Ga eens huilen!

Een dikke week geleden zat ik met een vriendin in het Theater bij de show 'Hartenvrouwen', wanneer ik mij hardop bedenk; "Babette van Veen en ik. Wat hebben wij nou gemeen?" Babette is ouder, was getrouwd en heeft kinderen. Babette kan toon houden wanneer ze zingt en krijgt het prima voor elkaar om rode wijn uit de fles te drinken, tijdens haar show ‘Hartenvrouwen’. En ze kan breien. Dus ja… Babette van Veen en ik. Wat hebben wij nou gemeen?

Het antwoord blijkt simpel. We hebben allebei een put.

Als een klein bleek meisje met een rood aangelopen hoofd van woede gooi ik melodramatisch mijn armen in de lucht en schreeuw dat het leven oneerlijk is. Stampvoetend banjer ik als een lompe boerin vloekend en tierend door de woonkamer. En tot slot zak ik als een mak lammetje door mijn benen, en barst hartverscheurend in huilen uit. Niet snikkend maar  echt oprecht tranen met tuiten. Zoals Romeo om zijn Juliet huilt.

Ik bezoek mijn put gelukkig niet zo heel vaak. Hoewel ik er het afgelopen jaar toch iets meer tijd heb doorgebracht dan gepland. Iets met een ezel, een steen en twee keer stoten. Enfin, het zijn geen barre omstandigheden in mijn put. Het is er eigenlijk best huiselijk. Zo is er zelfs wifi. Maar ook een vliegenvanger aan de lamp, een flinke verzameling lege flessen en een aardig hoopje afwas bij elkaar gesprokkeld. Een trieste date met de pizzabezorger die ik tegenwoordig vaker zie dan mijn ouders en mijn bank heeft inmiddels de vorm van mijn billen, als een waar malletje, overgenomen.

Maar uiteindelijk klim ik, net als Babette, geheel op mijn eigen manier uit de put. En dat is best een hele klus. Ik heb geen ladder, geen ‘Go Go Gadget Arms’ of een touw waaraan ik mij kan optrekken. Geen prins op een wit paard wat deftig aan de putrand hinnikend en behulpzaam op mij staat te wachten. Was het niet voor mijn naïviteit geweest, dan had ik die prins met zijn kut paard waarschijnlijk meteen al die put in gedonderd. Dus nee, geen paniek! Ik klim er zelf uit en wel geheel op eigen wijze.

En ook dat hebben Babette van Veen en ik gemeen; wij vinden het leven mooi als je kunt lachen om je verdriet.

Of je worst lust?

Een kilometertjes hier en een kilometertje daar, een squad zus en een lunge zo.. je krijgt er maar honger van! Niet alleen mijn lichaam is in shock door de hoeveelheid energie dat het tegenwoordig verbrand, ook mijn hoofd heeft moeite met het accepteren dat er vaker gegeten moet worden met het vele trainen. Niet dat eten nu echt een straf is voor mij. Ik kan me er zelfs op verheugen; een lekkere lunch of een goed gevuld diner. Van de boodschappen doen tot het bereiden van een gerecht. Zolang er maar genoeg tijd voor handen is vind ik het allemaal prachtig. Potten, pannen en een ovenschotel.. Ik schroom er niet voor om alles uit de kast te halen. Alleen die verrekte afwas, daar ben ik niet zo'n fan van.

Ken je dat moment dat je brein en maag contact krijgen met elkaar en ze samen spannen? Dat moment dat er geen ander signaal meer doorkomt dan alleen maar; HONGER! Dat zich spontaan een brulkikker in mijn buik manifesteert die de collega's drie bureaus verder op nog kunnen horen.
Dan zit er natuurlijk maar één ding op en dat is zo snel mogelijk wat eten. Mocht dat niet mogelijk zijn... oei. Dan wil ik nog wel eens zo prikkelbaar worden als een cactus..  en tja.. dat is ook zo'n moment waar ik niet zo'n fan van ben.

Maar zo zijn er ook genoeg momenten waar ik juist heel groot fan van ben. Gerechten uitproberen bijvoorbeeld. Zo kan ik uren lang op het internet rondneuzen, opzoek gaan naar de nieuwste trends en recepten. Ik denk dat het wel veilig is om te zeggen dat ik naast schrijven, het rennen van een kilometertje ook wel een passie heb voor koken en lekker (gezond) eten heb. Ook is het uitproberen van nieuwe dingen wel iets waar ik fan van ben. Onlangs heb ik dan ook besloten om deze twee te combineren en een klein experiment te houden. Want wat is er nou leuker dan lekker eten? Juist! Samen lekker eten.

In het kader van er voor elkaar zijn, pay it forward en gewoon omdat het kan, wil ik jou uitnodigen om gezellig te komen eten. Wereldproblemen zullen we vast niet oplossen, maar mijn probleem om die verrekte afwas te doen is dan in elk geval al gehalveerd. Dus lijkt het jou leuk om ergens tussen maandag 21 september en vrijdag 25 september bij mij aan te schuiven? Laat me dan even een berichtje achter. Details bespreken we dan wel. 

Ennuhh.. geen paniek! Zolang je met je mondje dicht eet, is er niks aan het handje :)

Mensen mens

Ik kan wel stellen dat ik een mensen mens ben. Gezelligheid hier, lekker kletsen daar, een wijntje zus, samen relaxen zo. Een praatje maken of iemand uitnodigen voor een drankje, daar ben ik niet vies van. Ik vind het dan ook erg leuk om naar mensen te luisteren die gepassioneerd een (levens)verhaal vertellen. Sommige mensen zijn erg inspirerend en andere mensen daarentegen geven weer genoeg voer om een blog over te schrijven. Er zijn namelijk van die mensen die gewoon het slechtste in je naar boven halen. Soms is de wetenschap van hun aanwezigheid daar alleen al voldoende voor. Laat staan als ze dan ook nog eens geluiden produceren.

Nee lieve mensen, dit is geen vervolg op het verhaal 'kleine hufters'. Dat zou wel heel ongevoelig van me zijn.

Het is tegenwoordig geen geheim meer dat ik een hele lage tolerantie heb voor mensen die ontoepasselijke geluiden maken. Een appel eten, harde snoepjes die tegen de tanden aan tikken maar vooral smackgeluiden geproduceerd door eten met de mond open behoren tot deze geluiden. Onlangs heb ik ontdekt dat mensen die fluiten daar ook bij horen. Zo'n hoog schel fluittoontje waarbij je ogen praktisch naar achter rollen in je oogkassen. Het bloed pompt opeens sneller door je lijf en je handen ballen zich plots tot vuisten.

Wanneer zich dan zo'n specifieke situatie voordoet, dan sluit ik mijn ogen, tel tot tien, haal diep adem en bedenk me dat een gevangenisoutfit mij waarschijnlijk niet goed staat. Weglopen is dan een optie. Maar wat als weglopen niet meer voldoende is en wat als niet alleen het fluiten onuitstaanbaar is, maar elke vorm van geluid wat uit z'n strot komt tergend is? Dus probeer ik mijn innerlijke demonen maar te temmen. Omdat een baksteen naar z'n kop gooien nu eenmaal strafbaar is.

Ik ben er trouwens van overtuigd dat het liedje 'er staat een paard in de gang' van Andre van Duin geïnspireerd is door zijn bulderlach.

Maar geen paniek! Maar buiten dit alles.. ben ik echt een mensen mens.

Een laatste eer..

Het is vrijdag ochtend wanneer mijn Senseo apparaat besluit dat acht trouwe dienst jaren wel voldoende zijn geweest. Geen bakkie leut deze ochtend, dan maar een bakkie thee. Kleine verandering deze ochtend. Daar kan ik, als amateur koffiedrinker, best mee leven. Wanneer ik mij achter mijn laptop zet om de krant te lezen merk ik dat mijn ogen al snel afdwalen…

Het eens zo irritante doch prettige landschap wat ik bewonderde vanuit mijn woonkamer blijkt plots te zijn verandert. Daar waar eerst stellages en bouwvakkers onderdeel uitmaakten van mijn uitzicht is er nu alleen nog maar een witte muur. Geen stellages meer en dus geen dansende bouwvakkers meer. Geen poserende, afgetrainde en fluitende bouwvakkers die soms een iets te laag hangende broeken aan hadden.

