Ik kan wel stellen dat ik een mensen mens ben. Gezelligheid hier, lekker kletsen daar, een wijntje zus, samen relaxen zo. Een praatje maken of iemand uitnodigen voor een drankje, daar ben ik niet vies van. Ik vind het dan ook erg leuk om naar mensen te luisteren die gepassioneerd een (levens)verhaal vertellen. Sommige mensen zijn erg inspirerend en andere mensen daarentegen geven weer genoeg voer om een blog over te schrijven. Er zijn namelijk van die mensen die gewoon het slechtste in je naar boven halen. Soms is de wetenschap van hun aanwezigheid daar alleen al voldoende voor. Laat staan als ze dan ook nog eens geluiden produceren.
Nee lieve mensen, dit is geen vervolg op het verhaal 'kleine hufters'. Dat zou wel heel ongevoelig van me zijn.
Het is tegenwoordig geen geheim meer dat ik een hele lage tolerantie heb voor mensen die ontoepasselijke geluiden maken. Een appel eten, harde snoepjes die tegen de tanden aan tikken maar vooral smackgeluiden geproduceerd door eten met de mond open behoren tot deze geluiden. Onlangs heb ik ontdekt dat mensen die fluiten daar ook bij horen. Zo'n hoog schel fluittoontje waarbij je ogen praktisch naar achter rollen in je oogkassen. Het bloed pompt opeens sneller door je lijf en je handen ballen zich plots tot vuisten.
Wanneer zich dan zo'n specifieke situatie voordoet, dan sluit ik mijn ogen, tel tot tien, haal diep adem en bedenk me dat een gevangenisoutfit mij waarschijnlijk niet goed staat. Weglopen is dan een optie. Maar wat als weglopen niet meer voldoende is en wat als niet alleen het fluiten onuitstaanbaar is, maar elke vorm van geluid wat uit z'n strot komt tergend is? Dus probeer ik mijn innerlijke demonen maar te temmen. Omdat een baksteen naar z'n kop gooien nu eenmaal strafbaar is.
Ik ben er trouwens van overtuigd dat het liedje 'er staat een paard in de gang' van Andre van Duin geïnspireerd is door zijn bulderlach.
Maar geen paniek! Maar buiten dit alles.. ben ik echt een mensen mens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten