zondag 20 april 2014

De perfecte match..

Daar we eigenlijk heel goed weten dat we niet op uiterlijk moeten beoordelen, doen we het toch bijna allemaal. Het is een proces waar je gewoon niet zo veel grip op hebt. Een eerste indruk, oordeel of label is binnen een paar seconden gemaakt in onze brein. Of we er ook naar handelen, dat is een tweede. Maar hoe graag ik ook zou willen zeggen dat uiterlijke verschijnselen een bijzaak zijn.. het zou een leugenaar van mij maken.

Onlangs heb ik gekozen voor een avontuur en ben een nieuwe zoektocht begonnen. Websites bezoeken, door verschillende plaatjes heen klikken en dan bedenken of je er wel of niet een afspraakje mee moet inplannen. Een profiel aanmaken en de makers van de website overtuigen van mijn wensen. Een omschrijving geven van de gewenste karaktereigenschappen en uiterlijke kenmerken. En dan maar hopen dat er een perfecte match uit gaat komen. Natuurlijk ben ik zelf pro-actief opzoek; zo informeer ik mijn vrienden en vriendinnen dat ik zoekende ben. Je weet immers maar nooit wie de gouden tip heeft.

Inmiddels heb ik al een paar afspraakjes gehad en elke keer weer kom ik toch een beetje teleurgesteld thuis. Stel ik dan echt te hoge eisen? Zijn mijn verwachtingen dan niet realistisch? Ik mag toch wel een beetje kritisch zijn als ik een beslissing moet maken waar ik mijn hart de komende 30 jaar een thuis ga geven..
Het is niet zo eenvoudig.. Een huis kopen..

Angstaanjagend vind ik wel dat een geschikt huis zoeken net zo moeilijk, ingewikkeld en persoonlijk is als het zoeken van een partner. Relatieplanet of Funda.. beide bieden mooie plaatjes, maar toch, de kleine oneffenheden zijn uit de presentatie gelaten. Een dragende pilaar midden in een woonkamer heel specifiek weglaten op foto's staat gelijk aan een date die in een rolstoel zit maar besluit dit nog even voor zichzelf te houden tot het moment suprême. Maar ook bijvoorbeeld de eigenschap; jaloers zijn. Dit staat praktisch gelijk aan een rot dak; het is er wel, je ziet het alleen niet meteen.

Een date, een huis kopen, een huwelijk, een hypotheek.. Ze bezorgen je uiteindelijk allemaal wel een keer hoofdpijn. Komende week heb ik weer een bezichtiging en aangezien de huizen net zo snel afgekeurd worden als mijn dates... vermoed ik dat dit nog een lange, barre, kille en eenzame zoektocht wordt. Misschien toch tijd voor lichtelijke paniek..

zondag 6 april 2014

Zoete wraak!

Succesmomentjes. We kennen en we hebben ze allemaal wel eens. Groot succes, klein succes of een gevoel van een overwinning. Vandaag is zo'n dag voor mij. Vandaag beleefde ik een persoonlijke overwinning en tevens een klein succesmomentje.

Wanneer ik deze zondag vroeg opsta om aan de website van DUS-Communicatie te werken gebeurd er exact dat als wat ik had verwacht. Helemaal niks namelijk. Uren achter de laptop zitten, bierviltjes bestellen, door visitekaartjes heen neuzen maar geen teksten schrijven voor mijn website. Uiteindelijk verplaats ik mij naar mijn woonkamer om maar een boodschappen lijstje te schrijven en vertrek richting de winkel.

Wanneer ik even later door de Albert Heijn loop hoor ik in de verte een geluid. Een hoog schel geluid. Kort daarna word ik opgeschrikt door het geluid van een Eland. Ik draai mij om en kijk recht in de ogen van twee kinderen. Weer hoor ik dat geluid maar zie nu dat het deze kinderen zijn en niet een Eland. Het is een penetrant geluid en niet zo zuinig ook. Ik pak wat ik pakken moet en kijk nog even met 'doe-normaal/blik' naar de spelende kinderen voordat ik wegloop.

Snel loop ik naar de schoonmaakmiddelengang waar ik vervolgens klem gereden wordt door andere kinderen. Het lijkt wel een vrije speelmiddag vandaag. Wanneer deze kinderen luidkeels beginnen te schreeuwen en gieren herken ik dat schelle geluid weer. Enig, nog meer dierentuin taferelen in de winkel. De twee kinderen die mij klem houden in de gang zien er onverzorgd en ongewassen uit. Het meisje, een jaar of 10, kijkt me aan en verteld me zonder dat ik er om gevraagd heb; "wij komen uit Amerika" met een prachtig Limburgs accent. Ze begint met haar klompen te stampen en tegen het jongere jongetje naast haar aan te rijden met haar winkelwagen. Tja.. Hillbilly ten top.

Wanneer het mij teveel wordt roep ik naar de uitbundige brutale apen dat het een supermarkt is waar ze zich bevinden, niet een markt.
OEI!

Als ik weg loop hoor ik ze vol verbazing aan elkaar vragen wat ik nu precies zei om vervolgens een achtervolging in te zetten. Stampend met hun klompen lopen ze langs en rondjes om mij heen, roepend dat ze zelf bepalen wat ze doen en dat ze alles mogen. Natuurlijk, ouderlijk toezicht was er niet..
Mijn laatste 15 minuten winkelen waren gevuld met stalking, terrorisme en irritante geluiden van deze twee losgeslagen apen. Met mijn über boze blik probeerde ik ze te intimideren en tot zwijgen te staren.. Zonder succes want even later hoorde ik achter mij een stemmetje; "daar is ze!" en marcheerde weer op mij af.

Bij de kassa aangekomen vertel ik met grote bange ogen aan het kassameisje dat ik zonet vreselijk geïntimideerd ben geworden door twee kinderen die zonder ouderlijk toezicht rondstruinen en de rest van het winkelend publiek het leven zuur maakt. En dat moment.. dat heeft geleidt tot mijn succesmomentje van de dag; ze werden in de kraag gegrepen en vriendelijk doch dringend verzocht de winkel te verlaten. HA!

Met een succesvol gevoel rij ik terug naar huis. Wie het laatst lacht hé. Maar geen paniek! Ik had ook een corrigerende tik kunnen uitdelen. Dat ik dat niet gedaan heb, dat is die persoonlijk overwinning van vandaag.