Wat krijgen we dan nou?!

Geduldig wacht ik op mijn beurt in de rij bij de kassa van de Media Markt. En terwijl ik daar sta te wachten herinner ik mijzelf eraan dat ik zo meteen niet op automatische piloot terugkeer naar mijn vertrouwde, verloederende appartement met een vreselijk riekende lift, maar dat 'thuis' sinds kort in Landgraaf ligt. "Dat is dan € 41,99. Pinnen?" vraagt de dame achter de kassa. De medewerker achter haar leert mij dat de dame achter de kassa in opleiding is. "Pinnen alsjeblieft" antwoord ik. Even later duwt ze mij het bonnetje in mijn hand en kijkt ze al vragend naar de volgende klant. Zelfs nog voordat ik een 'bedankt-en-een-fijne-dag' gewenst krijg. Ik blijf staan en kijk de dame achter de kassa beduusd en een beetje vragend aan.

"Mag ik er misschien een tasje bij?" vraag ik de dame in opleiding. Misschien ben ik wel een beetje verwend, maar meestal is dit toch een vraag die mij gesteld wordt? Ongeacht of ik er nu € 0,03 of
€ 0,05 of zoals bij de Media Markt € 0,20 voor betaal. De dame in opleiding kijkt mij en vervolgens de medewerkster achter haar met grote ogen aan.
Ik vermoed zo dat dit gedeelte niet in haar script staat. "Ja dat kan, dat is dan € 0,20" verteld de medewerkster(!) mij met verveelde blik. Ik leg braaf mijn centjes neer en de dame in opleiding legt braaf het nog netjes opgevouwen tasje voor mij neer...

Mijn blik glijdt van het tasje naar de dame in opleiding, naar het tasje, naar mijn aankoop terug naar de dame in opleiding om te eindigen bij de aanlerende medewerkster. Mijn non-verbale communicatie was oorverdovend, maar blijkbaar spreken zij beide deze universele taal niet. Nog een keer kijk ik ze aan. En alsof het kwartje bij mij moet vallen vraag ik met opgetrokken wenkbrauwen "oh sorry, ik moet mijn aankoop zelf inpakken?" Ze keken me aan alsof ik Bambi zojuist voor hun ogen heb doodgeschoten.

Vroeger, toen de tasjes nog gratis waren, kreeg ik mijn aankoop na betaling toch echt standaard ingepakt in een tasje aangereikt. Met uitzondering van het Kruidvat dan. Kruidvat heeft altijd moeite gespaard om je aangekochte spulletjes in te pakken. Dat er tegenwoordig een kleine bijdrage voor het plastic tasje gevraagd wordt, is prima, maar wat is er dan met de resterende service gebeurd? En betekend dat dan ook dat je je als caissière als een ware schobbejak moet gedragen?

Ik pak mijn aankoop uiteindelijk zelf in en loop zachtjes foeterend weg bij de Media Markt. Ik stap in de auto en rij zonder na te denken richting de Aurora flat. Non-de-ju! Ik heb blijkbaar moeite met het loslaten van oude gewoontes. Tijd om nieuwe te creëren! Dus geen paniek, vanaf nu vraag 'vertel' ik de kassière mijn aankoop netjes in te pakken. Verwachtingen managen heet dat!

Weet je wat jij me kan?

We hebben op deze wereld, met al die miljarden mensen, zeker één gemene deler in het leven. Een deler waarvan de één ervoor kiest deze lekker voor zichzelf te houden terwijl de ander hem ongevraagd in je gezicht zwaait. Deze gemene deler is er verschillende vormen en maten. Zo is er de genuanceerde vorm, de verkapte vorm of de niet zo tactische vorm. Maar er zijn natuurlijk nog veel meer manieren om uiting te geven aan.. jawel! Je raadt het al; een mening!

Op zondag middag om klokslag twaalf uur een flesje wijn open trekken heeft menig wenkbrauw in mijn omgeving al doen optrekken. De meningen vliegen me dan om de oren; "dan heb je wel een triest leven wanneer je zondagmiddag al aan de drank moet." Of; "living on the edge! en YOLO Bitch!" Maar ook; "wordt het niet eens tijd om te settelen en een gezinnetje te starten?" Ook de vraag of ik een alcoholprobleem heb komt wel eens voorbij? Maar zolang er genoeg alcohol is, heb ik geen probleem.

Mensen hebben blijkbaar ook een heel uitgesproken mening wanneer ik vertel dat ik een Tinder match heb met de fysiotherapeut. "Onprofessioneel, ongemakkelijk en ongepast," noemt een moeder met drie kids van vier vaders het. Maar mijn definitie van ongemakkelijk dat moment wanneer je iemand drie welkoms kusjes wilt geven en de ontvangende partij wilt je een verwelkomende knuffel geven. Dat levert pas een ongemakkelijke situatie op. Dat, of een Tinder match met je gynaecoloog.

Vreemdgaan blijkt ook zo'n gevoelig taboe onderwerp te zijn. Iedereen heeft er mening over of een gevoel bij. Ik kan dat heel 'genuanceerd' omschrijven; ik heb al heel wat eikels in mijn leven meegemaakt. Maar afgelopen jaar heb ik toch wel de dennenappel onder de eikels ontmoet. En daar hebben mijn vrienden en familie een mening over en zelf mensen die ik geeneens ken. Zoals zijn vrouw bijvoorbeeld.

En zo zit je dan op een zondag middag klokslag twaalf uur met een glas wijn alles even niet zo serieus te nemen. Even geen paniek. Even geen drama. En blijkbaar voorlopig ook even geen fysiotherapie. Vandaag is het lekker rustig genieten van het zonnetje, van mijn nieuwe huisje en de wetenschap dat zich de komende 24 uur geen alcoholprobleem zal voordoen.

Hou je bek!

Klamme handjes, hartkloppingen en klotsende oksels. Zweetdruppeltjes vormen zich langzaam boven mijn wenkbrauwen. De onrust stroomt van mijn hoofd door naar mijn lijf en zorgt voor een immense innerlijke paniek. Alles in mij wil maar één ding; vluchten!!! Ver weg van hier. Ver weg van datgene wat mijn innerlijke hulk zo acuut doet ontwaken.

Maar vluchten is geen optie. Ik schuif maar naar het voorste puntje van mijn stoel, haal drie keer diep adem en probeer controle te krijgen over de situatie. Welke situatie?

Ik bevind mij tussen het publiek bij de show van Yora Rienstra in het Parkstad Limburg Theater, in de ING zaal om precies te zijn. Dat betekent vrije zitplaatsen. Keuzevrijheid. Iets waar we continue mee geconfronteerd worden. Keuzes maken. Neem heel eenvoudig maar eens wc-papier als voorbeeld. Je hebt biologisch, organisch of synthetisch wc papier. Schuurpapier, dubbele lagen of drie dubbele lagen. Met of zonder printje. Linksom gedraaid of rechtsom gedraaid. Proppen of vouwen. Kortom, je wordt tegenwoordig gedwongen overal goed over na te denken voordat je een keuze maakt. Zo dus ook vanavond over de zitplaatsen tijdens de show van Yora.

Uiteindelijk hebben we voor een strategisch goed gepositioneerde zitplaats gekozen. (Thans, dat dachten wij). Zo zitten we dicht bij het gangpad en redelijk ver achteraan. De zaal loopt dan ook al snel vol. Zo vol dat er bijna geen andere plekken meer vrij zijn. Dat moet haast wel een goed voorteken zijn voor Yora Rienstra. Wanneer de lampen dimmen zakt ook het geroezemoes in de zaal tot het muis stil is. En toen gebeurde het..

De eerste keer dat ik het geluid hoor ontken ik het direct. Het zal toch niet waar zijn dat uitgerekend mij dit overkomt, in een zaal vol mensen. Maar al snel wordt mijn gruwelijke vermoeden waarheid. Mijn vriendin en ik kijken elkaar aan met een veel betekende blik in onze ogen. Ook uit haar ogen straalt angst. Het geluid volgt zich steeds sneller achter elkaar op en vergroot zo dus ook de innerlijke paniek in mij.

Hoe schaamteloos kun je kauwgum eten? En dan niet alleen knauwen op dat stukje rubber. Neen, zijn tong draait door zijn mond als een wasmachine op standje centrifuge. Dat gaat gepaard met een overvloed aan speeksel dat als een buiten zijn oevers getreden rivier door zijn kaken heen en weg naar buiten probeert te banen.

En dan is veel te laat voor geen paniek. De innerlijke hulk in mij is geboren... met Gill de la Tourette; Køt Klåtæ Værdåmmæ!!! Hou je bek!!!

Na 45 minuten had onze achterbuurman er waarschijnlijk zelf ook genoeg van. Ik hoor hem even frutselen en daarmee houdt het geluid op te bestaan. Meneer heeft zijn kauwgum in een papiertje verfrommeld… Een papiertje waarmee hij de rest van de show mee heeft zitten knisperen.