Wanneer bepaalde aangelegenheden herhaaldelijk de revue passeren in je leven dan wordt je daar steeds beter in. Je wordt er aardig getraind in, zeg maar. Zo ook bijvoorbeeld met afscheidsfeestjes.
Over de afgelopen tien jaar heb ik toch al de nodige, al dan niet van mijzelf, afscheidsfeestjes mogen meemaken. Daarnaast heb ik ook al de nodige welkom terug thuis feestjes ervaren.
Op een gegeven moment waren deze zo frequent dat het na mijn laatste keer emigreren wel gedaan was met de vaarwel-we-gaan-je-missen en welkom-terug-thuis-feestjes.
Afgelopen vrijdag was mijn laatste werkdag. Vele kussen, knuffels en mooie woorden zijn wederzijds uitgedeeld geworden en hoewel afscheid nemen nooit leuk is, wordt het op een bepaald moment wel makkelijker. Je weet van bepaalde mensen dat je ze ook echt nooit meer zal zien en waar je een andere spoedig terug wilt zien hoop je sommige dan ook echt nooit meer tegen te komen.
Maar vanaf maandag mag ik een nieuw hoofdstuk beginnen. Spannend.
Aangezien mijn nieuwe werklocatie dichtbij huis is zal ik elke ochtend beginnen met een lekkere wandeling. Dat is reden genoeg om er op uit te trekken en een lekkere dikke winterjas te kopen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik wandel de Esprit binnen, maak oogcontact en het voelde meteen goed.
Ik trek de jas aan en rits voorzichtig de sluiting tot boven aan dicht. "Hmm, 't ken net!" zeg ik met een Fries accent tegen de verkoopster. Aangezien het een dikke donzen winterjas is die mij heerlijk warm gaat houden terwijl ik naar mijn werk huppel, zie ik er geen bewaar in dat deze onderaan minder spelingsruimte heeft. Het is geen jas waarvan een hoge mate van flexibiliteit vereist is of waarmee ik een spagaat moet maken. Zolang ik het maar niet koud krijg.
Wanneer ik thuis kom bedenk ik me dat ik nog even naar Landgraaf moet en boodschappen halen. Helemaal gelukkig trek ik trots mijn nieuwe donzen winterjas aan. De temperatuur buiten is er in elk geval al zeker naar. Tasje gevuld met alles dat nodig is, muts op en hop, naar buiten. Bij de auto aangekomen gooi ik mijn tas nog op de passagiers stoel en zonder na te denken, in één vloeiende beweging stap ik mijn auto in...
Krak..
Ik was nog niet eens op de helft en verschrikt sta ik gelijk weer naast mijn auto. Ik durf me niet om te draaien, bang dat ik de donzen veertjes achter me door de lucht zie dwarrelen. Alsof er een eend uit de lucht is geschoten. Voorzichtig trek ik mijn jas een beetje omhoog, om vervolgens met uiterste voorzichtigheid weer in mijn auto te stappen. Gelukkig gaat dit gaat goed en stiekem kijk ik met geknepen ogen of ik dan toch een paar veertjes op de grond kan vinden.
Bukken, zitten en hurken zijn dus blijkbaar ook acties die iets meer doordachtheid vereisen.
Gelukkig geen gaten of scheuren in de jas maar een klein touwtje dat ergens aan de binnenkant voor extra spanning zorgde. Overbodige spanning aangezien ik morgen mijn eerste werkdag heb. Maar geen paniek! Gelukkig ben ik ook daarin goed getraind.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten