Die eerste liefde.. Die vergeet je niet zomaar zeggen ze wel
eens. En al zijn we toch al weer een tijdje uit elkaar, ik denk nog regelmatig
aan ons samen zijn. Onze uitstapjes, onze zangsessies en toch ook wel onze
ruzies die, waar ik overigens niet trots op ben, soms ook best een beetje
fysiek konden zijn. Maar toch, ik voelde me veilig en op mijn gemak bij je. Jij
was er voor mij.
We waren nog maar net samen toen we ons eerste uitstapje
maakte naar Luxemburg. Ik kreeg wel vragen vanuit de omgeving, of dat wel zo verstandig
was, zo snel in ons samen zijn. Er was immers nog maar weinig vertrouwen. Maar
ik ben iemand die sterk op haar gevoel vertrouwd en bij mij kwam je glansrijk
door mijn toch wel strenge ´selectie procedure´.
Hoewel we eerder terug zijn gekomen dan gepland was dat niet doordat we het niet gezellig hadden. In tegendeel zelfs. Na ons weekendje weg, werd je dan ook door mijn ouders geaccepteerd. En laten we eerlijk zijn, de mening van je ouders, die doet er toch best wel een beetje toe.
Hoewel we eerder terug zijn gekomen dan gepland was dat niet doordat we het niet gezellig hadden. In tegendeel zelfs. Na ons weekendje weg, werd je dan ook door mijn ouders geaccepteerd. En laten we eerlijk zijn, de mening van je ouders, die doet er toch best wel een beetje toe.
Je nam een prominente plek in in mijn leven. Je was niet
altijd makkelijk maar op de momenten dat het moest, was je er en ging je door
het spreekwoordelijke vuur voor mij. Je gaf me tegengas waar ik door wilde
duwen en ik remde jou af waar jij een sprintje wilde trekken. Je was een mooie
aanvulling op mijn leven.
We hebben 1,5 jaar lief en leed gedeeld, hoewel ik altijd
sterk het gevoel heb gehad dat het veelal vanuit mijn kant kwam maar daarin tegen
kon je dan wel weer heel goed luisteren. Het nieuws kwam dan ook als een
mokerslag aan toen ik te horen kreeg dat je niet meer te redden was bij je
jaarlijkse APK.
Met verdriet heb ik afscheid genomen van je bij het stort, een laatste aai over je motorkap en een laatste kneepje in je stuur. Je blik zal voortbestaan en een veilig omhulsel bieden aan misschien wel groente, vis of ravioli. Maar lieve Henrietta, geen paniek! Ik knijp nog steeds in elk blikje wat ik in mijn handen krijg. En als ik dan in de verte een echo van een rammelende auto hoor, dan weet ik dat je er nog een beetje bent.
Met verdriet heb ik afscheid genomen van je bij het stort, een laatste aai over je motorkap en een laatste kneepje in je stuur. Je blik zal voortbestaan en een veilig omhulsel bieden aan misschien wel groente, vis of ravioli. Maar lieve Henrietta, geen paniek! Ik knijp nog steeds in elk blikje wat ik in mijn handen krijg. En als ik dan in de verte een echo van een rammelende auto hoor, dan weet ik dat je er nog een beetje bent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten