Verliefd!!!!

Ik hoor het pap nog zeggen door mijn tranen en snikken heen;  'Voorlopig even klaar met die drama'. Hart net vers gebroken door mijn eerste liefde. Dat voorlopig bijna voor eeuwig is geworden, dat had pap zich vast ook niet bedacht. Vandaag, op oudejaarsdag, moet ik pap toch maar eens vragen die vloek na 14 jaar op te heffen. 

Een andere uitspraak die mij altijd is bijgebleven, is dat elke verliefdheid anders is en anders ervaren wordt. Je kunt je voorstellen, na 14 jaar alleen maar onbeantwoorde verliefdheden, voelde het elke keer weer als alleen maar ellende. Soms weet je het van te voren al; John heeft een drukke agenda, John heeft een vriendin, John is weer vrijgezel en dan zingt een of ander grietje, Taylor Swiffer, een naar nummer over hem. Dan weet je, daar kun je maar beter bij uit de buurt blijven.

En dan kijk je op een dag in twee paar ogen en voel je meteen vlinders. Zomaar opeens. En dan ook echt van die vlinders die je de hele dag een glimlach geven, die je een gevoel geven van trots, vlinders die je hart warm maken en die je opeens een knuffelig persoon laat zijn. De smack geluiden zijn schattig, alles is leuk en de wereld staat stil wanneer ik je zie.

Het is eerste kerstdag toen we elkaar voor het eerst ontmoeten. Ik gaf je mijn hand en je greep hem vast. Even liet je hem niet meer gaan en keek je me aan. Hoeveel jij er straks nog van weet, dat vraag ik mij af, maar op mij heb je indruk gemaakt. Jij lieve kleine Stan. Inmiddels 6 dagen oud en al in bezit van een trotse peettante, die nu al onnoemelijk veel van je houdt.

Verliefd zijn geeft inderdaad een andere kijk op het leven.
Misschien moet ik voor de zekerheid toch nog even wachten Pap te vragen om die ‘vloek’ op te heffen.

Voor nu.. is er nog geen paniek. Alleen vlinders.

Beauty and the beast

Hoe is het mogelijk dat jij nog geen leuke vent aan de haak geslagen hebt? Een vraag die mij steeds vaker gesteld wordt naarmate mijn leeftijd toeneemt. Ik betrap mij er dan ook op dat de woorden  vaker door mijn hoofd heen gonzen dan ik zou willen. Vooral wanneer ik de afwas doe, aan het poetsen ben of wanneer ik onder de douche sta. De ideale momenten dat mijn brein vind dat ik er maar eens over na moet denken. Maar verder dan ‘ik ben te kritisch’ of ‘ik ben helemaal niet opzoek’ en jawel ook de ‘ik heb het prima naar mijn zin’ kom ik niet.

Wanneer ik deze ochtend mijn straat uitrij krijg ik te maken met een reeks van drempels, rotondes en een kruising, waarvan ik weet dat ik er voorrang heb. Mijn medeweggebruiker trekt zijn voorrang in twijfel waardoor ik onnodig lang stil sta op een kruising waar en geen verkeer rijdt op dat moment en waar je sowieso voorrang hebt. Dat is genoeg reden om een ongekend beest in mij wakker en alert te maken. De vloekmotor is aangezwengeld. De claxon is ook lichtelijk aangeraakt, maar dat is geluidloos en opgemerkt gebleven.

Wanneer het kruispunt gepasseerd is, volgt er een reeks van drempels. Niet zo’n hele hoge en dus makkelijk over heen rijden met een snelheid van ongeveer 35km/u. Vind ik.
Mijn medeweggebruiker vindt van niet. Wanneer de rode remlichten van mijn voorganger mijn auto zo zwaar verlichten dat een poef erbij verbleekt wordt het tijd om de vloekendoos open te trekken; “kom op jongen het is maar een drempel hé, het is uw moeder nie!” Ondersteund met handgebaren.

Na de kruising en de drempels doorstaan te hebben is de volgende ‘ronde’ aan de beurt; de rotonde. Tijdens de autorijlessen is mij geleerd dat rotondes gemaakt zijn om het verkeer door te laten vloeien. Meer dan vloeiend vloeken heeft het mij deze ochtend echter nog niet opgeleverd. Handgebaren en “rij toch doooooooor” komen zonder dat ik er erg in heb uit mij gevloeid. Ik grijp het moment dat ik de auto voor mij inhaal aan om de bestuurder nog een boze blik waardig gunnen. Dan geef ik extra gas bij en rij door een net geen rood licht de snelweg op.

Ik realiseer mij op dat moment dan ook dat er groot monster in mij schuilt. Een ongekend vreselijk mens wat te pas en te onpas de macht over mij neemt wanneer ik een stuur en een pook in mijn handen heb. Het is ook dat moment dat ik opeens weet waarom ik nog geen leuke vent aan de haak geslagen hebt. Waarom ze altijd zo aardig zijn maar toch hun afstand bewaren. Al dat gevloek en getier, dat ongegeneerd meezingen en de neuspeuter acties.. Het kan niet anders! er hangt gewoon een verborgen camera in mijn auto. 

Maar geen paniek! of misschien maar wel.. morgenvroeg zit ik namelijk weer op de weg!

Langer zullen ze leven!

Ik word boos aangestaard door een dame achter de kassa van Invito. Een schoenenwinkel waar ik zojuist met mijn pinpas in een vloeiende beweging een betaling gedaan heb. Alsof ik haar moeder voor rotte vis heb uitgemaakt, zo kijkt ze naar me. Ik wil wegkruipen achter een rek of nog beter, de tijd terugdraaien en mijn woorden die nog zachtjes weerklinken in mijn oren, terug nemen.
Dus daar sta je dan, met je goed gedrag, aan de kassa met je nieuwe schoenen en de woorden dat je je schoenen nooit inspuit. Het zenuwachtige lachje wat als een hinnik achter mijn woorden volgde heeft de schade echter niet beperkt. Ik heb gevloekt in haar kerk.

"Dat mag je nooit zeggen in een schoenenwinkel" zegt ze met rode blosjes op haar wangen. Blosjes niet van gene maar eerder van furieus ongeloof. Achteraf, na goed geïnformeerd te zijn, blijkt dus dat niet alleen een deel van de omzet maar ook de baan van de verkoper afhankelijk is van de bereidwilligheid van mensen zoals ik, om schoenen in te spuiten en die bus ook daadwerkelijk te kopen.

Nu blijkt dat ingespoten schoenen een langer leven hebben; een lang en droog leven. Mijn schoenen hebben dat over het algemeen ook wel. Een kleine afwijking in mijn voeten zorg ervoor dat ik altijd iet wat scheef in mijn schoenen sta en op deze manier gaten in mijn voetbehuizing creëer. Dus een droog leven hebben ze niet allemaal. Een lang leven echter wel. Maar dat had eerder een financieel motief.

Wanneer ik de dame in de winkel weer aan durf te kijken zeg ik haar vol overtuiging dat ze blij moet zijn dat ik mijn schoenen niet inspuit. Aangezien mijn schoenen volgens haar theorie een korter leven gegund is, zou ik dus wel sneller terug komen om nieuwe schoenen te kopen. En deze leveren meer op dan een busje spuit.
'Ja dat is inderdaad wel zo' zegt ze. Ik kijk haar aan en zie haar furieuze blosjes langzaam verdwijnen. Ik pak mijn schoenen aan en voor dat ik mij omdraai zeg ik haar nog; "geen paniek, ik ga zo meteen mijn schoenen inspuiten! Met geurvreters wel te verstaan"

Dat zal de levensverwachting van mijn schoenen vast ook verlengen.

All onboard!!

Twee spannende ogen kijken mij aan wanneer gevraagd wordt of mijn riem al af is gedaan? Dit is niet het geval, dus voorzichtig trek ik mijn shirtje omhoog. Niet te hoog, ik wil niet te veel onthullen van mijzelf. Subtiel zoeken mijn vingers de gaatjes van de riem en maak hem voorzichtig los. Langzaam trek ik hem aan de ene kant helemaal uit mijn broek. Wanneer de riem af is wordt er veel vragend naar mijn vest gekeken.. Die moet natuurlijk ook uit..

Voorzichtig leg ik mijn riem en vest naast mij in een blauw bakje. Daarbij komt nog een transparant zakje met allemaal vloeibare substantie, mijn jas en mijn bagage. Lichtelijk geïrriteerd wijst de bewaking mij naar voren terwijl ik daar nog met mijn handen vol sta. Broek zakt van mijn de kont, een vest, een jas, een handtas, een koffer, een transparant zakje met vloeibare substanties en een  fles sambucca.. Dat alles moet ik in een keer oppakken en mij verplaatsen. 

Ik zeg ho ho, doe es ff rustig ik heb mijn handen vol. En op mijn gemakje loop ik naar voren om daar mijn spulletjes voor de scanner te droppen. Intussen mag ik door de bodyscan en wordt vervolgens gefouilleerd door een vrouw die zonder pardoes mijn broekspijpen omhoog trekt. In een milliseconde bedenk ik mij of ik mijn benen deze ochtend van de wintervacht ontdaan heb...

Met blosjes op de wangen loop ik verder om mijn spullen weer te collecteren. Terwijl ik mijn riem weer subtiel om probeer te doen staat er een vriendelijke zaken meneer naast me. Onze blikken kruisen elkaar wanneer we beiden onze riem om doen. Verlegen lacht hij; "wat een gedoe ook hè?" 

Terwijl ik mij weer aankleed word ik ongeduldig weg gestaard door de beveiligers. Ik niet gek! Ik moet mij hier uitkleden, dan kleed ik mij hier ook weer gewoon aan. Terwijl ik mijn broek optrek voel ik een enorme oprisping aankomen van dat flesje Spa groen wat ik ook nog op moest drinken of weggooien.. Wanneer ik deze de vrije loop laat, besef ik iets te laat dat ik net daarvoor een broodje kipfilet met knoflook en chili gegeten heb.. 

Ik pak snel mijn tas en scheer mij giechelend weer weg. Op naar Manchester! Maar geen paniek lieve vrienden, ik beloof zondag weer terug te vliegen! 

Die jeugd van tegenwoordig..

De vrijdag avond is aangebroken! De vrijdag avond van de Melkweg in Amsterdam, de vrijdagavond van de reünie met Knaksap, de vrijdagavond van bier en boogie. Tenminste, dat was het plan. Dat ik dan uiteindelijk in het kinderzwembad belandt met mijn liefste hoogzwangere bolgebuikte vriendin, is maar een kleine verandering in het scenario.

Wanneer we aan de kassa staan vraag ik nog of er disco zwemmen is. De mevrouw achter het bewakingsglas vertelt ons met een verbeten gezicht dat er wel ‘jeugd’ aanwezig is en dat er ook wel ‘moderne’ muziek gedraaid wordt. De ‘moderne muziek’ blijkt uiteindelijk een achtergrond muziekje bestaande uit liedjes van vijf jaar geleden. “Toen wij ook nog jong waren!” zegt Rianna.

Veel verandert in het zwembad is er niet anno 2013. Net als 15 jaar geleden is er ook nu het tongende stelletje, de irritante schreeuwende kinderen, de puberende luidruchtige allochtonen en een bubbelbad dat overladen vol zit met kinderen die bovenstaande drie ontvlucht zijn.
Dan blijft voor ons het lekkere warme kinderbadje over om heerlijk ontspannen te badderen en lekker bij te kletsen.

Terwijl we een diepgaand gesprek hebben over het leven en alles wat erbij komt kijken, drijven er twee jonge meiden en een jongen langs in het water. De ene meid verteld trots dat ze ´die jongen´ al gehad heeft.  En met gehad interpreteer ik zelf dan maar even dat ze oogcontact heeft gehad en een gênant blosje op haar wangen heeft gevoelt.
Terwijl hun gesprek voort vloeit vraag ik Rianna om met haar prachtige bolle buikje op te staan en ik richt me weer tot de meiden voor mij. ´Kijk meiden, dit is er wat er gebeurd als je met jongens speelt´
Snel druipt het drietal af uit het heerlijk verwarmde kinderzwembadje.

Het duurt niet lang tot de volgende groep kinderen onze kant op komt drijven. Dit keer zijn het zwaar vechtend en oorverdovend schreeuwende jongens die nog net niet de puberteit bereikt hebben. Op een meter afstand van ons vandaag zijn ze elkaar aan het slaan, wurgen en verdrinken. Ik vraag ze of ze die lege hoek aan de andere kant van het zwembad zien? Ja? ‘Dan ga daar lekker spelen, Ik zit hier non-de-ju voor mijn rust jah!’. Ik hoor het mezelf zeggen met een toontje dat iets meer gezag bevat dan ik bedoelde, maar het werkte wel. Tijdelijk.

Uiteindelijk zijn we toch lekker ontspannen gerimpeld als een ouwe perzik het water uit gestrompeld. Het was een spontane actie die ook zeker voor herhaling vatbaar is. Maar geen paniek vaders en moeders van Hoensbroek en omstreken! Ik zal uw kinderen voortaan op vrijdagavond ontzien, want dat ‘disco zwemmen’ daar zijn we misschien dan toch wel een beetje uit gegroeid..

De naakte waarheid..

Na 13 jaar aardig wat lief en leed gedeeld te hebben is de tijd aangebroken dat we onze ´relatie´ naar een hoger level tillen. Lang genoeg gewacht zullen we maar zeggen. Al die praatjes van mensen om je heen, dat je sommige dingen niet moet forceren en dat je wel weet wanneer de tijd aangebroken is, want dan voelt het immers ´goed´.

Ik moet eerlijk bekennen, de zenuwen gierden die dag door mijn lijf. Stiekem vraag je je toch af of het de vriendschap niet zal schaden. Wanneer je eenmaal een bepaalde grens overschreden hebt, dan kun je niet meer terug. ´What has been seen, can not be unseen´.. zeggen ze ook wel eens zo mooi in de film.

Ik treuzel een beetje terwijl ik mij langzaam de kleren uit trek. Ik vouw ze zelfs nog op, om maar wat tijd te trekken. En om nonchalant over te komen vertel ik ondertussen een verhaaltje Alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
En dan sta je daar, poedel naakt, tegenover een vriendin die je al 13 jaar alleen met kleren aan kent en omringt door vreemde mensen die mij dus nu alleen maar kennen zonder kleren aan. Ik probeer in mijn gedachte uit te maken of ik nu een overwinningsdansje wil doen of dat ik liever de handdoek om mij heen sla en wegkruip in de badjas. Uit respect voor onze vriendschap besluit ik dat laatste te doen. 

En dan is het moment daar.. we treden de saunawereld in dat vol zit met zweterige mannen en vrouwen, vol piemels en borsten en vol gluren en begluurd worden. Want laten we eerlijk zijn.. kijken doe we allemaal. Ik betrap mijzelf erop dat ik onbewust toch vaker oog/piemel contact maak dan ik zou willen. Het maakt dan ook niet uit hoe snel ik weer wegkijk, ik voel mij toch elke keer weer een beetje betrapt. Natuurlijk zijn er ook kerels die op het hoogste bankje in de sauna zitten met opgetrokken knieën… Trots als een pauw met giraffennek.

Later op de dag is er een ´opgieting´ . Geen idee wat ik mij daarvan moet voorstellen maar blijkbaar is het, gezien de opkomst, wel erg bijzonder. Klokslag 3 uur in de middag staat dan ook iedereen voor de deur van de sauna om die opgieting mee te maken. Ook wij sluiten ons aan bij deze groep. Hoewel het de normaalste zaak van de wereld lijkt, kan ik de gedachte niet uit mijn hoofd krijgen dat we in de rij staan voor iets wat praktisch op een groepsorgie lijkt. Allemaal naakte zweterige lijven dicht tegen elkaar aan, mensen die ijsblokjes over hun lichaam laten smelten en een meneer die met een handdoek door de lucht wappert om lekkere warme luchtjes door de volle ruimte te verspreiden om ons in extase te brengen. 

Het gegeven dat ik 12 minuten in een kamer voor naakte mensen heb gezeten terwijl ik ijsblokjes over mij nek en hals heb zitten wrijven, geeft wel aan dat die extase redelijk bereikt is. Na deze oververhitte gebeurtenis is het dan ook wel goed geweest. Maar niet voordat ik alsnog dat overwinningsdansje heb uitgevoerd onder de ijskoude emmer douche. Dat het dansje eigenlijk een zeer spastische samentrekking is van het koude water, dat heb ik maar niet toegeven. 

Een avontuur dat voor herhaling vatbaar is! Maar geen paniek, ik beloof plechtig om nooit met opgetrokken knieën op het hoogste bankje in de sauna te zullen zitten.

Overleven, beleven en bijna overgeven

Elke ochtend geniet ik weer van een treinreis naar het werk. Lekker rustig een krantje lezen, muziekje erbij en genieten van het al dan niet opkomende zonnetje. Klinkt als een idealistisch begin van een volle werkdag. Klinkt jah...

Dat het een waar overlevingsgevecht is, waarbij fysieke en mentale krachten op alle mogelijke manieren getest worden.. dat vertellen ze je er nooit bij.
De eerste ronde van het gevecht begint al voordat de trein überhaupt stilstaat. Dringen en duwen, porren en laptoptassen in de rug... Iedereen wil natuurlijk als eerste instappen en zo'n gewilde zitplaats bemachtigen.

Wanneer een zitplaats is verovert beginnen de psychologische mindgames. Eerst de knieën tegen de persoon tegenover je aanduwen, zachtjes met de voeten die van de ander aan de kant moffelen. Mensen aanstaren tot ze van ongemak met een groot rood hoofd achter een krant duiken. En dan heb je nog van die mensen die af en toe een pufje adem laten ontsnappen uit hun ongepoetste mond..  Allemaal rangorde bepalende bezigheden en dat op het vroege uur

Mentaal al bijna uitgeput kom je aan op de plaats van bestemming waar het fysieke geweld weer begint. Zo snel mogelijk die trein uit. Er zijn van die mensen die een dikke foef de ruimte in duwen om zo mensen sneller de trein uit te krijgen. Gaat het uitstappen niet snel genoeg dan zie je ze gewoon genieten van de paniek in andermans ogen wanneer zij dat foefje praktisch proeven.

Eenmaal uit de trein begint de eindronde van het psychische en lichamelijke geweld wat men kan ondervinden bij treinreizen... Het uitcheckpaaltje...
Laat je pasje niet laten vallen!! En doe je dat wel? Vooral niet bukken!!
Mensen duwen pasjes tegelijk tegen de uitchecker aan met als gevolg dat je niet weet of je wel of niet goed bent uitgecheckt  Dus wanneer je dan wacht tot de horde mensen, of beter beesten, weg zijn en je pasje nogmaals langs de paal haalt.. Blijkt dat je wel goed uitgecheckt was en nu dus weer ingecheckt  En jaaaa dan moet je 5 minuten wachten tot je je weer kan uitchecken. Doe je dat niet... dan krijg je uiteindelijk een boete..

Maar geen paniek, vanaf morgen ga ik met de auto en beginnen de mindgames vanachter het stuur. Alleen jammer van de foefjes en die gezichten die ik nu ga missen... 

Ode aan de eerste liefde

Die eerste liefde.. Die vergeet je niet zomaar zeggen ze wel eens. En al zijn we toch al weer een tijdje uit elkaar, ik denk nog regelmatig aan ons samen zijn. Onze uitstapjes, onze zangsessies en toch ook wel onze ruzies die, waar ik overigens niet trots op ben, soms ook best een beetje fysiek konden zijn. Maar toch, ik voelde me veilig en op mijn gemak bij je. Jij was er voor mij.

We waren nog maar net samen toen we ons eerste uitstapje maakte naar Luxemburg. Ik kreeg wel vragen vanuit de omgeving, of dat wel zo verstandig was, zo snel in ons samen zijn. Er was immers nog maar weinig vertrouwen. Maar ik ben iemand die sterk op haar gevoel vertrouwd en bij mij kwam je glansrijk door mijn toch wel strenge ´selectie procedure´.

Hoewel we eerder terug zijn gekomen dan gepland was dat niet doordat we het niet gezellig hadden. In tegendeel zelfs. Na ons weekendje weg, werd je dan ook door mijn ouders geaccepteerd. En laten we eerlijk zijn, de mening van je ouders, die doet er toch best wel een beetje toe.

Je nam een prominente plek in in mijn leven. Je was niet altijd makkelijk maar op de momenten dat het moest, was je er en ging je door het spreekwoordelijke vuur voor mij. Je gaf me tegengas waar ik door wilde duwen en ik remde jou af waar jij een sprintje wilde trekken. Je was een mooie aanvulling op mijn leven.

We hebben 1,5 jaar lief en leed gedeeld, hoewel ik altijd sterk het gevoel heb gehad dat het veelal vanuit mijn kant kwam maar daarin tegen kon je dan wel weer heel goed luisteren. Het nieuws kwam dan ook als een mokerslag aan toen ik te horen kreeg dat je niet meer te redden was bij je jaarlijkse APK.

Met verdriet heb ik afscheid genomen van je bij het stort, een laatste aai over je motorkap en een laatste kneepje in je stuur. Je blik zal voortbestaan en een veilig omhulsel bieden aan misschien wel groente, vis of ravioli. Maar lieve Henrietta, geen paniek! Ik knijp nog steeds in elk blikje wat ik in mijn handen krijg. En als ik dan in de verte een echo van een rammelende auto hoor, dan weet ik dat je er nog een beetje bent. 

Uhm... Jongedame!

Het is een zonnige donderdagochtend wanneer ik naar mijn auto loop en opeens een diepe stem achter mij hoor; “Uhm, jongedame..”

Het woord ‘Uhm’ gevolgd door ‘Jongedame’ belooft nooit veel goeds. Ik krimp al lichtelijk in elkaar bij het horen van deze woorden. Een ongemakkelijk gevoel en zweet handjes presenteren zich direct. Ik ontwikkel een ongekend vermogen om de afgelopen weken in één flits als een ware actiefilm door mijn hoofd te laten spelen.  ‘Uhm jongedame’ zijn de woorden waarmee mams mij vroeger tot de orde riep wanneer ze mij met een van mijn leugentjes confronteerde. Zeg nou zelf,  een leeg maar net nieuw pak hagelslag op tafel.. daarvan kun je de muisjes niet de schuld blijven geven. Het zijn de woorden die je hoort wanneer je met je handjes op heterdaad in de koekjestrommel wordt betrapt…

De ware actiefilm die zich in mijn hoofd afspeelt onthult geen dingen die ik dringend moet verbergen. Al zijn er wel een aantal grijze gebieden. Gezellige feestjes, open bar en hakkenschoenen.  Niks beschamends overigens, maar toch. Wat heeft deze man, die mij aanspreekt met ‘uhm jongedame’, mij te melden. Wat heeft hij gezien of gehoord waardoor hij zich genoodzaakt voelt om mij hiermee te confronteren?

Voordat ik mij omdraai om ‘de stem’ onder ogen te komen,  schiet er nog een filmflits door mijn hoofd. Twee weekenden geleden ben ik onderweg naar huis namelijk een schoen (eigenlijk beide) ‘kwijtgeraakt’. En nu geloof ik niet in sprookjes, maar zou het?
Staat daar, wanneer ik mij omdraai, dan toch Prince Charming voor me met die  ‘ene’ missende schoen die hij elegant aan mijn voet introduceert?

Met een blosje op mijn wangen zwiep ik mijn lange blonde haren over mijn schouder en knipper nog één keer diep met mijn volle wimpers. Met mijn hoofd lichtjes gebogen draai ik mij onschuldig naar de stem toe die mij zojuist aansprak met de woorden ‘uhm jongedame’…

“Dat briefje, dat had ik onder je ruitenwisser gelegd, ik ben automonteur”

Ik kijk de man een beetje beduusd aan. Owja. Er plakte onlangs een briefje onder mijn ruitenwisser. Na mijn bumper-trekhaak actie was er schade aan mijn auto zichtbaar. Deze aardige monteur heeft mij hierop een briefje geschreven met zijn nummer en het aanbod de auto op te kalefateren. 

Geen Prince Charming dus, geen confrontatie met onbehoorlijk gedrag en geen schoen(en) die geretourneerd worden. Kortom, geen paniek voor mij, het mysterie rondom de schoenen blijft, de grijzen gebieden blijven grijs en de woorden ‘uhm jongedame’ zijn opeens een stuk minder beladen.

Een klein beetje Ms Jones…

Een kleine beetje Bridget, is wat er momenteel in mij omgaat. En waarom dan maar een klein beetje Bridget? Nou, buiten de leeftijd, het roken en het overmatig drinken van alcohol hebben we verder niet veel gemeen. Oké, we zijn ook beide single en in gevecht met de kilootjes, maar daarmee is het meeste wel gezegd denk ik.

Bridget wil graag aan de man en daarmee verschillen wij van elkaar. Bij mij is het namelijk zo dat mijn omgeving mij heel graag aan de man wilt zien. Dat maakt mijn omgeving mij pijnlijk duidelijk wanneer ik vertel over de verschillende confrontaties die ik met het mannelijke geslacht heb gehad.

Wanneer ik een schadeformulier met een man moet invullen na een kleine bumper-trekhaak actie bij de Albert Heijn, zijn mijn vrienden voornamelijk geïnteresseerd of ik wel eens een beschuitje zou willen eten met deze man? “Was het wat?”  wordt ook veelal gevraagd. “Je hebt nu wel zijn nummer, je kunt hem altijd een sms sturen en vragen of hij ‘letsel’ opgelopen heeft?”

Zo slaat de fantasie van mijn vriendinnen pas echt op hol wanneer ik vertel over mijn afspraakje met de gynaecoloog. Prince Charming met zijn lange witte dokters jas, zijn doktersbril en dat golvend haar, die je langzaam ontdoet van je kleren en dan met zijn stethoscoop je hartslag opmeet gevolgd door het opmeten van je temperatuur met zijn thermom…. Snel maak ik een eind aan deze hitsige fantasie, het was namelijk een klein rond vrouwke met witte lange doktersjas en doktersbril en niet zo’n golvend haar.
Nog net zie ik een wenkbrauw optrekken bij mijn vriendin; “een beetje Bi is niet bah”

Soms hebben mensen een bepaalde blik in hun ogen. Zo’n blik van hoop, alsof er een kraslot open gekrast wordt en bij elk vakje zou zomaar de jackpot kunnen vallen.. Die hoopvolle blik, die zie ik soms ook wel eens bij mams in de ogen wanneer ik haar vertel over een onschuldige flirt of over een gezellige avond met een oude bekende.

Wanneer ik het verblijdende nieuws de wereld in mag helpen dat ik volgende week met een nieuwe baan begin en over drie maandjes Peettante word, voel ik toch een kleine piranha beet wanneer ik de opmerking krijg.. “Nu nog een vriendje hé?”
Het lijkt haast een geprioriteerde missie te worden om mij aan de man te krijgen. Om jullie dan maar een zetje in de juiste richting te geven; ik val niet op alcoholisten, workaholics, mannen met bindingsangst of verlatingsangst, mannen met een vriendin, vrouw of kinderen,  vrouwenhaters, mannen met grootheidswaanzin, chauvinisten, emotionele fuckwhats of perverse mannen.


Succes en geen paniek! Er zit echt geen haast bij. 

Een onverbloemd gesprek....

Het was tussen het laten inwerken van de crèmespoeling en het net in mijn mond duwen van mijn tandenborstel vol tandpasta, toen mijn telefoontje begon te rinkelen. Ik verwachte een telefoontje, waarom zou ik anders mijn telefoon mee naar de badkamer nemen. Ik had alleen gehoopt dat ik niet nu net op dat moment gebeld zou worden.

Géén paniek! Ik heb dit doordacht. Mijn telefoon heb ik meegenomen naar de badkamer omdat ik dit gesprek verwachte. In mijn hoofd ging ik over op plan A; mond legen, kraan uitdraaien en de stekker van de radio uittrekken om vervolgens de telefoon op te kunnen nemen. Wat ik echter niet overdacht had, was mijn natte oor en die bekende badkamer echo. Een echo die de persoon aan de andere kant van de telefoon zomaar het idee zou kunnen geven dat je op de wc zit.

Improvisatie vereist dus. Ik droog mijn oor haastig af en loop de woonkamer in om het gesprek aan te nemen. Zo gezegd, zo gedaan...
Het besef dat ik opeens aangestaard word door vier groot ogende konijnen haalde even mijn concentratie van het gesprek met de aardige meneer aan de telefoon. Maar ik dacht nog, kom op jongens, niks wat jullie nog niet eerder gezien hebben. Dus ik hervatte mijn concentratie en maak korte aantekeningen van het gesprek. Na het gesprek ben ik weer terug gehuppeld naar de badkamer om die crèmespoeling er uit te spoelen, de tanden te poetsen en even een vreugde dansje te doen!

Wat ben ik blij dat dit geen videogesprek was...