkamer omdat ik dit gesprek verwachte. In mijn hoofd ging ik over op plan A; mond legen, kraan uitdraaien en de stekker van de radio uittrekken om vervolgens de telefoon op te kunnen nemen. Wat ik echter niet overdacht had, was mijn natte oor en die bekende badkamer echo. Een echo die de persoon aan de andere kant van de telefoon zomaar het idee zou kunnen geven dat je op de wc zit.

Improvisatie vereist dus. Ik droog mijn oor haastig af en loop de woonkamer in om het gesprek aan te nemen. Zo gezegd, zo gedaan...
Het besef dat ik opeens aangestaard word door vier groot ogende konijnen haalde even mijn concentratie van het gesprek met de aardige meneer aan de telefoon. Maar ik dacht nog, kom op jongens, niks wat jullie nog niet eerder gezien hebben. Dus ik hervatte mijn concentratie en maak korte aantekeningen van het gesprek. Na het gesprek ben ik weer terug gehuppeld naar de badkamer om die crèmespoeling er uit te spoelen, de tanden te poetsen en even een vreugde dansje te doen!

Wat ben ik blij dat dit geen videogesprek was...