Mijn dag is nog maar 10 minuten oud en ik word nu al gedwongen na te denken over hoe ik deze gebeurtenissen en ‘plotselinge veranderingen’ moet verwerken. Soms zijn er van die dingen die je bewust maken van beslissingen en gebeurtenissen in het leven. Soms heb je er invloed op, soms heb je er geen invloed op. Het beste wat je dan kan doen.. is loslaten. Of het nou je overleden Senseo is, een vertrokken bouwvakker of gewoon een gevoel. Maar hoe doe je dat? Dat loslaten..'
 

Loslaten gaat niet over vergeten, ergens niet aan denken of iets negeren.
Het laat geen gevoel achter van woede, jaloezie of spijt.
Loslaten is niet winnen of verliezen. Het heeft niks van doen met je trots,
en het gaat niet over je verschijning, het houdt niet vast aan het verleden.
Loslaten is niet het wegstoppen van herinneringen of verdrietige gedachtes,
het laat geen leegtes, pijn of verdriet achter. Het gaat niet over opgeven of toegeven.
Loslaten gaat niet over verdriet of over verslagen zijn.
Loslaten is het koesteren van momenten, ergens boven kunnen staan en doorgaan. Het is het
hebben van een open mind en het vertrouwen in de toekomst. Loslaten is accepteren.
Het is leren en ervaren en groeien. Loslaten is dankbaar zijn voor de momenten dat je moest lachen, voor de momenten dat je moest huilen en voor de momenten die je hebben gemaakt tot wie je bent. Het gaat over alles dat je hebt, dat wat je had en alles dat je snel weer zult hebben. Loslaten is het lef hebben om veranderingen te accepteren en kracht te vinden om door te gaan. Loslaten is volwassen worden. Het realiseren dat je hart soms het meest krachtige remedie kan zijn. Loslaten is een deur openen, een weg zien en jezelf vrij laten…
 

Nu kun je wel denken.. al dit voor een Senseo? Al dit voor een paar zwetende en luidkeelse bouwvakkers? Nee hoor geen paniek! Maar hebben we niet allemaal wel eens iets dat we los moeten laten. Vandaag zijn het mijn bouwvakkers, mijn Senseo apparaat of een gevoel. Wat we morgen los moeten laten.. dat laten we morgen wel weer los.

Niet geschoten...

Met een onderzoekende blik bekijk ik deze ochtend mijn wasmachine eens goed. Zoveel verschillende programma's heeft ze te bieden en toch gebruik ik er al zeven jaar maar twee van; het katoen programma en het handwas programma. Nu heeft onlangs een specifieke lingerie verkoopster mij wel even duidelijk gemaakt dat de handwas functie op een wasmachine wel degelijk verschilt van het echt op de hand wassen. Misschien moet ik die theorie eens uitproberen door mijn kleren te vervangen met mijn afwas en dan het handwas programma selecteren..

En toch vraag ik me af.. Die wasmachine van mij heeft dus nooit meer dan twee van haar voorgeprogrammeerde wasprogramma's gebruikt. Wat zou er gebeuren als ik de volgende keer een ander programma selecteer.. Zou ze nog weten wat ze moet doen of zouden al deze instellingen verloren zijn gegaan doordat ze altijd maar het zelfde heeft moeten doen. Misschien heeft ze wel een soort van dementia.
Een wasmachine met alzheimer. Een walzmacheimer.

Misschien moet ik het gewoon eens wat anders proberen. Het geeft vast weer wat leuks om over te schrijven. Over schrijven gesproken. Weet je wat ik zo mooi vind aan schrijven? Dat je mensen kunt inspireren. Soms zet je iemand aan tot nadenken en soms help je iemand om alles even voor een paar minuten te vergeten of laat je iemand lachen. Zo heb ik bijvoorbeeld ook gemerkt dat mijn schrijven de innerlijke taalnazi in sommige mensen naar boven haalt. En weet je, dat is allemaal oké. Want ook ik ben niet perfect. Ook ik maak (taal)vouten. Ja, ook ik faal wel eens.

Over falen gesproken. Die 30 dagen niet drinken is niet echt een persoonlijk succes geworden. Ik heb challenge de eerste keer niet gehaald. Maar een wijze man zei ooit; "Succes is het vermogen om van de ene mislukte poging naar de andere te gaan zonder je enthousiasme te verliezen." Dus geen paniek! In juli 2015 waag ik mij aan mijn tweede poging. En mocht het dan weer mislukken dan is oktober 2015 ook een optie. Aan enthousiasme geen gebrek!

De druif in mij..

Dag 1;

Zaterdag 4 april. Met een waardig afscheid van de wijn gisteravond, ben ik vandaag mijn 30 geen alcohol challange begonnen. Een afscheid met een flesje wit, rosé en een flesje rode wijn. Een eerbetoon aan alle machtige druiven in haar puurste vorm. Pure poëzie. Een kleine kater maakt een perfecte start met uiterste motivatie.

Als bezigheidstherapie haal ik de Albert Heijn moestuintjes uit hun bakjes en plant ze in de plastic bak die ik er bij gekocht heb. Ik betrap mij erop dat ik stiekem zoek naar een druivenplant. Deze zou ik dan uiterst zorgvuldig planten en elke dag water geven tot er druifjes uit poppen.  Lieve woordjes zou ik ze toe fluisteren en geruststellen dat ze veilig zijn om te groeien en om zichzelf te zijn.

Natuurlijk vertel ik niet van mijn verborgen agenda. De druiven worden straks gewoon ordinair platgestampt om een wijntje van te trekken.
Mijn teleurstelling is dan ook groot als ik zie dat er geen druivenplant bij de moestuin verzameling zit. Wel selderij. Deze kan ik dan eventueel in een Bloody Mary gooien die ik dan van mijn zelf gegroeide tomatenplant trek. Met een scheut zelfgekochte Vodka.
 

Dag 2;

Zondag 5 april. Alcoholvrij de zaterdagavond doorgekomen. Dat zet mijn zondagochtend opeens in een ander daglicht. Prima moment om een rondje te rennen dus. En hoewel ik pas twee dagen in mijn challange zit weet ik dat er fysiek nog geen verandering plaats kan hebben gevonden, maar de mindset is er, ik voel me goed en het rondje rennen breekt dan ook weer een persoonlijk record.

Maar later op de dag komt dan toch een duiveltje om de hoek kijken. Het is immers lang weekend en een glaasje wijn vanavond met vriendinnen zou toch wel erg lekker zijn. Het gevecht met mezelf wordt er niet makkelijker op wanneer ik mij bedenk dat ik volgende week met mijn verjaardag misschien toch één avondje een uitstapje maken naar alcoholland. Dus dat zou inhouden dat ik de challange niet ga volhouden dus kan ik net zo goed vanavond al een wijntje drinken.

Nee. NEE! Nee!!! Ik doe het niet. Ja maar.. Nee!

Gelukkig zijn de winkels vandaag gesloten en is de voorraad vrijdagavond op gegaan. Dus dan maar een filmpje op tv, Sem mijn kleine grote paashaas op de bank en een lekkere warme kop thee. En nee, geen paniek! Het is alcoholvrije bosbessen thee. Eyes on the price! Volgende week de volgende update... 

To be continued

Als God het wil!

Er staat een grote prikkelstruik in mijn straat. Een prikkelstruik mooi afgezet achter een klein hekwerk. Nooit echt eerder aandacht aan besteed tot ik een ochtend wakker werd, een schoen kwijt was en onder de krassen zat. Juist ja. Van die prikkelstruik. De beelden schieten door mijn hoofd  hoe ik mijn straat inloop, niet eens in de buurt van die prikkelstruik. En toch, op wonderbaarlijke wijze heb ik het voor elkaar gekregen om met beide benen omhoog in die struik te belanden, een schoen kwijt te raken en vervolgens de andere schoen er boos in te gooien omdat ik die ene niet kon vinden.

Ik herinner alles nog van die avond twee jaar geleden. Het feest en de aangelegenheid, wat ik gedronken heb met wie ik allemaal een praatje heb gemaakt. Een gewaagde poging om mijn borst te grijpen door iemand waar ik de naam geen eens van ken. Een actie waarop ik op een maandagmorgen anders gereageerd zou hebben dan op een late zate zaterdag avond. Je wordt wat toleranter zullen we maar zeggen. Maar Inshallah.

Wanneer ik deze morgen mijn telefoon pak zie ik dat het half 11 is. Mijn hoofd voelt zwaar en ik heb een grote behoefte aan water.Veel water. Ik kijk tussen mijn ontvangen en verzonden berichten en zie dat het gisteravond vrij laat geworden is. En hoe gezellig het was, dat hoor ik uit de geluidsopnames die er gemaakt zijn toen we met vier meiden een eigen versie van 'Come on Eileen' hebben gezongen.

Leuke verhalen voor de "kleinkinderen" in overvloed. Maar toch. Ik loop al een tijdje met de gedachte om eens radicaal te stoppen met de wijntjes hier en speciaal biertjes daar. Want met de wijntjes en biertjes komen ook de sigaretjes. en geasfalteerde longen... dat rent eigenlijk zo lekker niet op zondagmorgen. Dus ik ga het gewoon doen. 30 dagen geen alcohol.

Ik zal voor gek verklaard worden, het moeilijk krijgen en misschien wel gesaboteerd worden.. maar Geen Paniek! voor de lieve vrienden en vriendinnen die mij willen sabobieren of wijnoteren in deze uitdaging.. ik heb ook genoeg video- en geluidsopnames van jou..

Maar dat geldt niet voor vanavond. Want vanavond komt Helen. Helen komt uit Engeland en daar is wijn drinken een stukje cultuur. Dus vanavond pas ik mij cultureel aan. Morgen begin ik! Inshallah!

Daar breekt mijn klomp!

Ik vind het altijd heerlijk als mensen de moeite nemen om met mij mee te denken wanneer ik ze een probleem, waar ik tegen aanloop, voorschotel. Of eigenlijk moet ik 'uitdaging´ zeggen. Probleem is zo negatief beladen. En een uitdaging... daar houden we over het algemeen toch allemaal van?

Een van mijn recente uitdagingen openbaarde zich een werkgever geleden. Na ruim een jaar trouwe dienst en niks dan lof te ontvangen vond ik het toch wel eens tijd worden voor een beloning in de vorm van meer centjes op de rekening. Het leven wordt duurder, dan zou het salaris niet goedkoper moeten worden. Dus ik trek de stoute schoenen en bespreek mijn 'uitdaging' en wensen met mijn toenmalige manager.

Met lage tot geen verwachtingen ben ik het gesprek aangegaan. Er wordt met de volle aandacht geluisterd en ook wordt mijn 'uitdaging' erkent als zijnde 'uitdaging'. Dit gaat de goeie kant uit denk ik bij mijzelf. Fijn dat je er ook nog even bij te horen krijgt wat voor grootse plannen hij met je heeft op professioneel vlak. En hoe waardevol je bent voor het project en als collega zijnde. Een mooie ego-boost zeg maar.

Mijn gezicht begint te stralen en er verschijnt zelfs bijna een tand-ontblote glimlach... Bijna.

Want na het mooie verhaal komt die vervloekte MAAR..
"Beste Simone, ik kan je verzoek niet honoreren." Na deze woorden hoorde ik alleen nog maar blablabla bla bladiebladerdebladieblaat! Bezuinigingen bladieblaat blabla blaaaaaaat.

En net wanneer ik denk dat het gesprek te einde is, gebeurd het...
"Simone? Zou het geen optie zijn als je op een studentenkamertje gaat wonen? Dat zou je een besparing in huurkosten kunnen opleveren. En je hebt ook een auto toch? Heb je die wel echt nodig? Je kunt ook met het openbaar vervoer komen toch? Dan verkoop je de auto, dat levert ook weer wat extra geld op."

Ik kijk hem vragend aan en vervolgens kijk ik de kamer rond. "Waar hangen hier de camera's?" vraag ik hem nog. Maar zijn gezicht blijft in een plooi en zijn ogen kijken mij nu vragend aan."Hoe bedoel je?"
Hij is serieus. Hij wil met mij meedenken, als dat inhoudt dat hij mij niet 'kwijt' raakt. Wederom verschijnt er een bijna-ontblote glimlach op mijn gezicht. Eentje die de verbijstering en ongeloof van mijn gezicht verbergt. Ik bedank hem vriendelijk en loop terug naar mijn werkplek.

Geen paniek! dacht ik nog. We hebben blijkbaar allemaal zo onze eigen 'uitdagingen'. Die van mij valt dus blijkbaar nog mee.. Duidelijk mag zijn waarom hij mijn toenmalige manager is.

Texelse zandkorreltjes op avontuur

Vrijdagochtend, klaar voor vertrek. Tenminste, bijna klaar voor vertrek dan. Nog even snel tanken en dan kan ik beginnen aan mijn vier uur durende autorit naar Texel. Even snel tanken... Daar ging het dus al mis.

Als een standaard cliché vrouw zet ik de auto iets te ver van de tank af, om er bij een poging tot tanken achter te komen dat de slang niet toereikend was. Nu is dat opzich geen ramp, alleen stonden aan alle kanten rijen met auto's te wachten op de eerste rij die van mijn falende actie konden meegenieten. Dus ik spring weer in de auto, rij hem een stuk achteruit en gooi de tank vol. Wanneer ik na het afrekenen naar mijn auto wandel probeer ik zo casual mogelijk mijn jas uit te trekken. Maar wanneer ik rechterarm eruit wil mwurmen, blijft de autosleutel die ik natuurlijk nog in mijn hand heb, in mijn mouw steken waardoor ik vast blijf hangen. Wederom met hetzelfde publiek op de eerste rij. Ik voelde de druk van de haastige mensen en mijn wangetjes rood kleuren van deze gênante  momentjes en dat alles op een tijdsbestek van 4 minuten..

Ik zet mijn koers voort naar het noorden waar ik tijdens de auto rit in gedachte de finale van Idols, The Voice Of Holland en Soundmixshow win. Ongekende zangkunsten! Ik zou willen zeggen dat ik in één keer goed gereden ben maar bij Amsterdam ging het toch even mis. Hoewel ik de lesauto voor mij, die maar niet in durfde te voegen, daarvan de schuld zou willen geven. Het was te spannend om niet te blijven volgen, gevolg was wel dat ik mijn afslag daardoor falicaal miste.

Met 10 minuten vertraging kom ik dan toch nog op tijd in Den Helder aan. Tijd om aan boord van de boot te rijden. Eenmaal op het water sta ik lekker buiten op het dek. Even lekker uitwaaien en over het water turen. Dat was van korte duur toen er drie kleine huftertjes zo'n lol hadden met wie schreeuwt er het hardst..
Ik loop snel naar binnen en ga aan de andere kant mijn rust zoeken. En als bijtjes op zoek naar honing.. Volgen ze mij trouw.

Eenmaal op het eiland zoek ik mijn hotel op waar ik al mijn spullen drop om gelijk even wat Texel strand op te snuiven. Een flink windje, een paar regendruppeltjes en wat muziek in de oren maken dit een heerlijke start van, wat voorspeld is, een winderig weekendje.
Na een kort wandeling keer ik om, om mij om te kleden en wat te gaan eten.en wat kom ik tegen bij het omkleden.. Zand! In mijn BH! Hoe in hemelsnaam vraag je je af. Zand dat drie lagen kleding en een dikke jas heeft weten te trotseren.

Met een goed gezandstraald gezicht en droge kleren settel ik me in het restaurant met een wijntje. Nu is het wachten op het diner.. Dit weekend is er geen paniek. Alleen voor de zandkorreltjes die waarschijnlijk plekken zullen bezoeken die niet bezocht horen te worden in deze weersomstandigheden..