Een ongewenst lot

Morgen wordt een dag die uit vele verschillende scenario's kan bestaan. Een dag waarvan ik zelf mijn lot getart heb en ik zal merken of mijn karma mijn goedgezind is of dat deze nog een flinke rekening te vereffenen heeft.. De dag dat iemand heel erg gelukkig wakker wordt, de dag dat ik mijn eigen 'gierigheid' wel zal vervloeken of de dag waarna ik nooit meer terugkom op een al dan niet verkeerd gemaakte beslissing. Morgen kan alles zomaar anders zijn.

Een halve dag werk zit erop wanneer ik beslis om nog even een pitstop te maken bij de Albert Heijn en bij mijn ouders. Toch altijd een prettig gevoel om ze op de laatste en eerste dag van het jaar te zien. Nog voor ik doorrij naar huis loop ik de supermarkt binnen. Een paar boodschapjes voor vandaag en morgen. Voordat ik weer naar buiten loop trekt er een bord mijn aandacht. Staatsloterij.. Oudejaarstrekking.. Koop uw lot hier.

Dat is precies wat ik gedaan heb. Ik heb mijn lot gekocht. Letterlijk en figuurlijk.
"Wilt u een half of een heel lot?" vraagt het vriendelijke meisje achter de balie. "Een hele graag," antwoord ik terwijl ik mij afvraag wat een half lot nu weer mag zijn. Ze slaat het lot aan en er verschijnt zowaar een bedrag van 30 euro op het schermpje. "Pardon!?" roep ik, "waarom is een lot 30 euro? Normaal betaal ik 15 euro?"

Blijkbaar is het normaal om voor de oudejaarstrekking het dubbele te vragen. Wist ik veel. Ik vraag of ik nog mag ruilen naar een half lot. Met een moeilijk gezicht kijkt ze me aan toen opeens de jongeman achter mij zei; "Ik neem hem anders wel."

"Oh wat aardig" zeg ik en we lachen nog wat voordat ik braaf mijn halve staatslot afreken en naar buiten loop. "Nu moet je wel niet de jackpot winnen hé!" grapte ik nog...
Daarna volgde het zeer pijnlijke besef dat dit zomaar eens het scenario kan zijn van een wel heel pijnlijk begin van 2015

Hoe een ongewenst lot zomaar tot een ongewenst lot kan lijden...

Ik zie de krantenkoppen al voor me;
Jongeman uit Heerlen wint staatsloterij met een afgedankte lot van een te gierige dame..

Ondanks dat er een even grote kans is tot het winnen van de halve jackpot met mijn half lotje.. is er nu wel een ander gevoel van spanning naast de gebruikelijke portie hoop. Maar gelukkig geen paniek.
Want zeg nou zelf.. de reacties van jullie, mijn favoriete lezers, die zijn toch onbetaalbaar!

Dank jullie wel! Hopelijk zie ik jullie weer terug in 2015! Al dan niet in een ongewenst lot.
Gelukkig nieuw jaar!

Simone

Volop spanning

Wanneer bepaalde aangelegenheden herhaaldelijk de revue passeren in je leven dan wordt je daar steeds beter in. Je wordt er aardig getraind in, zeg maar. Zo ook bijvoorbeeld met afscheidsfeestjes.
Over de afgelopen tien jaar heb ik toch al de nodige, al dan niet van mijzelf, afscheidsfeestjes mogen meemaken. Daarnaast heb ik ook al de nodige welkom terug thuis feestjes ervaren.
Op een gegeven moment waren deze zo frequent dat het na mijn laatste keer emigreren wel gedaan was met de vaarwel-we-gaan-je-missen en welkom-terug-thuis-feestjes.

Afgelopen vrijdag was mijn laatste werkdag. Vele kussen, knuffels en mooie woorden zijn wederzijds uitgedeeld geworden en hoewel afscheid nemen nooit leuk is, wordt het op een bepaald moment wel makkelijker. Je weet van bepaalde mensen dat je ze ook echt nooit meer zal zien en waar je een andere spoedig terug wilt zien hoop je sommige dan ook echt nooit meer tegen te komen.

Maar vanaf maandag mag ik een nieuw hoofdstuk beginnen. Spannend.
Aangezien mijn nieuwe werklocatie dichtbij huis is zal ik elke ochtend beginnen met een lekkere wandeling. Dat is reden genoeg om er op uit te trekken en een lekkere dikke winterjas te kopen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik wandel de Esprit binnen, maak oogcontact en het voelde meteen goed.

Ik trek de jas aan en rits voorzichtig de sluiting tot boven aan dicht. "Hmm, 't ken net!" zeg ik met een Fries accent tegen de verkoopster. Aangezien het een dikke donzen winterjas is die mij heerlijk warm gaat houden terwijl ik naar mijn werk huppel, zie ik er geen bewaar in dat deze onderaan minder spelingsruimte heeft. Het is geen jas waarvan een hoge mate van flexibiliteit vereist is of waarmee ik een spagaat moet maken. Zolang ik het maar niet koud krijg.

Wanneer ik thuis kom bedenk ik me dat ik nog even naar Landgraaf moet en boodschappen halen. Helemaal gelukkig trek ik trots mijn nieuwe donzen winterjas aan. De temperatuur buiten is er in elk geval al zeker naar. Tasje gevuld met alles dat nodig is, muts op en hop, naar buiten. Bij de auto aangekomen gooi ik mijn tas nog op de passagiers stoel en zonder na te denken, in één vloeiende beweging stap ik mijn auto in...

Krak..

