Verliefd!!!!

Ik hoor het pap nog zeggen door mijn tranen en snikken heen;  'Voorlopig even klaar met die drama'. Hart net vers gebroken door mijn eerste liefde. Dat voorlopig bijna voor eeuwig is geworden, dat had pap zich vast ook niet bedacht. Vandaag, op oudejaarsdag, moet ik pap toch maar eens vragen die vloek na 14 jaar op te heffen. 

Een andere uitspraak die mij altijd is bijgebleven, is dat elke verliefdheid anders is en anders ervaren wordt. Je kunt je voorstellen, na 14 jaar alleen maar onbeantwoorde verliefdheden, voelde het elke keer weer als alleen maar ellende. Soms weet je het van te voren al; John heeft een drukke agenda, John heeft een vriendin, John is weer vrijgezel en dan zingt een of ander grietje, Taylor Swiffer, een naar nummer over hem. Dan weet je, daar kun je maar beter bij uit de buurt blijven.

En dan kijk je op een dag in twee paar ogen en voel je meteen vlinders. Zomaar opeens. En dan ook echt van die vlinders die je de hele dag een glimlach geven, die je een gevoel geven van trots, vlinders die je hart warm maken en die je opeens een knuffelig persoon laat zijn. De smack geluiden zijn schattig, alles is leuk en de wereld staat stil wanneer ik je zie.

Het is eerste kerstdag toen we elkaar voor het eerst ontmoeten. Ik gaf je mijn hand en je greep hem vast. Even liet je hem niet meer gaan en keek je me aan. Hoeveel jij er straks nog van weet, dat vraag ik mij af, maar op mij heb je indruk gemaakt. Jij lieve kleine Stan. Inmiddels 6 dagen oud en al in bezit van een trotse peettante, die nu al onnoemelijk veel van je houdt.

Verliefd zijn geeft inderdaad een andere kijk op het leven.
Misschien moet ik voor de zekerheid toch nog even wachten Pap te vragen om die ‘vloek’ op te heffen.

Voor nu.. is er nog geen paniek. Alleen vlinders.

Beauty and the beast

Hoe is het mogelijk dat jij nog geen leuke vent aan de haak geslagen hebt? Een vraag die mij steeds vaker gesteld wordt naarmate mijn leeftijd toeneemt. Ik betrap mij er dan ook op dat de woorden  vaker door mijn hoofd heen gonzen dan ik zou willen. Vooral wanneer ik de afwas doe, aan het poetsen ben of wanneer ik onder de douche sta. De ideale momenten dat mijn brein vind dat ik er maar eens over na moet denken. Maar verder dan ‘ik ben te kritisch’ of ‘ik ben helemaal niet opzoek’ en jawel ook de ‘ik heb het prima naar mijn zin’ kom ik niet.

Wanneer ik deze ochtend mijn straat uitrij krijg ik te maken met een reeks van drempels, rotondes en een kruising, waarvan ik weet dat ik er voorrang heb. Mijn medeweggebruiker trekt zijn voorrang in twijfel waardoor ik onnodig lang stil sta op een kruising waar en geen verkeer rijdt op dat moment en waar je sowieso voorrang hebt. Dat is genoeg reden om een ongekend beest in mij wakker en alert te maken. De vloekmotor is aangezwengeld. De claxon is ook lichtelijk aangeraakt, maar dat is geluidloos en opgemerkt gebleven.

Wanneer het kruispunt gepasseerd is, volgt er een reeks van drempels. Niet zo’n hele hoge en dus makkelijk over heen rijden met een snelheid van ongeveer 35km/u. Vind ik.
Mijn medeweggebruiker vindt van niet. Wanneer de rode remlichten van mijn voorganger mijn auto zo zwaar verlichten dat een poef erbij verbleekt wordt het tijd om de vloekendoos open te trekken; “kom op jongen het is maar een drempel hé, het is uw moeder nie!” Ondersteund met handgebaren.

Na de kruising en de drempels doorstaan te hebben is de volgende ‘ronde’ aan de beurt; de rotonde. Tijdens de autorijlessen is mij geleerd dat rotondes gemaakt zijn om het verkeer door te laten vloeien. Meer dan vloeiend vloeken heeft het mij deze ochtend echter nog niet opgeleverd. Handgebaren en “rij toch doooooooor” komen zonder dat ik er erg in heb uit mij gevloeid. Ik grijp het moment dat ik de auto voor mij inhaal aan om de bestuurder nog een boze blik waardig gunnen. Dan geef ik extra gas bij en rij door een net geen rood licht de snelweg op.

Ik realiseer mij op dat moment dan ook dat er groot monster in mij schuilt. Een ongekend vreselijk mens wat te pas en te onpas de macht over mij neemt wanneer ik een stuur en een pook in mijn handen heb. Het is ook dat moment dat ik opeens weet waarom ik nog geen leuke vent aan de haak geslagen hebt. Waarom ze altijd zo aardig zijn maar toch hun afstand bewaren. Al dat gevloek en getier, dat ongegeneerd meezingen en de neuspeuter acties.. Het kan niet anders! er hangt gewoon een verborgen camera in mijn auto. 

Maar geen paniek! of misschien maar wel.. morgenvroeg zit ik namelijk weer op de weg!

Langer zullen ze leven!

Ik word boos aangestaard door een dame achter de kassa van Invito. Een schoenenwinkel waar ik zojuist met mijn pinpas in een vloeiende beweging een betaling gedaan heb. Alsof ik haar moeder voor rotte vis heb uitgemaakt, zo kijkt ze naar me. Ik wil wegkruipen achter een rek of nog beter, de tijd terugdraaien en mijn woorden die nog zachtjes weerklinken in mijn oren, terug nemen.
Dus daar sta je dan, met je goed gedrag, aan de kassa met je nieuwe schoenen en de woorden dat je je schoenen nooit inspuit. Het zenuwachtige lachje wat als een hinnik achter mijn woorden volgde heeft de schade echter niet beperkt. Ik heb gevloekt in haar kerk.

"Dat mag je nooit zeggen in een schoenenwinkel" zegt ze met rode blosjes op haar wangen. Blosjes niet van gene maar eerder van furieus ongeloof. Achteraf, na goed geïnformeerd te zijn, blijkt dus dat niet alleen een deel van de omzet maar ook de baan van de verkoper afhankelijk is van de bereidwilligheid van mensen zoals ik, om schoenen in te spuiten en die bus ook daadwerkelijk te kopen.

Nu blijkt dat ingespoten schoenen een langer leven hebben; een lang en droog leven. Mijn schoenen hebben dat over het algemeen ook wel. Een kleine afwijking in mijn voeten zorg ervoor dat ik altijd iet wat scheef in mijn schoenen sta en op deze manier gaten in mijn voetbehuizing creëer. Dus een droog leven hebben ze niet allemaal. Een lang leven echter wel. Maar dat had eerder een financieel motief.

Wanneer ik de dame in de winkel weer aan durf te kijken zeg ik haar vol overtuiging dat ze blij moet zijn dat ik mijn schoenen niet inspuit. Aangezien mijn schoenen volgens haar theorie een korter leven gegund is, zou ik dus wel sneller terug komen om nieuwe schoenen te kopen. En deze leveren meer op dan een busje spuit.
'Ja dat is inderdaad wel zo' zegt ze. Ik kijk haar aan en zie haar furieuze blosjes langzaam verdwijnen. Ik pak mijn schoenen aan en voor dat ik mij omdraai zeg ik haar nog; "geen paniek, ik ga zo meteen mijn schoenen inspuiten! Met geurvreters wel te verstaan"

Dat zal de levensverwachting van mijn schoenen vast ook verlengen.