Wanneer bepaalde aangelegenheden herhaaldelijk de revue passeren in je leven dan wordt je daar steeds beter in. Je wordt er aardig getraind in, zeg maar. Zo ook bijvoorbeeld met afscheidsfeestjes.
Over de afgelopen tien jaar heb ik toch al de nodige, al dan niet van mijzelf, afscheidsfeestjes mogen meemaken. Daarnaast heb ik ook al de nodige welkom terug thuis feestjes ervaren.
Op een gegeven moment waren deze zo frequent dat het na mijn laatste keer emigreren wel gedaan was met de vaarwel-we-gaan-je-missen en welkom-terug-thuis-feestjes.
Afgelopen vrijdag was mijn laatste werkdag. Vele kussen, knuffels en mooie woorden zijn wederzijds uitgedeeld geworden en hoewel afscheid nemen nooit leuk is, wordt het op een bepaald moment wel makkelijker. Je weet van bepaalde mensen dat je ze ook echt nooit meer zal zien en waar je een andere spoedig terug wilt zien hoop je sommige dan ook echt nooit meer tegen te komen.
Maar vanaf maandag mag ik een nieuw hoofdstuk beginnen. Spannend.
Aangezien mijn nieuwe werklocatie dichtbij huis is zal ik elke ochtend beginnen met een lekkere wandeling. Dat is reden genoeg om er op uit te trekken en een lekkere dikke winterjas te kopen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik wandel de Esprit binnen, maak oogcontact en het voelde meteen goed.
Ik trek de jas aan en rits voorzichtig de sluiting tot boven aan dicht. "Hmm, 't ken net!" zeg ik met een Fries accent tegen de verkoopster. Aangezien het een dikke donzen winterjas is die mij heerlijk warm gaat houden terwijl ik naar mijn werk huppel, zie ik er geen bewaar in dat deze onderaan minder spelingsruimte heeft. Het is geen jas waarvan een hoge mate van flexibiliteit vereist is of waarmee ik een spagaat moet maken. Zolang ik het maar niet koud krijg.
Wanneer ik thuis kom bedenk ik me dat ik nog even naar Landgraaf moet en boodschappen halen. Helemaal gelukkig trek ik trots mijn nieuwe donzen winterjas aan. De temperatuur buiten is er in elk geval al zeker naar. Tasje gevuld met alles dat nodig is, muts op en hop, naar buiten. Bij de auto aangekomen gooi ik mijn tas nog op de passagiers stoel en zonder na te denken, in één vloeiende beweging stap ik mijn auto in...
Krak..
Ik was nog niet eens op de helft en verschrikt sta ik gelijk weer naast mijn auto. Ik durf me niet om te draaien, bang dat ik de donzen veertjes achter me door de lucht zie dwarrelen. Alsof er een eend uit de lucht is geschoten. Voorzichtig trek ik mijn jas een beetje omhoog, om vervolgens met uiterste voorzichtigheid weer in mijn auto te stappen. Gelukkig gaat dit gaat goed en stiekem kijk ik met geknepen ogen of ik dan toch een paar veertjes op de grond kan vinden.
Bukken, zitten en hurken zijn dus blijkbaar ook acties die iets meer doordachtheid vereisen.
Gelukkig geen gaten of scheuren in de jas maar een klein touwtje dat ergens aan de binnenkant voor extra spanning zorgde. Overbodige spanning aangezien ik morgen mijn eerste werkdag heb. Maar geen paniek! Gelukkig ben ik ook daarin goed getraind.
zondag 30 november 2014
donderdag 13 november 2014
Kleine hufters
Wanneer ik na een lekker rustig weekend weer op mijn werk aanvang word ik warm en hartelijk ontvangen door mijn collega's. Ik word gecomplimenteerd over mijn haren, dat ik straal en... " Ohhh je hebt je wenkbrauwen gedaan?!" klinkt het opeens iets te enthousiast. "Uhm, neen." Stamel ik zachtjes.
Een pijnlijke stilte gevolgd door een enorme bewustwording van mijn wenkbrauwen is wat er overblijft na een enthousiast onthaal.
Helaas niet alleen bij mijzelf. Er zitten inmiddels 4 mensen naar mijn zo heel normale doch opeens zwaar ongemakkelijk voelende wenkbrauwen te staren.
Dat zelfde ongemakkelijke gevoel heb ik onlangs ook ervaren toen ik opeens in het bijzijn van mijn vriendinnen riep dat ik het gevoel heb dat ik ondertussen ook wel klaar ben voor moederschap.
Een stilte volgde en een paar verbaasde maar ook verheugende ogen kijken mij weeïg aan. "Dus toch!" en "Zie je wel!" worden me toegeworpen voordat ik ook maar antwoord kan geven op de vraag waar dit zo vandaan komt.
Het is namelijk zo dat ik tegenwoordig meer vrienden met dan zonder kinderen heb. Daarbij komt de hoeveelheid informatie die ik elke keer ontvang met ondersteunende observaties die ik tussentijds doe wanneer twee kinderen elkaar ontmoeten. Tel daarbij op de verhalen over de minder leuke kanten van kersverse mama's en de roze wolk wat eigenlijk een ordinaire marketing truc is aangezien er is niks roze is aan die eerste maanden. Het is deze specifieke voorkennis die mij het gevoel geven dat ik zeer voorbereid ben en er in theorie praktisch klaar voor ben. Dat moederschap.
In theorie dan. Want in de praktijk vind ik kinderen gewoon hufters. (uitzonderingen daargelaten) Ze bepalen de rest van je leven inclusief bio- en slaapritme. Zelfs wanneer je na een drukke werkweek even alles lekker weg denkt te kunnen lachen bij een theatervoorstelling van Najib Amhali, gebeurd het onmogelijke... zijn hele show is toegewijd aan zijn zwangere vrouw, vaderschap en kinderen. Terwijl hij nog aan het begin van de show beloofde dat het niet alleen maar over kinderen zou gaan.
Wanneer ik in de ochtend de radio aanzet hoor ik een oproep van de DJ's aan ouders; Film je kinderen de dag na Sint Maarten en vertel ze dat je al hun snoep, wat ze de avond ervoor bij mensen aan de deur bij elkaar gebedeld hebben, hebt opgegeten. Dat is leuk! Een 'trend' uit Amerika waarbij kinderen vanuit een normale staat naar een Groene Hulk transformeren in 1.3 seconde. Zoals ik zeg; hufters.
Ik heb er eigenlijk nooit echt eerder over nagedacht, maar niet alleen het leven van kersverse ouders verandert drastisch bij het verwelkomen van een gerimpeld mormel. Ook de vriendschappen veranderen. Ik weet tegenwoordig meer over de slaap, eet en poeppatronen van de kinderen wanneer ik de moeders vraag hoe het met ze gaat. Het antwoord bevat altijd wel een terugkoppeling naar de levensfase waar de kleine zich in bevindt. "Ja het gaat wel, de kleine heeft al drie dagen last van diarree." Of; "ja het gaat wel oké. De kleine slaapt niet goed en iedere nacht moet ik wel drie keer op."
Mijn ervaringen, observaties en informatie bronnen wordt goed bewaard. Mocht het ooit zover zijn dan kan ik alles wat ik nu al leer toepassen in de praktijk. Maar geen paniek!!! Ik geloof in reïncarnatie. Dus dat 'ooit' zou zomaar eens in mijn volgende leven kunnen zijn.
Een pijnlijke stilte gevolgd door een enorme bewustwording van mijn wenkbrauwen is wat er overblijft na een enthousiast onthaal.
Helaas niet alleen bij mijzelf. Er zitten inmiddels 4 mensen naar mijn zo heel normale doch opeens zwaar ongemakkelijk voelende wenkbrauwen te staren.
Dat zelfde ongemakkelijke gevoel heb ik onlangs ook ervaren toen ik opeens in het bijzijn van mijn vriendinnen riep dat ik het gevoel heb dat ik ondertussen ook wel klaar ben voor moederschap.
Een stilte volgde en een paar verbaasde maar ook verheugende ogen kijken mij weeïg aan. "Dus toch!" en "Zie je wel!" worden me toegeworpen voordat ik ook maar antwoord kan geven op de vraag waar dit zo vandaan komt.
Het is namelijk zo dat ik tegenwoordig meer vrienden met dan zonder kinderen heb. Daarbij komt de hoeveelheid informatie die ik elke keer ontvang met ondersteunende observaties die ik tussentijds doe wanneer twee kinderen elkaar ontmoeten. Tel daarbij op de verhalen over de minder leuke kanten van kersverse mama's en de roze wolk wat eigenlijk een ordinaire marketing truc is aangezien er is niks roze is aan die eerste maanden. Het is deze specifieke voorkennis die mij het gevoel geven dat ik zeer voorbereid ben en er in theorie praktisch klaar voor ben. Dat moederschap.
In theorie dan. Want in de praktijk vind ik kinderen gewoon hufters. (uitzonderingen daargelaten) Ze bepalen de rest van je leven inclusief bio- en slaapritme. Zelfs wanneer je na een drukke werkweek even alles lekker weg denkt te kunnen lachen bij een theatervoorstelling van Najib Amhali, gebeurd het onmogelijke... zijn hele show is toegewijd aan zijn zwangere vrouw, vaderschap en kinderen. Terwijl hij nog aan het begin van de show beloofde dat het niet alleen maar over kinderen zou gaan.
Wanneer ik in de ochtend de radio aanzet hoor ik een oproep van de DJ's aan ouders; Film je kinderen de dag na Sint Maarten en vertel ze dat je al hun snoep, wat ze de avond ervoor bij mensen aan de deur bij elkaar gebedeld hebben, hebt opgegeten. Dat is leuk! Een 'trend' uit Amerika waarbij kinderen vanuit een normale staat naar een Groene Hulk transformeren in 1.3 seconde. Zoals ik zeg; hufters.
Ik heb er eigenlijk nooit echt eerder over nagedacht, maar niet alleen het leven van kersverse ouders verandert drastisch bij het verwelkomen van een gerimpeld mormel. Ook de vriendschappen veranderen. Ik weet tegenwoordig meer over de slaap, eet en poeppatronen van de kinderen wanneer ik de moeders vraag hoe het met ze gaat. Het antwoord bevat altijd wel een terugkoppeling naar de levensfase waar de kleine zich in bevindt. "Ja het gaat wel, de kleine heeft al drie dagen last van diarree." Of; "ja het gaat wel oké. De kleine slaapt niet goed en iedere nacht moet ik wel drie keer op."
Mijn ervaringen, observaties en informatie bronnen wordt goed bewaard. Mocht het ooit zover zijn dan kan ik alles wat ik nu al leer toepassen in de praktijk. Maar geen paniek!!! Ik geloof in reïncarnatie. Dus dat 'ooit' zou zomaar eens in mijn volgende leven kunnen zijn.
Abonneren op:
Posts (Atom)