Ik was nog niet eens op de helft en verschrikt sta ik gelijk weer naast mijn auto. Ik durf me niet om te draaien, bang dat ik de donzen veertjes achter me door de lucht zie dwarrelen. Alsof er een eend uit de lucht is geschoten. Voorzichtig trek ik mijn jas een beetje omhoog, om vervolgens met uiterste voorzichtigheid weer in mijn auto te stappen. Gelukkig gaat dit gaat goed en stiekem kijk ik met geknepen ogen of ik dan toch een paar veertjes op de grond kan vinden.

Bukken, zitten en hurken zijn dus blijkbaar ook acties die iets meer doordachtheid vereisen.
Gelukkig geen gaten of scheuren in de jas maar een klein touwtje dat ergens aan de binnenkant voor extra spanning zorgde. Overbodige spanning aangezien ik morgen mijn eerste werkdag heb. Maar geen paniek! Gelukkig ben ik ook daarin goed getraind.

Kleine hufters

Wanneer ik na een lekker rustig weekend weer op mijn werk aanvang word ik warm en hartelijk ontvangen door mijn collega's. Ik word gecomplimenteerd over mijn haren, dat ik straal en... " Ohhh je hebt je wenkbrauwen gedaan?!" klinkt het opeens iets te enthousiast. "Uhm, neen." Stamel ik zachtjes.
Een pijnlijke stilte gevolgd door een enorme bewustwording van mijn wenkbrauwen is wat er overblijft na een enthousiast onthaal.
Helaas niet alleen bij mijzelf. Er zitten inmiddels 4 mensen naar mijn zo heel normale doch opeens zwaar ongemakkelijk voelende wenkbrauwen te staren.

Dat zelfde ongemakkelijke gevoel heb ik onlangs ook ervaren toen ik opeens in het bijzijn van mijn vriendinnen riep dat ik het gevoel heb dat ik ondertussen ook wel klaar ben voor moederschap.
Een stilte volgde en een paar verbaasde maar ook verheugende ogen kijken mij weeïg aan. "Dus toch!" en "Zie je wel!" worden me toegeworpen voordat ik ook maar antwoord kan geven op de vraag waar dit zo vandaan komt.

Het is namelijk zo dat ik tegenwoordig meer vrienden met dan zonder kinderen heb. Daarbij komt de hoeveelheid informatie die ik elke keer ontvang met ondersteunende observaties die ik tussentijds doe wanneer twee kinderen elkaar ontmoeten. Tel daarbij op de verhalen over de minder leuke kanten van kersverse mama's en de roze wolk wat eigenlijk een ordinaire marketing truc is aangezien er is niks roze is aan die eerste maanden. Het is deze specifieke voorkennis die mij het gevoel geven dat ik zeer voorbereid ben en er in theorie praktisch klaar voor ben. Dat moederschap.

In theorie dan. Want in de praktijk vind ik kinderen gewoon hufters. (uitzonderingen daargelaten) Ze bepalen de rest van je leven inclusief bio- en slaapritme. Zelfs wanneer je na een drukke werkweek even alles lekker weg denkt te kunnen lachen bij een theatervoorstelling van Najib Amhali, gebeurd het onmogelijke... zijn hele show is toegewijd aan zijn zwangere vrouw, vaderschap en kinderen. Terwijl hij nog aan het begin van de show beloofde dat het niet alleen maar over kinderen zou gaan.
Wanneer ik in de ochtend de radio aanzet hoor ik een oproep van de DJ's aan ouders; Film je kinderen de dag na Sint Maarten en vertel ze dat je al hun snoep, wat ze de avond ervoor bij mensen aan de deur bij elkaar gebedeld hebben,  hebt opgegeten. Dat is leuk!  Een 'trend' uit Amerika waarbij kinderen vanuit een normale staat naar een Groene Hulk transformeren in 1.3 seconde. Zoals ik zeg; hufters.

Ik heb er eigenlijk nooit echt eerder over nagedacht, maar niet alleen het leven van kersverse ouders verandert drastisch bij het verwelkomen van een gerimpeld mormel. Ook de vriendschappen veranderen. Ik weet tegenwoordig meer over de slaap, eet en poeppatronen van de kinderen wanneer ik de moeders vraag hoe het met ze gaat. Het antwoord bevat altijd wel een terugkoppeling naar de levensfase waar de kleine zich in bevindt. "Ja het gaat wel, de kleine heeft al drie dagen last van diarree." Of;  "ja het gaat wel oké. De kleine slaapt niet goed en iedere nacht moet ik wel drie keer op."

Mijn ervaringen, observaties en informatie bronnen wordt goed bewaard. Mocht het ooit zover zijn dan kan ik alles wat ik nu al leer toepassen in de praktijk. Maar geen paniek!!! Ik geloof in reïncarnatie. Dus dat 'ooit' zou zomaar eens in mijn volgende leven kunnen zijn.

Een roze wolk

Tot mijn grote verbazing valt er deze week een envelop op mijn deurmat van Driessen HRM. De spreekwoordelijk deurmat moet ik zeggen, want ik woon immers nog steeds in een flat waar ze van die ijzeren postbakken hebben bij de gezamenlijke ingang. Niet de deurmat van het droomhuis waarvan ik 5 jaar geleden langzaam begon te dromen. Wanneer je afgestudeerd bent, gaat er toch een banen en woning wereld voor je open en is er een kans op een iet wat luxueuzer bestaan? Zeker nu alcohol niet meer de grootste uitgavenpost is.

Dat was het streven, dat was mijn doel.

Echter sta ik nog steeds dagelijks in een lift waarin je ruikt of de voorganger zich al dan niet gedoucht heeft of dat iemand zijn afvalzak iets te lang op het balkon heeft laten composteren. Ook de gezellige conversaties om 3 uur 's nachts op de balustrade heeft wel een beetje Romeo & Juliet romantiek. Een altijd-wat-te-beleven omgeving met doordeweeks een prachtig uitzicht op half naakte bouwvakkers die het Maankwartier vorm geven. Regelmatig sta ik 's ochtends vroeg met mijn dampende kop koffie op het balkon Gods gezegende creaties te bewonderen.

