Ik doe toch lekker wat ik zelf wil

Ik weet het nog goed, ‘Got To Give It Up’ van Marvin Gaye klonk uit de speakers, een glas bier in zijn rechterhand en zijn linkerhand maakte een wijzende beweging naar boven. Licht gehurkt door de knieën, heupen wiegend van links naar rechts en een enorme glimlach op mijn vaders gezicht.. Het was een geweldig feestje! En ik? Ik was 6 jaar oud en moest naar bed.

“Wacht maar!” riep ik van boven aan de trap.  “Wacht maar tot ik later groot ben! Dan doe ik lekker alles wat ik zelf wil..”

Nu, 25 jaar later heb ik een glas wijn in mijn linker hand en met mijn rechterhand maak ik klikkende beweging op het ritme van Got To Give It Up van Marvin Gaye. Knieën licht gehurkt en heupen wiegend van links naar rechts. Met een schouderophalende beweging dans ik mijn woonkamer rond.
“I’ve got myself together, baby” zingt Marvin in mijn oor..

“I’ve got Myself together too!” roep ik bevestigend een lege kamer in. Er is hier namelijk geen feestje aan de gang. Het is zondagochtend, regenachtig weer buiten en ik ben nog maar net terug van mijn wekelijks ritueel; boodschappen doen.

In tegenstelling tot mijn moeder is boodschappen doen voor mij toch wel een van mijn favoriete wekelijkse bezigheden. Mijn moeder had vroeger een bloedhekel aan boodschappen doen in het weekend. Het was altijd afgeladen vol op zaterdag in de supermarkt want de zondag, die was toen nog gewoon voor de familie. Niks niet geen koopzondag.   

Dat is tegenwoordig wel anders. Als drukke dertiger moet ik zorgvuldig met tijd om te gaan. Zo  verzamel ik gedurende de week de inhoud voor mijn boodschappenlijst. Zodra ik ergens een tekort dreigt, verschijnt dit product zorgvuldig op mijn ‘Niet Vergeten’ Ikea keuken krijtbord. Wanneer ik dan op zondagochtend de inhoud van het bord overneem krijg ik  dat bekende I’ve-got-myself-together-gevoel over mij heen.

Naast boodschappen doen is shoppen in het algemeen ook een favoriete bezigheid. In het kader van efficiënt met tijd omgaan spaar ik mijn ‘omruil’ of ’terugbrengen’ klusjes op zodat ik alles in één rit af kan handelen. Afgelopen zaterdag was de dag om deze klusjes te volbrengen..

Zo loop ik met goede moed een lingerie keten binnen met een BH die al drie keer eerder omgeruild was in verband met verschillende mankementen; een borst leeg geprikt krijgen door een beugel die uit zijn voegen geschoten is of een bandje wat onder de zwaartekracht bezwijkt. Natuurlijk op de meest ongelegen momenten.

Er zat dus niks anders op om weer terug te gaan naar mijn favoriete zaak bewapend met beugel en BH. Wanneer ik mijn BH op de toonbank leg, kijken twee paar ogen mij aan alsof ik zojuist een baby egel uit de wasmachine heb gehaald. "Wat is hiermee gebeurd?!" roept de verkoopster verontwaardigd met een hoog gepitchte stem.

Nu ben ik een persoon die er van overtuigd is dat eerlijkheid het langst duurt. Ongeacht de situatie, ongeacht wat er gebeurd is. Oké, een leugentje om bestwil hier en daar, maar over het algemeen duurt eerlijkheid dus het langst...

"Jah! dat vraag ik mij dus ook af" zeg ik nog verontwaardigder. "Net een week geleden gekocht en nu al kapot." De verkoopster pakt de BH op alsof ze een vuile heren onderbroek vast houdt. "Mevrouw, hoe wast u uw BH?" vraagt ze met grote ogen "Nou gewoon, netjes in het bh netje van jullie, in de wasmachine op 90 graden." zeg ik met een strenge blik.

Oei... Dit is het moment dat een leugentje om bestwil best toegepast had mogen worden. Van verontwaardiging naar pure woede in drie tellen.. Of ik dat alsjeblieft nóóit meer wilde doen!? Een BH mag niet in de wasmachine gewassen worden en al helemaal niet op 90 graden. Je vraagt je bijna af waarom je dan van die BH netjes hebt om te voorkomen dat de beugel in de machine vast komt te zitten? Na een belerende preek aangehoord te hebben en mijn woord gegeven te hebben het nooit meer te doen, ben ik met de spreekwoordelijke staart tussen mijn benen de winkel uitgelopen.

Met deze gebeurtenis in mijn achterhoofd loop ik nu dezelfde lingerie keten binnen op een andere locatie. Bij binnenkomst wordt ik vriendelijk begroet. Nadat ik de situatie aan de verkoopster heb uitlegt volgt wederom de vraag;  “hoe wast u uw BH? "Nou", zeg ik, "netjes op handwas modus in de machine in een speciaal netje wat ik bij jullie gekocht heb."

Oei!

"Maar mevrouw u mag uw BH nóóit in de wasmachine wassen!" Ja maar nee, maar ja maar nee.. HO! wacht eens even. Mijn wasmachine heeft een handwas functie en jullie verkopen BH netjes.
Een verloren discussie. Grote verontwaardigde ogen, een belerende preek en weer met de staart tussen de benen verlaat ik de tweede winkel. Gelukkig ligt 200 meter verder op nog zo’n zelfde lingerie keten.

Wanneer ik naar binnen loop en ik mijn verhaal doe over mijn defecte BH vraagt de verkoopster; "Hoe wast u uw BH mevrouw?" Waarop ik antwoord; "op de hand, in een emmertje met lauw warm water."

"Oh nou wat vervelend dat uw BH weer defect is. Kom, dan ruilen we hem om."

De overwinning van zonet laat blosjes achter op mijn wangen die al strak staan van de enorme glimlach. Die echter niet lang duurde..

Ik word boos aangestaard door de dame achter de kassa bij een schoenwinkel. Een schoenwinkel waar ik zojuist nog een mooie betaling heb gedaan. Mijn eigen schoenen achterlatend voor reparatie en nieuwe muiltjes klaar om aan te trekken om verder te gaan met winkelen. 

Maar alsof ik haar moeder voor rotte vis heb uitgemaakt, zo kijkt de dame mij aan. Ik wil wegkruipen achter een rek of nog beter, de tijd terugdraaien en mijn laatste woorden die nog zachtjes weerklinken in mijn oren, terug nemen.

Daar sta ik dan met mijn goed gedrag, aan de kassa met mijn nieuwe schoenen en de woorden dat ik mijn schoenen nooit inspuit. Een zenuwachtig lachje klinkend als een hinnikende hyena komt er uit mijn keel. Oei. Ik heb gevloekt in haar kerk.

"Dat mag je nooit zeggen in een schoenenwinkel" zegt ze met rode blosjes op haar wangen. Blosjes niet van schaamte maar eerder van furieus ongeloof. “Ingespoten schoenen hebben een langer leven”  zegt ze terwijl ze verwijtend naar mijn ter reparatie aangeboden schoenen kijkt. “Een lang en droog leven”.

Wanneer ik de dame achter de kassa weer aan durf te kijken zeg ik zo overtuigend mogelijk dat ze blij moet zijn dat ik mijn schoenen niet inspuit. Aangezien mijn schoenen volgens haar theorie een korter en natter leven gegund zijn, zou ik dus wel sneller terug komen om nieuwe schoenen te kopen. En deze leveren meer op dan een busje spuit.

'Ja dat is inderdaad wel zo' zegt ze. Ik kijk haar aan en zie haar furieuze blosjes langzaam verdwijnen. Ik pak mijn schoenen aan en voor dat ik mij omdraai zeg ik haar nog; "geen paniek, ik ga zo meteen mijn schoenen inspuiten! Met geurvreters wel te verstaan"

Dat zal de levensverwachting van mijn schoenen vast ook verlengen.

Wanneer ik thuis kom van een bewogen middagje winkelen kan ik niet anders dan weer even aan de zes jarige versie van mijzelf denken; ik doe lekker alles wat ik zelf wil..”

Ik zet mijn onbespoten schoenen in de gang en leg mijn nieuwe BH zorgvuldig in het daarvoor bestemde wasnetje en gooi hem in de wasmachine. Hoppa, in de kookwas.

Klikkende bewegingen met mijn linkerhand, knieën licht gebogen en wiegend met mijn heupen doe ik een dansje in mijn woonkamer op de geweldige klanken van Marvin Gaye die dit keer uit mijn oordopjes klinken. Ik kan niet anders dan meezingen; I’ve got myself together baby!!