woensdag 30 december 2015

Ga eens huilen!

Een dikke week geleden zat ik met een vriendin in het Theater bij de show 'Hartenvrouwen', wanneer ik mij hardop bedenk; "Babette van Veen en ik. Wat hebben wij nou gemeen?" Babette is ouder, was getrouwd en heeft kinderen. Babette kan toon houden wanneer ze zingt en krijgt het prima voor elkaar om rode wijn uit de fles te drinken, tijdens haar show ‘Hartenvrouwen’. En ze kan breien. Dus ja… Babette van Veen en ik. Wat hebben wij nou gemeen?
Het antwoord blijkt simpel. We hebben allebei een put.
Als een klein bleek meisje met een rood aangelopen hoofd van woede gooi ik melodramatisch mijn armen in de lucht en schreeuw dat het leven oneerlijk is. Stampvoetend banjer ik als een lompe boerin vloekend en tierend door de woonkamer. En tot slot zak ik als een mak lammetje door mijn benen, en barst hartverscheurend in huilen uit. Niet snikkend maar  echt oprecht tranen met tuiten. Zoals Romeo om zijn Juliet huilt.
Ik bezoek mijn put gelukkig niet zo heel vaak. Hoewel ik er het afgelopen jaar toch iets meer tijd heb doorgebracht dan gepland. Iets met een ezel, een steen en twee keer stoten. Enfin, het zijn geen barre omstandigheden in mijn put. Het is er eigenlijk best huiselijk. Zo is er zelfs wifi. Maar ook een vliegenvanger aan de lamp, een flinke verzameling lege flessen en een aardig hoopje afwas bij elkaar gesprokkeld. Een trieste date met de pizzabezorger die ik tegenwoordig vaker zie dan mijn ouders en mijn bank heeft inmiddels de vorm van mijn billen, als een waar malletje, overgenomen.
Maar uiteindelijk klim ik, net als Babette, geheel op mijn eigen manier uit de put. En dat is best een hele klus. Ik heb geen ladder, geen ‘Go Go Gadget Arms’ of een touw waaraan ik mij kan optrekken. Geen prins op een wit paard wat deftig aan de putrand hinnikend en behulpzaam op mij staat te wachten. Was het niet voor mijn naïviteit geweest, dan had ik die prins met zijn kut paard waarschijnlijk meteen al die put in gedonderd. Dus nee, geen paniek! Ik klim er zelf uit en wel geheel op eigen wijze.
En ook dat hebben Babette van Veen en ik gemeen; wij vinden het leven mooi als je kunt lachen om je verdriet.