Wanneer ik de betreffende envelop open maak en de brief eruit takel lees ik een schriftelijke afwijzing van een online sollicitatie voor Marketing Communicatie adviseur. Ergens heel erg netjes dat ze überhaupt iets laten weten en dat ze dat dan ook nog eens per post doen. Ergens is het ook echt onnodig papier verspilling. Een mail was niet alleen sneller en goedkoper geweest, het was ook nog eens milieuvriendelijker.
Dit had ik ze in drie verschillende talen kunnen vertellen, via social media en met inzet van een crossmediaal concept. Ik had er een blog met interessante content over kunnen schrijven wat in combinatie met SEO en SEA een hoge ranking in Google gescoord zou hebben en de concurrentie het nakijken hebben gegeven. Een online marketing strategie en een hernieuwde positionering zouden uiteindelijk voor een sterkte groei zorgen en zo meer werkgelegenheid creëren binnen het bedrijf.

Maar goed.. de keuze is gevallen op andere kandidaten.

Maar geen paniek! Mijn zoektocht naar een droombaan gaat genadeloos door, mijn droomhuis blijft nog even een droom en voorlopig blijf ik 's ochtends wegdromen bij het uitzicht op de mooie mannen.

Ik doe toch lekker wat ik zelf wil

Ik weet het nog goed, ‘Got To Give It Up’ van Marvin Gaye klonk uit de speakers, een glas bier in zijn rechterhand en zijn linkerhand maakte een wijzende beweging naar boven. Licht gehurkt door de knieën, heupen wiegend van links naar rechts en een enorme glimlach op mijn vaders gezicht.. Het was een geweldig feestje! En ik? Ik was 6 jaar oud en moest naar bed.

“Wacht maar!” riep ik van boven aan de trap.  “Wacht maar tot ik later groot ben! Dan doe ik lekker alles wat ik zelf wil..”

Nu, 25 jaar later heb ik een glas wijn in mijn linker hand en met mijn rechterhand maak ik klikkende beweging op het ritme van Got To Give It Up van Marvin Gaye. Knieën licht gehurkt en heupen wiegend van links naar rechts. Met een schouderophalende beweging dans ik mijn woonkamer rond.
“I’ve got myself together, baby” zingt Marvin in mijn oor..

“I’ve got Myself together too!” roep ik bevestigend een lege kamer in. Er is hier namelijk geen feestje aan de gang. Het is zondagochtend, regenachtig weer buiten en ik ben nog maar net terug van mijn wekelijks ritueel; boodschappen doen.

In tegenstelling tot mijn moeder is boodschappen doen voor mij toch wel een van mijn favoriete wekelijkse bezigheden. Mijn moeder had vroeger een bloedhekel aan boodschappen doen in het weekend. Het was altijd afgeladen vol op zaterdag in de supermarkt want de zondag, die was toen nog gewoon voor de familie. Niks niet geen koopzondag.   

Dat is tegenwoordig wel anders. Als drukke dertiger moet ik zorgvuldig met tijd om te gaan. Zo  verzamel ik gedurende de week de inhoud voor mijn boodschappenlijst. Zodra ik ergens een tekort dreigt, verschijnt dit product zorgvuldig op mijn ‘Niet Vergeten’ Ikea keuken krijtbord. Wanneer ik dan op zondagochtend de inhoud van het bord overneem krijg ik  dat bekende I’ve-got-myself-together-gevoel over mij heen.

Naast boodschappen doen is shoppen in het algemeen ook een favoriete bezigheid. In het kader van efficiënt met tijd omgaan spaar ik mijn ‘omruil’ of ’terugbrengen’ klusjes op zodat ik alles in één rit af kan handelen. Afgelopen zaterdag was de dag om deze klusjes te volbrengen..

Zo loop ik met goede moed een lingerie keten binnen met een BH die al drie keer eerder omgeruild was in verband met verschillende mankementen; een borst leeg geprikt krijgen door een beugel die uit zijn voegen geschoten is of een bandje wat onder de zwaartekracht bezwijkt. Natuurlijk op de meest ongelegen momenten.

Er zat dus niks anders op om weer terug te gaan naar mijn favoriete zaak bewapend met beugel en BH. Wanneer ik mijn BH op de toonbank leg, kijken twee paar ogen mij aan alsof ik zojuist een baby egel uit de wasmachine heb gehaald. "Wat is hiermee gebeurd?!" roept de verkoopster verontwaardigd met een hoog gepitchte stem.

Nu ben ik een persoon die er van overtuigd is dat eerlijkheid het langst duurt. Ongeacht de situatie, ongeacht wat er gebeurd is. Oké, een leugentje om bestwil hier en daar, maar over het algemeen duurt eerlijkheid dus het langst...

"Jah! dat vraag ik mij dus ook af" zeg ik nog verontwaardigder. "Net een week geleden gekocht en nu al kapot." De verkoopster pakt de BH op alsof ze een vuile heren onderbroek vast houdt. "Mevrouw, hoe wast u uw BH?" vraagt ze met grote ogen "Nou gewoon, netjes in het bh netje van jullie, in de wasmachine op 90 graden." zeg ik met een strenge blik.

Oei... Dit is het moment dat een leugentje om bestwil best toegepast had mogen worden. Van verontwaardiging naar pure woede in drie tellen.. Of ik dat alsjeblieft nóóit meer wilde doen!? Een BH mag niet in de wasmachine gewassen worden en al helemaal niet op 90 graden. Je vraagt je bijna af waarom je dan van die BH netjes hebt om te voorkomen dat de beugel in de machine vast komt te zitten? Na een belerende preek aangehoord te hebben en mijn woord gegeven te hebben het nooit meer te doen, ben ik met de spreekwoordelijke staart tussen mijn benen de winkel uitgelopen.

Met deze gebeurtenis in mijn achterhoofd loop ik nu dezelfde lingerie keten binnen op een andere locatie. Bij binnenkomst wordt ik vriendelijk begroet. Nadat ik de situatie aan de verkoopster heb uitlegt volgt wederom de vraag;  “hoe wast u uw BH? "Nou", zeg ik, "netjes op handwas modus in de machine in een speciaal netje wat ik bij jullie gekocht heb."

Oei!

"Maar mevrouw u mag uw BH nóóit in de wasmachine wassen!" Ja maar nee, maar ja maar nee.. HO! wacht eens even. Mijn wasmachine heeft een handwas functie en jullie verkopen BH netjes.
Een verloren discussie. Grote verontwaardigde ogen, een belerende preek en weer met de staart tussen de benen verlaat ik de tweede winkel. Gelukkig ligt 200 meter verder op nog zo’n zelfde lingerie keten.

Wanneer ik naar binnen loop en ik mijn verhaal doe over mijn defecte BH vraagt de verkoopster; "Hoe wast u uw BH mevrouw?" Waarop ik antwoord; "op de hand, in een emmertje met lauw warm water."

"Oh nou wat vervelend dat uw BH weer defect is. Kom, dan ruilen we hem om."

De overwinning van zonet laat blosjes achter op mijn wangen die al strak staan van de enorme glimlach. Die echter niet lang duurde..

Ik word boos aangestaard door de dame achter de kassa bij een schoenwinkel. Een schoenwinkel waar ik zojuist nog een mooie betaling heb gedaan. Mijn eigen schoenen achterlatend voor reparatie en nieuwe muiltjes klaar om aan te trekken om verder te gaan met winkelen. 

Maar alsof ik haar moeder voor rotte vis heb uitgemaakt, zo kijkt de dame mij aan. Ik wil wegkruipen achter een rek of nog beter, de tijd terugdraaien en mijn laatste woorden die nog zachtjes weerklinken in mijn oren, terug nemen.

Daar sta ik dan met mijn goed gedrag, aan de kassa met mijn nieuwe schoenen en de woorden dat ik mijn schoenen nooit inspuit. Een zenuwachtig lachje klinkend als een hinnikende hyena komt er uit mijn keel. Oei. Ik heb gevloekt in haar kerk.

"Dat mag je nooit zeggen in een schoenenwinkel" zegt ze met rode blosjes op haar wangen. Blosjes niet van schaamte maar eerder van furieus ongeloof. “Ingespoten schoenen hebben een langer leven”  zegt ze terwijl ze verwijtend naar mijn ter reparatie aangeboden schoenen kijkt. “Een lang en droog leven”.

Wanneer ik de dame achter de kassa weer aan durf te kijken zeg ik zo overtuigend mogelijk dat ze blij moet zijn dat ik mijn schoenen niet inspuit. Aangezien mijn schoenen volgens haar theorie een korter en natter leven gegund zijn, zou ik dus wel sneller terug komen om nieuwe schoenen te kopen. En deze leveren meer op dan een busje spuit.

'Ja dat is inderdaad wel zo' zegt ze. Ik kijk haar aan en zie haar furieuze blosjes langzaam verdwijnen. Ik pak mijn schoenen aan en voor dat ik mij omdraai zeg ik haar nog; "geen paniek, ik ga zo meteen mijn schoenen inspuiten! Met geurvreters wel te verstaan"

Dat zal de levensverwachting van mijn schoenen vast ook verlengen.

Wanneer ik thuis kom van een bewogen middagje winkelen kan ik niet anders dan weer even aan de zes jarige versie van mijzelf denken; ik doe lekker alles wat ik zelf wil..”

Ik zet mijn onbespoten schoenen in de gang en leg mijn nieuwe BH zorgvuldig in het daarvoor bestemde wasnetje en gooi hem in de wasmachine. Hoppa, in de kookwas.

Klikkende bewegingen met mijn linkerhand, knieën licht gebogen en wiegend met mijn heupen doe ik een dansje in mijn woonkamer op de geweldige klanken van Marvin Gaye die dit keer uit mijn oordopjes klinken. Ik kan niet anders dan meezingen; I’ve got myself together baby!!

Weet ik veel..

Geen partner om over na te denken en geen kinderen om mij zorgen om te maken. Mijn ouders zijn gelukkig samen, mijn konijnen functioneren prima en zoals het ze betaamt vragen en geven zij op z'n tijd een knuffel.
Kortom, ik heb heel veel tijd om handen om na te denken over het leven. Over mij leven voornamelijk. Want wat wil ik en waar sta ik nu? Wat heb ik allemaal gedaan en bereikt? Doe ik nu wat ik altijd al had willen doen en de belangrijkste vraag van allemaal... Ben ik gelukkig?

Afhankelijk van het weer, mijn hormoonspiegel, mijn bank saldo, de staat van mijn huis en de muziek op de radio ten tijde van deze zelf reflecterende vraag, kan het antwoord nog wel eens conflicterend zijn.

Wanneer ik, voor dat ik naar mijn werk vertrek, naar mijn konijnen kijk en denk; "ik zou graag met jullie willen ruilen", of wanneer ik 's avond op de bank zit en denk; "morgen is alles beter, morgen voel ik mij weer normaal", wanneer ik in huilen uitbarst bij het horen van een John Mayer nummer dan vrees ik dat het onvermijdelijke aan de hand is. Gerelateerd aan geluk of niet.. het is een crisis! Een quarter life crisis zoals geleerden het noemen.

Iets met generatie Y, iets met keuzes kunnen, mogen en /of moeten maken. Iets waar zelfs comfort shoppen niet tegen helpt, waar geen enkele dosis chocolade tegen bestand is en waarvoor zelfs alcohol geen oplossing is. Het is een zeer dynamisch gevoel wat hyper gevoelig is voor prikkels vanuit de omgeving. Onderweg in de auto kan ik opeens het antwoord hebben op de vraag hoe ik verder wil met mijn leven. Terwijl vijf minuten later, wanneer ik binnen wandel op mijn werk, alle hoop en glorie weer net zo hard van mijn radar verdwenen is.

Heb ik het antwoord op de vraag of ik gelukkig ben? Nee. Wel heb ik een ander antwoord. Een antwoord wat net zo belangrijk is op een vraag die misschien nog wel veel belangrijker is om te beantwoorden..
Ben ik ongelukkig? Nee gelukkig niet!

Dus geen paniek! De tranen die over mijn wangen biggelen bij het horen van een John Mayer nummer kunnen zomaar tranen van euforisch geluk zijn. Het gevoel dat morgen alles beter is en ik mij weer normaal voel kan heel goed veroorzaakt worden door een avondje wijnen. En zien hoe twee totaal verschillende konijnenrassen zo ongelofelijk teder kunnen zijn naar elkaar kan mij in de ochtend hard op laten zeggen dat ik graag met ze zou willen ruilen..

Pfff, weet ik veel..

Maar bedankt voor je belangstelling!

Het is intussen een dagelijks ritueel geworden; het openen van mijn email inbox, snel door de ongelezen email scrollen zoekend naar dat ene mailtje. Een reactie op een brief waar ik dan toch al zo mijn best voor heb gedaan. Een brief waarvoor ik out-of-the-box moest denken. Een brief waarin ik mijzelf op een originele doch professionele maar ook op een unieke manier moet presenteren. Die brief is geschreven, herschreven, weggelegd opnieuw beoordeeld en weer aangepast. En als ik dan al reactie krijg, op deze zo originele doch professionele brief dan hou ik op na het lezen van worden 'profiel' en 'geen match'.

Misschien is het niet verstandig om een pensioen adviesbureau als AZL te schrijven dat een pensioen fonds het imago heeft van oude grijze mannen in pak en dat feministische marketing daarin vele mogelijkheden biedt. Ik zie al helemaal voor me hoe een oude, norse man met een sigaar rustend in zijn asbak naast een glaasje cognac mijn brief leest. Die man wil toch helemaal niks horen over feministische marketing. Die man zoekt een kandidaat die hem geen tegengas zal geven, die zich in zijn manier van denken herkent en die nog goed te kneden valt.

Het is een beetje het profiel van elke marketing communicatie vacature die je vindt op het internet; je bent net afgestudeerd en je werkt voor het minimum loon, je hebt ervaring en kennis van Adobe Photoshop en Adobe InDesign. Je bent een Social Media goeroe en weet precies hoe je je doelgroep moet raken met de juiste content. Je maakt onderscheidt en stelt prioriteiten in je dagelijkse takenpakket. Je bent flexibel inzetbaar op verschillende afdelingen en je hebt geen 9-5 mentaliteit. Je spreekt en schrijft vier talen vloeiend en foutloos, je maakt websites en je beheert ze, je weet hoe je met Google Analytics moet werken, je hebt ervaring en kennis van SEA en SEO. En je hebt een adviserende rol naar je managers.

En je zult zien, ik faal in elke sollicitatie op dat laatste puntje.

Maar geen paniek. Vanaf nu ga ik de rollen omdraaien. Elke vacature die ik vanaf nu ontvang zal ik analyseren op bedrijfsprofiel en de functie die zij bieden. Ik zal het bedrijf informeren dat er meerdere kandidaten zijn die hun interesse hebben getoond en dat, na een zorgvuldige afweging te hebben gemaakt, mijn voorkeur uitgaat naar een bedrijf die beter voldoet aan mijn profielschets.

Maar bedankt voor je belangstelling!

De perfecte match..

Daar we eigenlijk heel goed weten dat we niet op uiterlijk moeten beoordelen, doen we het toch bijna allemaal. Het is een proces waar je gewoon niet zo veel grip op hebt. Een eerste indruk, oordeel of label is binnen een paar seconden gemaakt in onze brein. Of we er ook naar handelen, dat is een tweede. Maar hoe graag ik ook zou willen zeggen dat uiterlijke verschijnselen een bijzaak zijn.. het zou een leugenaar van mij maken.

Onlangs heb ik gekozen voor een avontuur en ben een nieuwe zoektocht begonnen. Websites bezoeken, door verschillende plaatjes heen klikken en dan bedenken of je er wel of niet een afspraakje mee moet inplannen. Een profiel aanmaken en de makers van de website overtuigen van mijn wensen. Een omschrijving geven van de gewenste karaktereigenschappen en uiterlijke kenmerken. En dan maar hopen dat er een perfecte match uit gaat komen. Natuurlijk ben ik zelf pro-actief opzoek; zo informeer ik mijn vrienden en vriendinnen dat ik zoekende ben. Je weet immers maar nooit wie de gouden tip heeft.

Inmiddels heb ik al een paar afspraakjes gehad en elke keer weer kom ik toch een beetje teleurgesteld thuis. Stel ik dan echt te hoge eisen? Zijn mijn verwachtingen dan niet realistisch? Ik mag toch wel een beetje kritisch zijn als ik een beslissing moet maken waar ik mijn hart de komende 30 jaar een thuis ga geven..
Het is niet zo eenvoudig.. Een huis kopen..

Angstaanjagend vind ik wel dat een geschikt huis zoeken net zo moeilijk, ingewikkeld en persoonlijk is als het zoeken van een partner. Relatieplanet of Funda.. beide bieden mooie plaatjes, maar toch, de kleine oneffenheden zijn uit de presentatie gelaten. Een dragende pilaar midden in een woonkamer heel specifiek weglaten op foto's staat gelijk aan een date die in een rolstoel zit maar besluit dit nog even voor zichzelf te houden tot het moment suprême. Maar ook bijvoorbeeld de eigenschap; jaloers zijn. Dit staat praktisch gelijk aan een rot dak; het is er wel, je ziet het alleen niet meteen.

Een date, een huis kopen, een huwelijk, een hypotheek.. Ze bezorgen je uiteindelijk allemaal wel een keer hoofdpijn. Komende week heb ik weer een bezichtiging en aangezien de huizen net zo snel afgekeurd worden als mijn dates... vermoed ik dat dit nog een lange, barre, kille en eenzame zoektocht wordt. Misschien toch tijd voor lichtelijke paniek..

Zoete wraak!

Succesmomentjes. We kennen en we hebben ze allemaal wel eens. Groot succes, klein succes of een gevoel van een overwinning. Vandaag is zo'n dag voor mij. Vandaag beleefde ik een persoonlijke overwinning en tevens een klein succesmomentje.

Wanneer ik deze zondag vroeg opsta om aan de website van DUS-Communicatie te werken gebeurd er exact dat als wat ik had verwacht. Helemaal niks namelijk. Uren achter de laptop zitten, bierviltjes bestellen, door visitekaartjes heen neuzen maar geen teksten schrijven voor mijn website. Uiteindelijk verplaats ik mij naar mijn woonkamer om maar een boodschappen lijstje te schrijven en vertrek richting de winkel.

Wanneer ik even later door de Albert Heijn loop hoor ik in de verte een geluid. Een hoog schel geluid. Kort daarna word ik opgeschrikt door het geluid van een Eland. Ik draai mij om en kijk recht in de ogen van twee kinderen. Weer hoor ik dat geluid maar zie nu dat het deze kinderen zijn en niet een Eland. Het is een penetrant geluid en niet zo zuinig ook. Ik pak wat ik pakken moet en kijk nog even met 'doe-normaal/blik' naar de spelende kinderen voordat ik wegloop.

Snel loop ik naar de schoonmaakmiddelengang waar ik vervolgens klem gereden wordt door andere kinderen. Het lijkt wel een vrije speelmiddag vandaag. Wanneer deze kinderen luidkeels beginnen te schreeuwen en gieren herken ik dat schelle geluid weer. Enig, nog meer dierentuin taferelen in de winkel. De twee kinderen die mij klem houden in de gang zien er onverzorgd en ongewassen uit. Het meisje, een jaar of 10, kijkt me aan en verteld me zonder dat ik er om gevraagd heb; "wij komen uit Amerika" met een prachtig Limburgs accent. Ze begint met haar klompen te stampen en tegen het jongere jongetje naast haar aan te rijden met haar winkelwagen. Tja.. Hillbilly ten top.

Wanneer het mij teveel wordt roep ik naar de uitbundige brutale apen dat het een supermarkt is waar ze zich bevinden, niet een markt.
OEI!

Als ik weg loop hoor ik ze vol verbazing aan elkaar vragen wat ik nu precies zei om vervolgens een achtervolging in te zetten. Stampend met hun klompen lopen ze langs en rondjes om mij heen, roepend dat ze zelf bepalen wat ze doen en dat ze alles mogen. Natuurlijk, ouderlijk toezicht was er niet..
Mijn laatste 15 minuten winkelen waren gevuld met stalking, terrorisme en irritante geluiden van deze twee losgeslagen apen. Met mijn über boze blik probeerde ik ze te intimideren en tot zwijgen te staren.. Zonder succes want even later hoorde ik achter mij een stemmetje; "daar is ze!" en marcheerde weer op mij af.

Bij de kassa aangekomen vertel ik met grote bange ogen aan het kassameisje dat ik zonet vreselijk geïntimideerd ben geworden door twee kinderen die zonder ouderlijk toezicht rondstruinen en de rest van het winkelend publiek het leven zuur maakt. En dat moment.. dat heeft geleidt tot mijn succesmomentje van de dag; ze werden in de kraag gegrepen en vriendelijk doch dringend verzocht de winkel te verlaten. HA!

Met een succesvol gevoel rij ik terug naar huis. Wie het laatst lacht hé. Maar geen paniek! Ik had ook een corrigerende tik kunnen uitdelen. Dat ik dat niet gedaan heb, dat is die persoonlijk overwinning van vandaag.

Een duivels geintje...

De tussenstand op vrijdagochtend; twee telefoonnummers, een email adres en een jaarcontract in de pocket. Ze zijn niet gerelateerd aan elkaar dus mag je wel zeggen dat het een relatief productief en druk weekje is geweest.

Het eerste telefoonnummer heb ik min of meer uit een bange carnavalist uit Engeland weten te krijgen. Het was namelijk carnaval en de Engel des Duivels was mijn outfit. Dat het uiteindelijk mijn ziel over zou nemen die avond, dat was mij echter niet verteld bij de aankoop van mijn zwarte vleugels.

Wanneer ik op donderdagavond bij het van der Valk hotel aankom neem ik gehaast plaats in een bijeenkomst die ongeveer 45 minuten geleden begonnen was. Een bijeenkomst voor startende ondernemers die wegwijs gemaakt worden in het belastingstelsel van Nederland. Wanneer het onderwerp 'echte ondernemer' of 'resultaat genieter' aan bod komen stel ik de gewaagde vraag; Als ik een escortservice zou beginnen.. ben ik dan 'echte ondernemer' of 'resultaatgenieter'?

En zo ben ik aan het tweede telefoonnummer en een email adres gekomen deze week.

Of ik altijd laat kom, werd me na de meeting gevraagd. "Nee" zeg ik tegen de persoon met een iets wat dubieuze dubbelzinnige blik in zijn ogen. "Ik zat midden in mijn contractonderhandeling en die was een beetje uitgelopen." En zo ben ik aan mijn jaarcontract gekomen. Een relatief productief weekje dus.

Maar geen paniek, men was ook nog steeds geïnteresseerd in het concept van DUS-Communicatie en de vraag of ik alsnog contact met ze wilde opnemen staat dan ook nog steeds. Dat stond los van mijn "duivels geintje".

Wanneer ik de deur uit loop kijk ik ze nog even aan en zeg; "ach, leuker kunnen we het niet maken toch?"

Op de biechtstoel..

We hebben allemaal onze geheimen of onderwerpen waar we liever niet over praten. Dat maakt soms dat het voelt als een geheim of een soort van taboe. Soms praat je gewoon liever niet over bepaalde onderwerpen of geneer je je een beetje. Zo zijn er genoeg mensen die bijvoorbeeld onder de douche plassen. Dat wil niet zeggen dat zo'n onderwerp besproken wordt bij de koffieautomaat. Ik zie het al gebeuren dat een collega ronduit gedetailleerd verteld over de sterke straal die er die ochtend geproduceerd werd onder de douche dat de kalkaanslag in het hoekje van de douche eindelijk eens weggepoetst is.

Nee dan weet je dat sommige dingen beter onbesproken kunnen blijven. Maar wat als het onderwerp aan de lunchtafel snuiven is? Moet je dan Pandora's doos openen of hou je subtiel je mond, eet je je boterhammetje luister je naar de verhalen die anderen vertellen. Het zijn van die momenten die jou als collega kunnen definiëren. Want hoe kijken je collega's immers naar je nadat je een onthulling hebt gedaan die je nooit meer ongedaan kan maken?

Ik neem de gok en vertel met een strak gezicht dat ik minstens twee á drie keer in de week zeker een flinke snuif neem. Soms als het een rustige week is geweest, dan blijft het wel eens bij twee keer maar er zijn ook van die tijden dat het bijna dagelijks gebeurd. Vaak doe ik het ook zonder erbij na te denken. Dan schrik ik van mijzelf en bedenk ik me wat andere zouden zeggen als ze me zo zouden zien. Vaak heb ik het gevoel dat ik de enige ben die hier zo'n gewoonte van heeft gemaakt.

Net nog, heb ik toegegeven aan deze drang en heb ik mijn neus eens even flink verwent. Ik krijg zo'n heerlijk gelukzalig gevoel van binnen en probeer hier de hele dag een beetje aan vast te houden. Een gevoel dat ik de hele wereld aan kan blijft vaak lang hangen. Zelfs bij een tegenslag weet ik dat ik altijd iets heb waar ik op terug kan vallen. Ik merk wel, wanneer ik tegen het einde van de dag nog een snuif neem dat het effect niet meer zo sterk is als de eerste snuif van de dag.

Ik vraag mij dan ook wel eens af of er meerdere mensen zijn die dat hebben en dat gevoel delen. Dat overheerlijke gevoel dat je krijgt wanneer je je droge, net gewassen was van het rek af haalt en je neus erin duwt en diep inhaleert. Wanneer je een t-shirt uit de kast haalt en je neus er diep in begraaft. Of wanneer je je beddengoed verschoont, dat je je hoofd wel kunt begraven in het kussen. Die verfrissende robijn lucht dat je dat beertje op de fles bijna kunt voelen, zo zacht en fris ruikt alles.

Mijn favoriete moment  is dat moment dat je je gezicht afdroogt met een handdoek die je zonet van het wasrek af hebt gehaald.. Diep inhaleren, even vasthouden en weer uitademen. Het lijkt bijna meditatie. Rustgevend, sfeer verlichtend en ontspannend. Kortom, heb je stress? Geen paniek! Gewoon diep inhaleren en flink door snuiven. Het helpt. Echt!

Omdat je blijkbaar niet alleen over je leeftijd moet liegen...

Ik ben iemand die er van overtuigd is dat eerlijkheid het langst duurt. Ongeacht de situatie, ongeacht wat er gebeurd is. Een leugentje om bestwil slipt er zo nu en dan ook nog wel eens tussen door. Wanneer iemand bijvoorbeeld vraagt of ik voorkeur heb voor een van mijn vier konijnen dan is het antwoord steevast; "nee, ik zou echt niet kunnen kiezen.." Of wanneer je per ongeluk een scheetje hebt gelaten en men kijkt je vragend aan.. Dan is het antwoord ook standaard nee. Tenzij je een pronk stukje los gelaten hebt, dan vraag je je omstanders of ze ook die vers gebakken popcorn lucht ruiken.. en dan wachten tot ze allemaal diep inhaleren..

Maar over het algemeen duurt eerlijkheid dus het langs... zo dacht ik ook toen ik onlangs bij de Hunkenmöller naar binnen liep met een BH die al drie keer eerder omgeruild was door verschillende mankementen. Een borst leeg geprikt wordt door een beugel die uit zijn voegen geschoten is, is nooit grappig. Er zat dus niks anders op om weer terug te gaan naar mijn favoriete zaak bewapend met beugel en BH.

Het was ongeveer een jaar geleden dat ik met een andere buste houder retour ging omdat deze ook een beugel defect had. Wanneer ik mijn BH op de toonbank leg kijken twee paar ogen mij aan alsof ik zonet een nest kittens in de wasmachine heb gestopt. "Wat is hiermee gebeurd?" vraagt de verkoopster verontwaardigd.
"Jah! dat vraag ik mij dus ook af" zeg ik nog verontwaardigder. "Net een week geleden gekocht en nu al kapot." De verkoopster pakt de BH op alsof ze een vuile heren onderbroek vast houd. "Mevrouw, hoe wast u uw BH?" vraagt ze met grote ogen "Nou gewoon netjes in het bh netje van jullie in de wasmachine op 90 graden." zeg ik met een strenge blik.

Oei... Dit is het moment dat een leugentje om bestwil best toegepast had mogen worden. Van verontwaardiging naar pure woede in drie tellen.. Of ik dat alsjeblieft nóóit meer wil doen!? Een BH mag niet op 90 graden gewassen worden en al helemaal niet in de wasmachine. Je vraagt je bijna af waarom je dan van die BH netjes hebt om te voorkomen dat de beugel in de machine vast komt te zitten.. maar goed.
Na een belerende preek aangehoord te hebben en mijn woord gegeven te hebben het nooit meer te doen ben ik met de staart tussen mijn benen de winkel uitgelopen.

Met deze gebeurtenis in mijn achterhoofd loop ik naar de volgende Hunkemöller en leg de situatie uit aan de verkoopster. Wederom volgt de vraag hoe ik mijn BH was. "Nou", zeg ik, "netjes op handwas modus in de machine in een speciaal netje wat ik bij jullie gekocht heb."
Oei!

"Maar mevrouw u mag uw BH nóóit in de wasmachine wassen!" Ja maar nee, maar ja maar nee.. HO! wacht eens even. Mijn wasmachine heeft een handwas functie en jullie verkopen BH netjes...
Een verloren discussie.. grote verontwaardigde ogen, een belerende preek en weer met de staart tussen de benen verlaat ik de winkel. Gelukkig ligt 200 meter verder op nóg een Hunkemöller.
Wanneer ik naar binnen loop en ik mijn verhaal doe over mijn defecte BH vraagt de verkoopster; "Hoe wast u uw BH?" Waarop ik antwoord; "op de hand, in een emmertje met lauw warm water."
"Oh wat vervelend dat uw BH weer defect is. Kom, dan ruilen we hem om."

Met een gevoel van overwinning loop ik de winkel uit. Een leugentje om bestwil.. soms best acceptabel. Ik was mijn BH's overigens nog steeds netjes in het BH netje in de wasmachine. Maar geen paniek mevrouw van de Hunkenmöller, al lang niet meer op 90 graden. Daar verschrompelen ze zo van hé?!

Een vreemde eend in de bijt..

Naast afwassen en douche is een autorit ook een goed moment om je gedachten eens even de vrije loop te laten gaan. Zo ontstaan er het 's ochtends onderweg naar mijn werk vaak genoeg nieuwe blogs in mijn hoofd die ik, tegen de tijd dat ik 's avonds thuis kom, grandioos hard vergeten ben. Lange tijd heb ik gedacht dat wanneer ik iets opschrijf dan vergeet ik het ook niet. Wanneer een afspraak in mijn agenda staat, dan kan ik die dag geen dubbele afspraken inplannen. Logisch toch?

Inmiddels heb ik een boekje waarin ik elke ochtend begin met schrijven; dit moet ik nog doen, dat moet ik niet vergeten, kijk even naar die vragen, geef antwoord op dat vraagstuk. Het resulteert in een zeer overzichtelijk lijstje. Het zou natuurlijk leuk zijn als ik niet vergeet om dit lijstje terug te lezen en de - vergeet mij niet - taken ook daadwerkelijk uit te voeren.

Nog iets wat heel logisch klinkt zijn de gynaecologisch bezoekjes. Wij vrouwen, wij kennen het allemaal. Het hele gedoe is al een ongemakkelijke bedoeling bij elkaar dus je wilt je wel 'goed' voelen op zo'n dag. Daarom zet je je beste beentje voor; je ontdoet je van je wintervachtje en de 'oei ik groei' haartjes, je trekt je mooiste ondergoed aan; een setje dat niet alleen in kleur matcht maar ook in kanten randjes. Je trekt een leuk outfit aan en vertrekt met een 'Man, I feel like a woman!' vibe naar de gynaecoloog.

Lang duurt die vibe helaas nooit. Bij aankomst wordt er een gordijn om je heen geslagen zodat je je in alle 'privacy' kunt ontdoen van je kleren. Leuk dat ze je die privacy gunnen maar als je een paar minuten later in die flatteuze stoel ligt is er geen privacy meer en daarbij krijgt dat mooie matchende setje wat zo zorgvuldig uitgekozen is, nooit de erkenning wat het verdient.

Na het ploeg- en veldwerk mag je je weer in alle privacy aankleden. Wanneer dat gordijn dan bijna gesloten is komt er nog snel een hand naar je toe. Een hand die me daar toch een schaap van een pamper vast heeft. Zo'n pamper, die je laat lopen alsof je in je broek gepoept hebt. Zo'n pamper waarvan je weet dat je niet de roltrap naar boven moet nemen. Zo'n pamper die niet eens past in je zo zorgvuldig uitgekozen ondergoed. Zo'n pamper die je alles behalve een 'Man I feel like a woman!' vibe zal geven.

Gelukkig werkt mijn korte geheugen niet zo goed, dus al zou ik het zelfs opschrijven dat dit gebeurd is, ik zou het waarschijnlijk toch vergeten te lezen. Dus geen paniek! dingen vergeten heeft dus ook zijn voordeel.