Wanneer ik na een lekker rustig weekend weer op mijn werk aanvang word ik warm en hartelijk ontvangen door mijn collega's. Ik word gecomplimenteerd over mijn haren, dat ik straal en... " Ohhh je hebt je wenkbrauwen gedaan?!" klinkt het opeens iets te enthousiast. "Uhm, neen." Stamel ik zachtjes.
Een pijnlijke stilte gevolgd door een enorme bewustwording van mijn wenkbrauwen is wat er overblijft na een enthousiast onthaal.
Helaas niet alleen bij mijzelf. Er zitten inmiddels 4 mensen naar mijn zo heel normale doch opeens zwaar ongemakkelijk voelende wenkbrauwen te staren.
Dat zelfde ongemakkelijke gevoel heb ik onlangs ook ervaren toen ik opeens in het bijzijn van mijn vriendinnen riep dat ik het gevoel heb dat ik ondertussen ook wel klaar ben voor moederschap.
Een stilte volgde en een paar verbaasde maar ook verheugende ogen kijken mij weeïg aan. "Dus toch!" en "Zie je wel!" worden me toegeworpen voordat ik ook maar antwoord kan geven op de vraag waar dit zo vandaan komt.
Het is namelijk zo dat ik tegenwoordig meer vrienden met dan zonder kinderen heb. Daarbij komt de hoeveelheid informatie die ik elke keer ontvang met ondersteunende observaties die ik tussentijds doe wanneer twee kinderen elkaar ontmoeten. Tel daarbij op de verhalen over de minder leuke kanten van kersverse mama's en de roze wolk wat eigenlijk een ordinaire marketing truc is aangezien er is niks roze is aan die eerste maanden. Het is deze specifieke voorkennis die mij het gevoel geven dat ik zeer voorbereid ben en er in theorie praktisch klaar voor ben. Dat moederschap.
In theorie dan. Want in de praktijk vind ik kinderen gewoon hufters. (uitzonderingen daargelaten) Ze bepalen de rest van je leven inclusief bio- en slaapritme. Zelfs wanneer je na een drukke werkweek even alles lekker weg denkt te kunnen lachen bij een theatervoorstelling van Najib Amhali, gebeurd het onmogelijke... zijn hele show is toegewijd aan zijn zwangere vrouw, vaderschap en kinderen. Terwijl hij nog aan het begin van de show beloofde dat het niet alleen maar over kinderen zou gaan.
Wanneer ik in de ochtend de radio aanzet hoor ik een oproep van de DJ's aan ouders; Film je kinderen de dag na Sint Maarten en vertel ze dat je al hun snoep, wat ze de avond ervoor bij mensen aan de deur bij elkaar gebedeld hebben, hebt opgegeten. Dat is leuk! Een 'trend' uit Amerika waarbij kinderen vanuit een normale staat naar een Groene Hulk transformeren in 1.3 seconde. Zoals ik zeg; hufters.
Ik heb er eigenlijk nooit echt eerder over nagedacht, maar niet alleen het leven van kersverse ouders verandert drastisch bij het verwelkomen van een gerimpeld mormel. Ook de vriendschappen veranderen. Ik weet tegenwoordig meer over de slaap, eet en poeppatronen van de kinderen wanneer ik de moeders vraag hoe het met ze gaat. Het antwoord bevat altijd wel een terugkoppeling naar de levensfase waar de kleine zich in bevindt. "Ja het gaat wel, de kleine heeft al drie dagen last van diarree." Of; "ja het gaat wel oké. De kleine slaapt niet goed en iedere nacht moet ik wel drie keer op."
Mijn ervaringen, observaties en informatie bronnen wordt goed bewaard. Mocht het ooit zover zijn dan kan ik alles wat ik nu al leer toepassen in de praktijk. Maar geen paniek!!! Ik geloof in reïncarnatie. Dus dat 'ooit' zou zomaar eens in mijn volgende leven kunnen zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten