De naakte waarheid..

Na 13 jaar aardig wat lief en leed gedeeld te hebben is de tijd aangebroken dat we onze ´relatie´ naar een hoger level tillen. Lang genoeg gewacht zullen we maar zeggen. Al die praatjes van mensen om je heen, dat je sommige dingen niet moet forceren en dat je wel weet wanneer de tijd aangebroken is, want dan voelt het immers ´goed´.

Ik moet eerlijk bekennen, de zenuwen gierden die dag door mijn lijf. Stiekem vraag je je toch af of het de vriendschap niet zal schaden. Wanneer je eenmaal een bepaalde grens overschreden hebt, dan kun je niet meer terug. ´What has been seen, can not be unseen´.. zeggen ze ook wel eens zo mooi in de film.

Ik treuzel een beetje terwijl ik mij langzaam de kleren uit trek. Ik vouw ze zelfs nog op, om maar wat tijd te trekken. En om nonchalant over te komen vertel ik ondertussen een verhaaltje Alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
En dan sta je daar, poedel naakt, tegenover een vriendin die je al 13 jaar alleen met kleren aan kent en omringt door vreemde mensen die mij dus nu alleen maar kennen zonder kleren aan. Ik probeer in mijn gedachte uit te maken of ik nu een overwinningsdansje wil doen of dat ik liever de handdoek om mij heen sla en wegkruip in de badjas. Uit respect voor onze vriendschap besluit ik dat laatste te doen. 

En dan is het moment daar.. we treden de saunawereld in dat vol zit met zweterige mannen en vrouwen, vol piemels en borsten en vol gluren en begluurd worden. Want laten we eerlijk zijn.. kijken doe we allemaal. Ik betrap mijzelf erop dat ik onbewust toch vaker oog/piemel contact maak dan ik zou willen. Het maakt dan ook niet uit hoe snel ik weer wegkijk, ik voel mij toch elke keer weer een beetje betrapt. Natuurlijk zijn er ook kerels die op het hoogste bankje in de sauna zitten met opgetrokken knieën… Trots als een pauw met giraffennek.

Later op de dag is er een ´opgieting´ . Geen idee wat ik mij daarvan moet voorstellen maar blijkbaar is het, gezien de opkomst, wel erg bijzonder. Klokslag 3 uur in de middag staat dan ook iedereen voor de deur van de sauna om die opgieting mee te maken. Ook wij sluiten ons aan bij deze groep. Hoewel het de normaalste zaak van de wereld lijkt, kan ik de gedachte niet uit mijn hoofd krijgen dat we in de rij staan voor iets wat praktisch op een groepsorgie lijkt. Allemaal naakte zweterige lijven dicht tegen elkaar aan, mensen die ijsblokjes over hun lichaam laten smelten en een meneer die met een handdoek door de lucht wappert om lekkere warme luchtjes door de volle ruimte te verspreiden om ons in extase te brengen. 

Het gegeven dat ik 12 minuten in een kamer voor naakte mensen heb gezeten terwijl ik ijsblokjes over mij nek en hals heb zitten wrijven, geeft wel aan dat die extase redelijk bereikt is. Na deze oververhitte gebeurtenis is het dan ook wel goed geweest. Maar niet voordat ik alsnog dat overwinningsdansje heb uitgevoerd onder de ijskoude emmer douche. Dat het dansje eigenlijk een zeer spastische samentrekking is van het koude water, dat heb ik maar niet toegeven. 

Een avontuur dat voor herhaling vatbaar is! Maar geen paniek, ik beloof plechtig om nooit met opgetrokken knieën op het hoogste bankje in de sauna te zullen zitten.

Overleven, beleven en bijna overgeven

Elke ochtend geniet ik weer van een treinreis naar het werk. Lekker rustig een krantje lezen, muziekje erbij en genieten van het al dan niet opkomende zonnetje. Klinkt als een idealistisch begin van een volle werkdag. Klinkt jah...

Dat het een waar overlevingsgevecht is, waarbij fysieke en mentale krachten op alle mogelijke manieren getest worden.. dat vertellen ze je er nooit bij.
De eerste ronde van het gevecht begint al voordat de trein überhaupt stilstaat. Dringen en duwen, porren en laptoptassen in de rug... Iedereen wil natuurlijk als eerste instappen en zo'n gewilde zitplaats bemachtigen.

Wanneer een zitplaats is verovert beginnen de psychologische mindgames. Eerst de knieën tegen de persoon tegenover je aanduwen, zachtjes met de voeten die van de ander aan de kant moffelen. Mensen aanstaren tot ze van ongemak met een groot rood hoofd achter een krant duiken. En dan heb je nog van die mensen die af en toe een pufje adem laten ontsnappen uit hun ongepoetste mond..  Allemaal rangorde bepalende bezigheden en dat op het vroege uur

Mentaal al bijna uitgeput kom je aan op de plaats van bestemming waar het fysieke geweld weer begint. Zo snel mogelijk die trein uit. Er zijn van die mensen die een dikke foef de ruimte in duwen om zo mensen sneller de trein uit te krijgen. Gaat het uitstappen niet snel genoeg dan zie je ze gewoon genieten van de paniek in andermans ogen wanneer zij dat foefje praktisch proeven.

Eenmaal uit de trein begint de eindronde van het psychische en lichamelijke geweld wat men kan ondervinden bij treinreizen... Het uitcheckpaaltje...
Laat je pasje niet laten vallen!! En doe je dat wel? Vooral niet bukken!!
Mensen duwen pasjes tegelijk tegen de uitchecker aan met als gevolg dat je niet weet of je wel of niet goed bent uitgecheckt  Dus wanneer je dan wacht tot de horde mensen, of beter beesten, weg zijn en je pasje nogmaals langs de paal haalt.. Blijkt dat je wel goed uitgecheckt was en nu dus weer ingecheckt  En jaaaa dan moet je 5 minuten wachten tot je je weer kan uitchecken. Doe je dat niet... dan krijg je uiteindelijk een boete..

Maar geen paniek, vanaf morgen ga ik met de auto en beginnen de mindgames vanachter het stuur. Alleen jammer van de foefjes en die gezichten die ik nu ga missen... 

Ode aan de eerste liefde

Die eerste liefde.. Die vergeet je niet zomaar zeggen ze wel eens. En al zijn we toch al weer een tijdje uit elkaar, ik denk nog regelmatig aan ons samen zijn. Onze uitstapjes, onze zangsessies en toch ook wel onze ruzies die, waar ik overigens niet trots op ben, soms ook best een beetje fysiek konden zijn. Maar toch, ik voelde me veilig en op mijn gemak bij je. Jij was er voor mij.

We waren nog maar net samen toen we ons eerste uitstapje maakte naar Luxemburg. Ik kreeg wel vragen vanuit de omgeving, of dat wel zo verstandig was, zo snel in ons samen zijn. Er was immers nog maar weinig vertrouwen. Maar ik ben iemand die sterk op haar gevoel vertrouwd en bij mij kwam je glansrijk door mijn toch wel strenge ´selectie procedure´.

Hoewel we eerder terug zijn gekomen dan gepland was dat niet doordat we het niet gezellig hadden. In tegendeel zelfs. Na ons weekendje weg, werd je dan ook door mijn ouders geaccepteerd. En laten we eerlijk zijn, de mening van je ouders, die doet er toch best wel een beetje toe.

Je nam een prominente plek in in mijn leven. Je was niet altijd makkelijk maar op de momenten dat het moest, was je er en ging je door het spreekwoordelijke vuur voor mij. Je gaf me tegengas waar ik door wilde duwen en ik remde jou af waar jij een sprintje wilde trekken. Je was een mooie aanvulling op mijn leven.

We hebben 1,5 jaar lief en leed gedeeld, hoewel ik altijd sterk het gevoel heb gehad dat het veelal vanuit mijn kant kwam maar daarin tegen kon je dan wel weer heel goed luisteren. Het nieuws kwam dan ook als een mokerslag aan toen ik te horen kreeg dat je niet meer te redden was bij je jaarlijkse APK.

Met verdriet heb ik afscheid genomen van je bij het stort, een laatste aai over je motorkap en een laatste kneepje in je stuur. Je blik zal voortbestaan en een veilig omhulsel bieden aan misschien wel groente, vis of ravioli. Maar lieve Henrietta, geen paniek! Ik knijp nog steeds in elk blikje wat ik in mijn handen krijg. En als ik dan in de verte een echo van een rammelende auto hoor, dan weet ik dat je er nog een beetje bent.